του Άκη Γαβριηλίδη

Ο Λουί Αλτουσέρ παρατηρούσε κάπου ότι οι κομμουνιστές έχουν αναπτύξει τρομερά εκλεπτυσμένα θεωρητικά εργαλεία για την ανάλυση της πολιτικής και της ιστορίας, αλλά συχνά ξεχνάνε να εφαρμόσουν οι ίδιοι αυτά τα εργαλεία στη δική τους πρακτική.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για αυτό το ξέχασμα από έναν τύπο λόγου που έχει αναπτυχθεί, και επιβληθεί ως αυτονόητος με τη δύναμη της συνήθειας, στο εσωτερικό της ελληνικής «γνήσιας αριστεράς»· κατ’ αυτόν, για κάθε πολιτική εξέλιξη, ιδίως για την άνοδο δεξιών κομμάτων στην εξουσία, πάγια αιτία είναι η όχι αρκετά αριστερή πολιτική των μη δεξιών κομμάτων. Μία παραλλαγή αυτής της «ερμηνείας» είναι το: «όταν η αριστερά ασκεί την πολιτική της δεξιάς, τότε ο κόσμος προτιμά την πραγματική δεξιά». Μόνο τα τελευταία ένα-δύο χρόνια, έχω δει να χρησιμοποιείται αυτό Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Μιλώντας χθες στη Φλώρινα στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε μεταξύ άλλων μία αναφορά στο θέμα του Δημήτρη Κουφοντίνα, λέγοντας:

[το ζήτημα είναι] αν θα δώσουμε έμφαση στην ασφάλεια ή αν θα συντασσόμαστε με τους μπαχαλάκηδες, αν θα αγωνιούμε αν θα πάρει άδεια ένας αμετανόητος τρομοκράτης που έχει καταδικαστεί 11 φορές σε θάνατο[1].

Υπογράμμισα τις δύο τελευταίες λέξεις, διότι με αυτές ο ομιλητής κάνει μία –ακόμα- γκάφα πρώτου μεγέθους, η οποία δείχνει ότι αφενός δεν παρακολουθεί ούτε καν την επικαιρότητα που υποτίθεται ότι απασχολεί έντονα το κόμμα του, αλλά και την οικογένειά του σε προσωπική βάση, και, αφετέρου, δεν είναι ενημερωμένος για τη νομοθεσία της χώρας την οποία φιλοδοξεί να κυβερνήσει και έχει μείνει μερικές Συνέχεια →