του Ντέιβιντ Γκρέιμπερ*

Έχω γράψει στο παρελθόν για την εισβολή της ρύθμισης, και της βίας, σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Αυτό που θέλω να υποστηρίξω εδώ είναι ότι αυτή η επιταγή απορρέει σε τελευταία ανάλυση από μία σιωπηρή κοσμολογία στην οποία η αρχή του παιχνιδιού [play] (και, κατ’ επέκταση, η δημιουργικότητα) εμφανίζεται ως κάτι που προκαλεί φόβο, ενώ μια συμπεριφορά με όρους παιγνίου [game-like] δοξολογείται ως διαφανής και προβλέψιμη, και όπου κατά συνέπεια η θέση όλων αυτών των κανόνων και ρυθμίσεων βιώνεται η ίδια ως ένα είδος ελευθερίας.

(…)

Τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις [που εισάγουν κανόνες και «διαφάνεια»] μπορεί να αποβλέπουν να εξαλείψουν την αυθαίρετη προσωπική αυθεντία, αλλά φυσικά αυτό ποτέ δεν γίνεται. Απλώς η προσωπική αυθεντία ανεβαίνει ένα επίπεδο, και γίνεται η Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Μετά τη συντριπτική ήττα του στην υπόθεση του «ρατσιστή» Ρίχτερ, ο ελληνικός μακαρθισμός δεν χρειάστηκε ούτε μία μέρα μέχρι να βρει τον επόμενο στόχο της αντεπίθεσής του, την επόμενη περίπτωση προσβολής των ιερών και των οσίων του έθνους: ο βέβηλος αυτή τη φορά ήταν ο τηλεπαρουσιαστής Κωνσταντίνος Μπογδάνος, ο οποίος, σε μια τρίλεπτη παρουσίαση της ζωής τού Διονύσιου Σολωμού με αφορμή κάποια επέτειο, ανέφερε ότι ο ποιητής του εθνικού ύμνου κατά πληροφορίες ήταν εβραϊκής καταγωγής, μασόνος, αλκοολικός και ομοφυλόφιλος. Η αναφορά αυτή του στοίχισε δριμύτατες επιθέσεις από ακροδεξιά σάιτ, καθώς και μία ανακοίνωση του δημάρχου Ζακύνθου η οποία τον κηρύσσει «ανεπιθύμητο πρόσωπο» στη Ζάκυνθο.

Το ότι οι επιθέσεις αυτές πηγάζουν από ό,τι το έθνος έχει μάθει να θεωρεί εθνικό και όχι από το αληθινό, προκύπτει μεταξύ άλλων από το εξής στοιχείο: η αναφορά του Μπογδάνου περιέχει πολλές κραυγαλέες ανακρίβειες και αστοχίες. Π.χ. ήδη από την πρώτη της πρόταση, Συνέχεια →