του Άκη Γαβριηλίδη

Όπως έλεγα στο προηγούμενο σημείωμα, στην εξελισσόμενη προσπάθεια ηθικής εξόντωσης του Δημήτρη Παπανικολάου, το θέμα της (μη) δημοσιοποίησης του Αρχείου Καβάφη χρησιμεύει μόνο ως πρόσχημα.

Στο παρόν θα εξηγήσω γιατί.

Δεν έχει ποτέ χρειασθεί να συμβουλευθώ το Αρχείο· δεν είμαι μελετητής του Καβάφη, ούτως ή άλλως δεν μένω στην Αθήνα, και για όλους αυτούς τους λόγους δεν έχω προσωπική εικόνα για το αν, πότε, σε ποιους και υπό ποιες προϋποθέσεις είναι προσβάσιμο το Αρχείο Καβάφη. Στην ερώτηση εάν προτιμώ να είναι ανοιχτό σε όλους ή όχι, προφανώς θα απαντήσω το πρώτο, όπως φαντάζομαι κάθε λογικός άνθρωπος. Απ’ ό,τι κατάλαβα, όμως, ούτε το Ίδρυμα Ωνάση αμφισβητεί αυτή την αρχή, και μάλιστα έχει εξαγγείλει ότι αυτή είναι η πρόθεσή του. Εάν μέχρι τώρα δεν την έχει υλοποιήσει, κακώς· κάκιστα. Είναι ασυνεπές και θα πρέπει να την υλοποιήσει το συντομότερο.

Πλην όμως:

Εάν κανείς διαβάσει όχι «μέσα από τις γραμμές», αλλά τις ίδιες τις γραμμές των λιβέλων που εξαπολύουν τα μέλη της φιλολογικής συντεχνίας –καθώς και διάφοροι άλλοι ερασιτέχνες εισαγγελείς, απροσδιόριστου επαγγέλματος και ιδιότητας, που τους σιγοντάρουν-, θα δει πολύ καθαρά ότι αυτό που προτείνουν για το Αρχείο δεν είναι να Συνέχεια →