του Μιχάλη Ντινόπουλου

Η οικογένεια του Γεώργιου Μπαμπινιώτη έλκει την καταγωγή της από το χωριό Μπαμπίνη (η) /Μπαμπίνι (το) της Αιτωλοακαρνανίας. Όπως συμβαίνει συχνότατα στον ελλαδικό χώρο, το οικωνύμιο Μπαμπίνη/Μπαμπίνι δεν είναι ελληνογενές, αλλά σλαβογενές. Προέρχεται από το σλάβικο επίθετο «babin» = «της γριάς, της γιαγιάς», επίθετο που υπάρχει και στα βουλγάρικα και στα μακεδονικά και στα σέρβικα (βλ. και τη μελέτη του σλαβολόγου Max Vasmer ‘Die Slaven in Griechenland’ (1941)). Το «babin» έρχεται από το ουσιαστικό «baba» = γριά, γιαγιά. Στους Νοτιοσλάβους «baba» δεν σήμαινε μόνο τη γριά και τη γιαγιά, αλλά παλιότερα και τη Μητέρα Γη. Τόσο το επίθετο «babin», όσο και το ουσιαστικό «baba», αποτελούν τη βάση πάμπολλων τοπωνυμίων στις περιοχές όπου κατοικούν ή κατοικούσαν Νότιοι Σλάβοι. Θα παραθέσουμε μερικά παραδείγματα: Babino Polje («Πεδίο/Χωράφι της Γιαγιάς/Γριάς»), χωριά στη Σλοβενία και Κροατία, Babin Zub («Δόντι της Γιαγιάς/Γριάς»), κορυφή στη Σερβία, Babina Glava («Κεφάλι της Γιαγιάς/Γριάς»), κορυφή στη Σερβία, Babin Potok («Ρυάκι της Γιαγιάς/Γριάς»), δύο χωριά στη Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Babin Nos («Μύτη της Γιαγιάς/Γριάς»), βουνό στα σύνορα Βουλγαρίας-Σερβίας, Babin Vrh («Κορυφή της Γιαγιάς/Γριάς»), δύο κορυφές στη Κροατία, Babino Selo («Χωριό της Γιαγιάς/Γριάς»), χωριό στη Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Babino (ουδέτερη μορφή του επιθέτου babin), χωριά στη Βουλγαρία, Β. Μακεδονία και στο Μαυροβούνιο, Mala Baba («Μικρή Γιαγιά/Γριά»), κορυφή στη Σερβία, Baba («Γιαγιά/Γριά»), βουνά στη Β. Μακεδονία και Βοσνία & Ερζεγοβίνη, κτλ.

του Ε. Ζάχου

Η ποντιακή είναι γλώσσα ιδιαίτερη κι όχι διάλεκτος της Νεοελληνικής.

Για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει και πάλι να ανατρέξουμε στην Κοινωνική Ανθρωπολογία, που δεν ανέχεται τις «πολιτικές κερδοσκοπίες».

Αρχικά ο γλωσσικός χάρτης της βορειοανατολικής Μικρασίας περιλάμβανε τεσσάρων ειδών γλωσσικά όργανα αντίστοιχα με τις υπάρχουσες μορφές της παραγωγής.

α) Φυλετικές γλώσσες κινητών, νομαδικών ανθρώπινων ομάδων που από άποψη φωνητικής και λεξιλογίου έμοιαζαν σίγουρα με τις γλώσσες των καυκασιανών φυλών στ’ ανατολικά και με τις γλώσσες των άλλων μικρασιατικών φυλών στα δυτικά.

β) Γλώσσες Λαβυρίνθων, στα μέρη όπου κάποιες φυλές σταθεροποιούνταν, κυρίως γύρω από μεταλλεία. Οι γλώσσες αυτές, εξειδικευμένες σε τεχνικές διαδικασίες πιο περίπλοκες, πρέπει να ‘ταν σε όλο και μικρότερη επικοινωνία με τις φυλετικές γλώσσες και σε όλο και μεγαλύτερη επικοινωνία με τα γλωσσικά όργανα άλλων Λαβυρίνθων της Μικρασίας και ίσως και με πιο μακρινούς Λαβυρίνθους της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης. Έτσι Συνέχεια →