του Άκη Γαβριηλίδη

Το ιδιόμορφο και αξιοπερίεργο μόρφωμα που συνήθως αποκαλούμε «ελληνική δεξιά» –ένας περιγραφικός όρος τον οποίο χρησιμοποιώ εδώ για πρακτικούς λόγους συνεννόησης, ελλείψει καλύτερου-, υπό τη σύγχρονη μορφή του που διαμορφώθηκε από τη δεκαετία του 50 και εντεύθεν, διακατέχεται ιδρυτικά από ένα βαθύ μίσος και ξενότητα ενάντια σε όλα τα μέσα σταθερής τροχιάς, και ειδικά απέναντι στο τρένο.

Είναι γνωστό ότι ο γενάρχης αυτού του μορφώματος άρχισε την καριέρα του ως υπουργός δημοσίων έργων ξηλώνοντας το τραμ της Θεσσαλονίκης και βάζοντας στη θέση του –και στο κεφάλι μας- τη σφηκοφωλιά που λέγεται ΟΑΣΘ, ένα πυκνό πελατειακό δίκτυο από μικροκεφαλαιούχους/ οδηγούς/ μετόχους, δηλαδή επιχειρηματίες του εαυτού τους, νεοφιλελεύθερα υποκείμενα πριν υπάρξει ακόμα νεοφιλελευθερισμός, και ταυτόχρονα επιτηρητές του ίδιου του εαυτού τους –και όποιου άλλου μπορούσαν ή τους ζητιόταν κατά καιρούς, του κοινωνικού πεδίου γενικώς. Ένα δίκτυο που υπάρχει ακόμη σήμερα και είναι αμφίβολο αν εξυπηρετεί οποιονδήποτε άλλον από τους οδηγούς του, οι οποίοι εκτός των άλλων συχνά γίνονται πρωταγωνιστές ρατσιστικών επεισοδίων.

Επίσης, στο προκείμενο, το τρένο η ελληνική δεξιά συστηματικά το υπονόμευσε, προς όφελος επίσης ενός αρχιπελάγους Συνέχεια →

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Θα πω παρακάτω δυο κουβέντες για το θέμα των ημερών, που είναι αυτό της νέας διαπραγμάτευσης σχετικά με την ονομασία της (πρώην γιουγκοσλαβικής) Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

1. Σε μια επιτυχημένη απόπειρα κακοποίησης της λογικής ομού μετά της ελληνικής γλώσσας, διαβάζω να αναφέρεται στον ελληνικό τύπο το ζήτημα ως «σκοπιανό ζήτημα». Τα «ζητήματα» παίρνουν το όνομά τους από το διακύβευμά τους, από το αμφιλεγόμενο πεδίο τους. Εν προκειμένω ουδείς αμφιβάλλει για τα Σκόπια ή τα επιβουλεύεται -εξ όσων γνωρίζω. Το αμφιλεγόμενο πεδίο είναι η «Μακεδονία». Επομένως, είναι το «μακεδονικό ζήτημα». Μη ντρέπεστε, πείτε το.

2. Στην Ελλάδα, το ζήτημα αυτό σηκώθηκε έξαφνα το 1992, χρονιά κατά την οποία Συνέχεια →