του Άκη Γαβριηλίδη

Τις τελευταίες μέρες, διατυπώθηκαν επικρίσεις για το γεγονός ότι, σε μία από τις πρώτες αναρτήσεις στον επίσημο ιστότοπο της επιτροπής για τον εορτασμό των 200 χρόνων από το 1821, η οποία επιγραφόταν «Ηγεσία του Κράτους, Αρχηγοί κυβερνήσεων», αναφέρονταν όλοι όσοι κατά καιρούς άσκησαν αυτή την «ηγεσία», και μεταξύ αυτών οι δικτάτορες, δοσίλογοι και συνεργάτες των Γερμανών.

Οι κύριοι αυτοί ασφαλώς υπήρξαν απεχθείς και ο ιστορικός τους ρόλος σκοτεινός. Το ερώτημα όμως είναι, όσοι ενοχλούνται από την παρουσία μόνο αυτών και όχι των «νόμιμων» και αμέμπτου πατριωτισμού «ηγετών του κράτους», τι ακριβώς θα θεωρούσαν αποδεκτό και προτιμότερο εναλλακτικά;

Λογικά, θα προτιμούσαν να αναφέρονται μόνο οι «καλοί», ενώ εκεί που βασίλευσαν «κακοί» να υπάρχει μία τρύπα, ένα κενό.

Αυτό όμως δεν θα ήταν εξωραϊστικό και υποκριτικό; Μήπως και αυτοί οι άνθρωποι δεν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η παρακολούθηση του βίντεο με την περφόρμανς των μαθητριών στην παρέλαση της Νέας Φιλαδέλφειας, ήταν για μένα μία από τις πιο αναζωογονητικές και ελπιδοφόρες εμπειρίες τα τελευταία χρόνια. Δεύτερη, αμέσως μετά, έρχεται η εμπειρία της ανάγνωσης των αντιδράσεων της «καθώς πρέπει κοινωνίας» στο βίντεο αυτό. Ή μάλλον, της απουσίας αντιδράσεων, της αμηχανίας: τις περισσότερες φορές, οι αγανακτισμένοι (συνήθως, αν και όχι αποκλειστικά, ήταν άντρες) με το θέαμα αυτό, έμοιαζαν να τα έχουν πραγματικά χαμένα, να μην είναι σίγουροι τι ακριβώς είδαν, να αμφιβάλλουν εάν όντως το είδαν ή αν είναι γνήσιο, και πάντως σίγουρα να μην ξέρουν πού να το εντάξουν: είναι αναρχική πρόκληση; είναι απλώς μια απόδειξη για την «παρακμή της Συνέχεια →