Tag Archives: Ζαν-Λυκ Νανσύ

Βιοπολιτική,Οικονομία,Χρέος,ιατρική

Άνθρωποι-ζώα, κράτη και μηχανές που έρχονται από έξω. Ομολογίες ιού και χρηματιστικού κεφαλαίου

 

του Μάριου Εμμανουηλίδη 

 

«Θέλετε ―
θάμαι ακέριος όλο κρέας, λυσσασμένος,
―κι ἀλλάζοντας ἀπόχρωση σάν οὐρανός ―
― ὄχι ἄντρας πιά, μά σύγνεφο μέ παντελόνια».

Β. Μαγιακόβσκι, «Σύγνεφο με παντελόνια» (1915-16)

0.[1]

Η κοινή και βίαιη σχεδόν αντίδραση αναγνωστών και θεωρητικών στις θέσεις του Αγκάμπεν για τα μέτρα των κρατών εν μέσω πανδημίας ως κατάσταση εξαίρεσης και για την κατάσταση φόβου των ατόμων που γίνεται ανάγκη για συλλογικό πανικό, σχετίζεται με το άγγιγμα ενός ορίου. Είναι το όριο του έμβιου, της έμβιας ατομικής εμπειρίας και της κοινό-τοπης επιθυμίας διατήρησης της ύπαρξής μας. Αυτή την επιθυμία οι θέσεις του Αγκάμπεν την παρακάμπτουν καθώς την υπάγει στις πολιτικές της ασφάλειας και της κατάστασης εξαίρεσης, και άρα, διαγράφει την αυτονομία της.[2] Όμως, το αντικείμενο «επιδημία» έρχεται από έναν χώρο πέραν της πολιτικής και μας υποχρεώνει να Συνέχεια →

Κλασσικό
Επιτελεστικότητα

H Κατιούσα στο Χαλάνδρι: Ένα πολύτιμο μάθημα δημοκρατίας (και επιτελεστικής υπονόμευσης)

του Άκη Γαβριηλίδη

 

Στις 28 Οκτωβρίου 2014, όπως κάθε χρόνο από το 1944, το ελληνικό κράτος γιόρτασε επίσημα την επέτειο της εισόδου της Ελλάδας στον β΄ ΠΠ με παρέλαση των μαθητών όλων των σχολείων. Στο δήμο Χαλανδρίου, οι νεαροί μαθητές των τοπικών σχολείων παρήλασαν υπό τους ήχους –όπως έγραψαν τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία αφιέρωσαν σημαντική κάλυψη στο γεγονός- του «ύμνου του ΕΑΜ».

Όπως βέβαια μπορεί να διαπιστώσει κανείς εάν παρακολουθήσει τα σχετικά βίντεο, ο ύμνος αυτός παίχθηκε μόνο από μπάντα, χωρίς τραγουδιστή ή χορωδία. Το σάιτ protagon.gr, το οποίο σκανδαλίσθηκε και εντός ωρών έσπευσε να οργανώσει ηλεκτρονική δημοσκόπηση για το θέμα, στο εισαγωγικό του κείμενο μας πληροφορεί ότι «οι μαθητές παρέλασαν υπό τον ύμνο του ΕΑΜ που, όπως είναι γνωστό, η μελωδία του ανήκει στην ‘Κατιούσα’, Συνέχεια →

Κλασσικό
Πολιτική,Φιλοσοφία

Ζαν-Λυκ Νανσύ: Η κοινότητα δεν υπήρξε ποτέ

Απόσπασμα από το βιβλίο τού Jean-Luc Nancy La communauté désoeuvrée, Christian Bourgois, Παρίσι 2004 [1986], σ.33-36. Μετάφραση – σημειώσεις: Α.Γ.

 

Η χριστιανική, νεωτερική, ανθρωπιστική συνείδηση περί «απώλειας της κοινότητας» κατά πάσαν πιθανότητα είναι η υπερβατολογική αυταπάτη ενός λόγου που ξεπερνά τα όρια της δυνατής εμπειρίας του, η οποία στη βάση της είναι η εμπειρία της κλεμμένης εμμένειας. Η κοινότητα δεν υπήρξε, ή μάλλον, εάν είναι βέβαιο ότι η ανθρωπότητα γνώρισε (ή γνωρίζει ακόμη, εκτός του βιομηχανικού κόσμου) κοινωνικούς δεσμούς τελείως άλλους από αυτούς που γνωρίζουμε εμείς, η κοινότητα δεν υπήρξε σύμφωνα με όσα εμείς προβάλλουμε γι’ αυτήν πάνω σε διαφορετικές κοινωνικότητες. Δεν υπήρξε στους Ινδιάνους Γκουαγιακί, δεν υπήρξε σε μια εποχή που οι άνθρωποι ζούσαν σε καλύβες, δεν υπήρξε μέσα στο εγελιανό «πνεύμα ενός λαού», ούτε μέσα στη χριστιανική αγάπη[1]. Δεν ήρθε η Gesellschaft (μαζί με το κράτος, τη βιομηχανία, το κεφάλαιο) να διαλύσει μία προηγούμενη Gemeinschaft. Ίσως θα ήταν ορθότερο, παρακάμπτοντας όλες αυτές τις περιστροφές της εθνολογικής ερμηνείας και όλες τις οφθαλμαπάτες της προέλευσης ή του «άλλοτε», να πούμε ότι η Gesellschaft–η «κοινωνία», η Συνέχεια →

Κλασσικό