του Άκη Γαβριηλίδη

Τα τελευταία χρόνια, ως γνωστόν, ένα σύνολο πολιτευτών, αρθρογράφων και διανοουμένων που συμβατικά –αλλά όχι άστοχα- κατατάσσονται στο χώρο της ελληνικής δεξιάς, έχουν προσπαθήσει να οικοδομήσουν ένα συνεκτικό αφήγημα και μία φυσιογνωμία γύρω από το label του φιλελευθερισμού (όπως και της ευρωπαϊκότητας, η οποία φαίνεται να χρησιμοποιείται ως συνώνυμο). Αρκετές φορές έχω υποστηρίξει εδώ ότι η επίκληση των αξιών αυτών τις περισσότερες φορές είναι απολύτως προσχηματική και καταχρηστική, και ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν πιστεύουν πραγματικά στο φιλελευθερισμό –ενίοτε δεν τον γνωρίζουν καν. Απλώς τον χρησιμοποιούν δημοσιοσχετίστικα, για να δημιουργήσουν μία «θεωρία» και ένα «όραμα» ώστε να μην υστερούν απέναντι στην αριστερά που (φαντάζονται ότι) διαθέτει τα στοιχεία αυτά και να καλύψουν την συναφή αίσθηση μειονεξίας Συνέχεια →