του Άκη Γαβριηλίδη

Τον τελευταίο καιρό, από το στρατόπεδο που αντιτίθεται στην επίλυση της διαφοράς γύρω από το όνομα της Μακεδονίας, διατυπώνεται το (ρητορικό) ερώτημα «γιατί δεν προκηρύσσεται δημοψήφισμα από την ελληνική κυβέρνηση» για το ερώτημα αυτό, εφόσον «έτσι επιβάλλει η δημοκρατία». Το αίτημα αυτό ενίοτε το υποβάλλουν και φορείς οι οποίοι έχουν με τη δημοκρατία τόση σχέση όση ο διάβολος με το λιβάνι, όπως π.χ. η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους.

Το αίτημα αυτό είναι παραπειστικό και αβάσιμο.

Η δημοκρατία, αντιπροσωπευτική ή οποιουδήποτε άλλου τύπου, επιβάλλει να αποφασίζει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Προ καιρού, σε ανύποπτο χρόνο, είχα υποστηρίξει εδώ ότι η μακεδονικότητα είναι μία έκφραση της τέχνης τού να μην κυβερνάσαι· μια τέχνη που έχει θεωρητικοποιήσει ο Αμερικανός αναρχικός ανθρωπολόγος Τζέιμς Σκοττ υπό τον όρο μῆτις, τον οποίο βέβαια δανείστηκε από τις αναλύσεις των Γάλλων (και Βέλγων) αρχαιοελληνιστών του τέλους του 20ού αιώνα.

Η ισχύς μίας ιδέας κρίνεται και από την ικανότητά της να εφαρμόζει σε πράγματα που δεν είχαν προκύψει όταν πρωτοδιατυπώθηκε και να τα ερμηνεύει. Πιστεύω λοιπόν ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη δημοκρατία της Μακεδονίας θέτει μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση και ευκαιρία επαλήθευσης και εμβάθυνσης εκείνου του Συνέχεια →

της Σιμόνα Λέβι

Όταν το 2010 η κεντρική κυβέρνηση απέρριψε το Καταστατικό της Αυτονομίας, παρά το γεγονός ότι υιοθετήθηκε ευρέως σε δημοψήφισμα που η ίδια η κυβέρνηση είχε επιτρέψει, δεν είπα τίποτα γιατί δεν είμαι Καταλανή[1]·

όταν ζήτησαν από το κράτος να ανοίξει διάλογο για την ομοσπονδιοποίηση και τους το αρνήθηκαν, δεν είπα τίποτα επειδή δεν ήμουν Καταλανή·

όταν ζήτησαν να συμφωνήσουν σε ένα νέο δημοψήφισμα και τους είπαν «ούτε να το σκέφτεστε», δεν είπα τίποτα επειδή δεν ήμουν Καταλανή·

όταν τους αρνήθηκαν κάθε ευκαιρία να εισακουστούν, όταν τορπίλλισαν τη δημόσια ασφάλειά τους, τα σχολεία τους, τα νοσοκομεία τους, τους φόρους και τη δημόσια διοίκησή τους, για να τα χρησιμοποιήσουν όλα αυτά ως δικαιολογίες ώστε να συγκαλύψουν τη διαφθορά τους παριστάνοντας τα θύματα, δεν είπα τίποτα γιατί δεν ήμουν Καταλανή· Συνέχεια →

των Άκη Γαβριηλίδη – Σοφίας Λαλοπούλου

Σε προηγούμενο σημείωμα είχαμε εξηγήσει γιατί είναι απρόσφορο να προσπαθούμε να κατανοήσουμε την πολιτική, και ακόμα περισσότερο την πολιτική των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, με βάση ένα μοντέλο αντλημένο από τη νομική τεχνική –ή την τεχνική σκέτα. Ένα μοντέλο κατά το οποίο ένα μέρος υπόσχεται κάτι, ένα άλλο δέχεται την πρόταση και τότε συνάπτεται συμβόλαιο μεταξύ των μερών· εν συνεχεία το πρώτο συμβαλλόμενο μέρος οφείλει να εφαρμόσει τα υπεσχημένα, και από την πιστότητα της εφαρμογής θα κριθεί η επιτυχία ή η αποτυχία του.

Στο παρόν σημείωμα θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε, με θετικό τρόπο, ποια εικόνα θα ήταν προσφορότερη.

ΑΞΙΩΜΑ 1:

Η πολιτική δεν συνίσταται σε δηλώσεις βουλήσεων, αλλά σε συναντήσεις δυνάμεων. Τις δυνάμεις όμως αυτές δεν πρέπει να τις φανταστούμε σαν Συνέχεια →

 της συλλογικότητας connessioniprecarie

Πόσα «όχι» μπορούν να ειπωθούν σε μια Κυριακή; Τι είδους ευκαιρία προσφέρει το ελληνικό δημοψήφισμα ενάντια το τελεσίγραφο των ευρωπαϊκών θεσμών; Το δημοψήφισμα ήταν μια αναγκαστική επιλογή, διότι τους τελευταίους μήνες, ενάντια στην αξίωση της Ελλάδας να ξεφύγει από την τυραννία του χρέους, παγιώθηκε μια πραγματική και ξεκάθαρη εξέγερση υπέρ της δουλείας. Οι ευρωπαϊκές ελίτ –θεσμικές, οικονομικές και μιντιακές, συντηρητικές και σοσιαλιστικές- συνασπίστηκαν για να αποδείξουν ότι μια τέτοια αξίωση είναι τεχνικά ανέφικτη, αλλά πάνω απ’ όλα πολιτικά απαράδεκτη. Όσοι υφίστανται το χρέος θα πρέπει να κάτσουν στη θέση τους και να αποδεχθούν τους όρους μισθού και εισοδήματος που τους επιβάλλουν οι νεκραναστημένοι «φυσικοί νόμοι» του καπιταλισμού. Οι εβδομάδες πριν από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος σημαδεύονται από την ολοένα και πιο κατάφωρη και χυδαία προσπάθεια απονομιμοποίησης των ισχυρισμών που τολμούσε η ελληνική κυβέρνηση να θέτει προς διαπραγμάτευση. Ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος χαρακτήρας του ελληνικού δημοψηφίσματος δεν συνίσταται στη σύγκρουση ανάμεσα στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά την προσπάθεια να δοθεί ένα συνολικό μάθημα σε όσους πιστεύουν ότι μπορούν να αντιταχθούν στην τυραννία της χρηματοοικονομίας. Αυτό που παίζεται σήμερα δεν είναι κάποια Συνέχεια →

του Αντώνη Γαζάκη

Να δούμε λίγο πού είμαστε χωρίς πολλά πολιτικά σχόλια:
1.Πριν μια εβδομάδα η κυβέρνηση καταθέτει στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μια πρόταση γεμάτη υφεσιακά μέτρα που σίγουρα δεν αρέσει στους περισσότερους στη χώρα.
2. Οι δανειστές κάνουν ρελάνς με μια πρόταση ακόμη χειρότερη λέγοντας «the game is over» και «take it or leave it».
3. Η κυβέρνηση δηλώνει ότι αυτή την πρόταση δεν μπορεί να τη δεχτεί.
4. Η κυβέρνηση ζητά από το λαό να εγκρίνει ή όχι την, κατά γενική ομολογία, καταστροφική πρόταση των δανειστών.
5. Οι Ευρωπαίοι και η αντιπολίτευση λένε αρχικά ότι η καταφυγή στο δημοψήφισμα είναι απαράδεκτη και στη συνέχεια υποστηρίζουν ότι η μόνη λύση είναι η υπερψήφιση της πρότασης των δανειστών.
6. Για τους Ευρωπαίους και την αντιπολίτευση η καταψήφιση της πρότασης των δανειστών ισοδυναμεί, μέσω ενός νεφελώδους συλλογισμού, με έξοδο από τη Ευρωζώνη, ακόμη και από την ΕΕ.
7. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι θα επέλθει συμφωνία, είτε πριν είτε μετά το δημοψήφισμα, γιατί υποστηρίζει ότι δεν συμφέρει στην ΕΕ η ελληνική έξοδος.
8. Την ίδια στιγμή οι Ευρωπαίοι απειλούν/εκλιπαρούν τους Έλληνες να ψηφίσουν ΝΑΙ στις προτάσεις άγριας λιτότητας των δανειστών (δηλαδή να τις εγκρίνουν).

 του Άκη Γαβριηλίδη

Πρόσφατα, οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς δημοσίευσαν «αποκαλύψεις» σχετικά με τη σύνοδο κορυφής τής ΕΕ το 2011, και ειδικότερα με την ιδέα για δημοψήφισμα που είχε προτείνει εκεί ο Γ. Παπανδρέου και η οποία είχε απορριφθεί σκαιώς από λίγο-πολύ όλους, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Οι σχετικές πληροφορίες ήταν εδώ και καιρό γνωστές, ίσως όχι σε τόση λεπτομέρεια αλλά πάντως ως προς τα ουσιώδη, μεταξύ άλλων μέσα από τις σχετικές αναφορές σε βιβλίο που εξέδωσε προ μηνών ο Χοσέ Λουίς Θαπατέρο. Ωστόσο, ο γνωστός συνωμοσιολόγος δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ, λίγες μέρες πριν τις εκλογές στις οποίες κατέρχεται υποψήφιος με έναν συνασπισμό που αυτοτοποθετείται στην «συνεπή αριστερά» και μάλιστα βασίζει την καμπάνια του σε διαρκείς κατηγορίες προς άλλους ότι δεν είναι αρκετά αριστεροί, είδε το δημοσίευμα αυτό ως μια χρυσή ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη. Αφιέρωσε λοιπόν ολόκληρο άρθρο στο Έθνος –με τίτλο «Γιατί αποκαλύπτουν τώρα το παρασκήνιο της πτώσης Γιώργου;»- σε αυτά ακριβώς τα στοιχεία, τα οποία χαρακτηρίζει απ’ την πρώτη φράση «πραγματικά συγκλονιστικά».

Το όλο κείμενο του Δελαστίκ είναι γραμμένο στο σύνηθες απολίτικο και εντυπωσιοθηρικό ύφος που έχουν μάθει να αναμένουν από αυτόν οι αναγνώστες του, με αποκλειστική γραμμή ερμηνείας των εξελίξεων την πάλη των εθνών και με αποκλειστικό μέσο επιχειρηματολογίας τις «γεμάτες νόημα» ρητορικές ερωτήσεις («είναι Συνέχεια →

των Άκη Γαβριηλίδη – Σοφίας Λαλοπούλου

Eπί περίπου 48 ώρες, ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω όχι μόνο από την Ευρώπη, αλλά από τον κόσμο ολόκληρο –ή τουλάχιστον τα χρηματιστήρια του κόσμου ολόκληρου: το φάντασμα του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα.

Από τη στιγμή που αναγγέλθηκε ότι πρόκειται να γίνει δημοψήφισμα, χωρίς καν να έχει διευκρινιστεί ακόμα το ερώτημα, προκλήθηκε καθολικός πανικός και φρίκη. Η αναγγελία ακούστηκε σαν «πυροβολισμός στην μέση ενός κονσέρτου» [1]· βιώθηκε σχεδόν ως απρέπεια, ως έλλειψη σεβασμού προς τον συνομιλητή. Εθνικοί και κοινοτικοί αξιωματούχοι, αμερικανικοί οίκοι και Γιαπωνέζοι χρηματιστές, σύνεδροι της G20 και έγκριτοι δημοσιολόγοι, και φυσικά σύσσωμη η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αριστερή και δεξιά, εντός ή εκτός του τότε κυβερνητικού κόμματος (ή του νέου τύπου κόμματος που συνιστούν τα υγιώς σκεπτόμενα ΜΜΕ), συμμάχησαν προκειμένου αρχικά να «φέρουν στα συγκαλά του», και ταχύτατα να οδηγήσουν σε παραίτηση, τον άφρονα, λαϊκιστή και Συνέχεια →