του Άκη Γαβριηλίδη

Βάδιζε λέει κάποιος, Απρίλιο μήνα, να πάει στην πόλη, και στο δρόμο πείνασε. Είδε μία συκιά και πήγε να κόψει σύκα. Δεν βρήκε όμως, και γι’ αυτό καταράστηκε τη συκιά να ξεραθεί.

Αν άκουγε κανείς την ιστορία αυτή πρώτη φορά χωρίς να γνωρίζει ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής της, σίγουρα θα σκεφτόταν ότι είναι κάποιος με νοητική και συναισθηματική συγκρότηση ενός τρίχρονου παιδιού και με μηδενική ικανότητα διαχείρισης της ματαίωσης και της επιθετικότητας.

Όμως, σύμφωνα τουλάχιστον με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (21:19), ο πρωταγωνιστής αυτός ήταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Ιησούς Χριστός. Δηλαδή, σύμφωνα πάντα με την ίδια αφήγηση, ο υιός του Θεού, που είναι πάνσοφος και πανάγαθος και ήρθε στη γη για να μας διδάξει να αγαπάμε τους εχθρούς ημών και να υπερβούμε επιτέλους το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Κι όμως, ο Συνέχεια →

της Κριστίν Πεντοττί

Στο Χριστιανισμό, το ζήτημα των γυναικών παραμένει ευρέως «διακοσμητικό» και ανεκδοτολογικό. Συνεχίζουμε να κάνουμε λες και όλα όσα έχουν πραγματική σημασία παίχθηκαν ανάμεσα στον διδάσκαλο και δώδεκα από τους μαθητές του που αποκαλούμε «αποστόλους», στους οποίους ανατέθηκαν τα πάντα από τον ίδιο τον Ιησού, και οι οποίοι θα θεμελίωναν μία γενεαλογία εξουσίας και γνώσης αποκλειστικά αρσενικής.

Από τη μεριά μου, στο παρόν έργο, δεν επιδίωξα, όπως έκαναν πολλά έργα με ταλέντο, να δείξω την ποιότητα των γυναικών που βρίσκονται στα ευαγγέλια φιλοτεχνώντας τα πορτραίτα τους, αλλά παρατήρησα ενδελεχώς τις σχέσεις που συνάπτει ο Ιησούς με αυτές και με τον γυναικείο κόσμο. Δεν απομακρύνθηκα από τα λεγόμενα «κανονικά» κείμενα, αυτά που οι εκκλησίες αναγνωρίζουν ως στηρίγματα της πίστης. Δεν άφησα καθόλου χώρο στη φαντασία. Αρκέστηκα να πάρω τα κείμενα των ευαγγελίων ως έχουν από τις απαρχές. Εξέτασα κάθε συνάντηση, κάθε λέξη που ανταλλάχθηκε, κάθε χειρονομία όπου γυναίκες εισήλθαν σε σχέση με τον Ιησού. Στην ουσία, το μόνο που έκανα ήταν να διαβάσω, με προσήλωση, με σοβαρότητα, όσα πραγματικά λέει το κείμενο, να δω και να Συνέχεια →

της Παζ ντυΜπουά

Μετά το Ο Αριστοτέλης και η αστυνόμευση της τραγωδίας, δημοσιεύουμε παρακάτω ακόμη ένα απόσπασμα από το βιβλίο Out of Athens: The New Ancient Greeks, Harvard University Press 2010, αυτή τη φορά από το 8^ο κεφάλαιο με τίτλο Jesus and other Jews, σ. 134-140. O τίτλος του δημοσιεύματος και οι σημειώσεις σε αγκύλες είναι του μεταφραστή. Τα αρχαία και βιβλικά χωρία αποδόθηκαν με βάση την αγγλική μετάφραση που χρησιμοποιεί εκάστοτε η συγγραφέας.

Δουλεία, βασανιστήρια και το σημάδεμα του αρχαίου σώματος

Το ζήτημα των δούλων του θεού της εβραϊκής Βίβλου είναι αντικείμενο πολλών σημαντικών αναλύσεων. Το σημάδεμα του αντρικού σώματος που συνιστά η περιτομή εμφανίζεται πολύ νωρίς στην εβραϊκή Βίβλο, στη Γένεση:

Ο Θεός είπε στον Αβραάμ … κάθε αρσενικό τέκνο σας θα περιτέμνεται. Θα περικόπτετε τη σάρκινη ακροβυστία σας, και αυτό θα είναι σημάδι του συμφώνου ανάμεσα σε μένα και σε σας. Σε όλη τη γενιά σας, κάθε αρσενικό παιδί θα περιτέμνεται σε ηλικία οκτώ ημερών, καθώς και ο δούλος που γεννιέται στον οίκο σας και αυτός που αγοράζεται με χρήματα από κάποιον ξένο που δεν είναι απόγονός σας. Έτσι θα είναι το σύμφωνό μου αιώνιο πάνω στη σάρκα σας (17:9-14).

 O Αβραάμ υπακούει και περιτέμνεται σε ηλικία 99 ετών, μαζί με τον δεκατριάχρονο γιο του Ισμαήλ και όλους τους δούλους του σπιτιού του (23-27). Ο δε Ισαάκ, που γεννιέται σε μεταγενέστερο σημείο της αφήγησης, περιτέμνεται όταν είναι οκτώ ημερών. Οι λάτρεις αυτού του θεού, του Ιαχβέ-Ελωίμ-Άντον, αυτοαποκαλούνταν δούλοι του, και έτσι το σημάδι της περιτομής ήταν κατά μία έννοια σημάδι δουλείας, της οικονομικής σχέσης που δηλώνεται με το κόψιμο, το σύμφωνο, το συμβόλαιο. Οι δούλοι των Αιγυπτίων, που κατά το Συνέχεια →