του Άκη Γαβριηλίδη

Αμέσως μετά την αποτρόπαια δολοφονία του καθηγητή ιστορίας στο Παρίσι, και για αρκετές μέρες, είχε στηθεί μία κακόγουστη παράσταση, σκηνοθετημένη από το κράτος ή/ και τις τοπικές αρχές, προορισμένη να αποδείξει πόσο ανώτερη ήταν η Γαλλία σε σχέση με τους απολίτιστους φανατικούς οι οποίοι ­-ακούς εκεί μισαλλοδοξία!- ενοχλούνται από την απλή δημοσίευση κάποιων εικόνων και θέλουν να την απαγορεύσουν, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με την ρεπουμπλικανική παράδοση ανοχής και ελευθεροτυπίας. Στο πλαίσιο αυτής της καμπάνιας, αντίγραφα αυτών των εικόνων είχαν προβληθεί στους τοίχους δημοσίων κτιρίων σε μια προσπάθεια έμπρακτης επίδειξης αυτής της ανοχής, υπό αυστηρή και πολυπληθή αστυνομική επιτήρηση.

Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας και το ίδιο αυτό κράτος που όρισε τον εαυτό του θεματοφύλακα της ανοχής απέναντι στη δημοσίευση εικόνων, χωρίς να αισθάνεται καμία αντίφαση και καμία ειρωνεία σε αυτό, κήρυξε ποινικό Συνέχεια →

του Δημήτρη Δημούλη

Η βλασφημία αποτελούσε επί αιώνες έγκλημα στην Αγγλία με βάση νομολογιακή κατασκευή. Πρόκειται για χώρα κληρονομικής μοναρχίας. Έχει κρατική θρησκεία με επικεφαλής της τον-την μονάρχη και χαρακτηρίζεται, ως γνωστόν, από την πρόσδεση σε αιωνόβιες παραδόσεις. Στην πράξη, η ποινικοποίηση της βλασφημίας είχε πέσει σε αχρησία. Τελευταίο θύμα της φαίνεται ότι ήταν ο κύριος John Gott που περιέγραψε τον Ιησού ως γελωτοποιό τσίρκου και καταδικάσθηκε το 1922 σε φυλάκιση εννέα μηνών και καταναγκαστικά έργα. Έκτοτε, ακόμη και όταν ήταν έκδηλη η διάπραξη του αδικήματος, τα δικαστήρια έβρισκαν διεξόδους και δικαιολογίες για να μην καταδικάσουν άτομα που Συνέχεια →