Σοράγια Λουνάρντι – Δημήτρης Δημούλης

1. Όχι στην εξαθλίωση. Από το τέλος των πολέμων της δεκαετίας του 1940, η κατάσταση του ελληνικού λαού ποτέ δεν ήταν χειρότερη απο πλευράς εισοδήματος και κρατικής στήριξης των αδύναμων. Ενόσω οι αξιότιμοι δανειστές προτείνουν να συνεχιστούν τα ίδια μέτρα σε πιο επώδυνη μορφή, η απάντηση πρέπει να είναι δαγκωτό ΟΧΙ από όσους υποφέρουν με αυτά τα μέτρα, αλλά και από όσους γνωρίζουν το νόημα της λέξης «αλληλεγγύη». Όχι από όσους βλέπουν πως η μόνη επιχείρηση που ανθεί στην Αθήνα είναι οι μεταποιήσεις-επιδιορθώσεις ρούχων.

2. Όχι στη σκανδαλώδη ταξικότητα. Οι δανειστές απορρίπτουν τις πολιτικές αναδιανομής με φορολόγηση των καπιταλιστών. Πρέπει να πούμε Όχι σε αυτή την απροκάλυπτα ταξική επιλογή που δυστυχώς αποδέχτηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την ως τώρα αδράνειά της.

3. Όχι στην εξοργιστική χειραγώγηση από τα μήντια και από τα κόμματα της δομικής διαπλοκής. Εκατομμύρια Ελλήνων ετοιμάζονται να ψηφίσουν Ναι, καίτοι θεωρούν ότι η πρόταση των δανειστών είναι απαράδεκτη. Απαντούν δηλαδή ναί σε άλλα ερωτήματα και σε έωλα διλήμματα: Ναι ή όχι στο Ευρώ; Ναι ή όχι στην Ευρώπη;. Ναι ή όχι σε ένα πιάτο φαί που θα μας στείλει η νέα Ούνρα και μετά θα πληρώσουμε με πανωτόκια; Ψηφίζουμε Όχι στην αυτοαντίφαση υπό το κράτος του φόβου, Όχι στο να στρέψουμε εναντίον μας το μαχαίρι που μας προτείνουν οι δανειστές γιατί μας απειλούν με καταστροφή εάν δεν ψηφίσουμε όπως επιθυμεί η αστική τάξη.

1 + 2 + 3 = Όχι στο Ναι!

 του Άκη Γαβριηλίδη

Όταν κανείς έχει μπροστά του ένα δίλημμα, μπορεί να προσανατολιστεί τι θα επιλέξει μεταξύ άλλων με βάση δύο στοιχεία: α) το περιεχόμενο κάθε επιλογής, β) τις συνέπειές τους.

Όσον αφορά το πρώτο:

Η επιλογή που μας ζητείται να εγκρίνουμε ή να απορρίψουμε συνίσταται σε ένα σύνολο οικονομικών μέτρων.

Η εφαρμογή των μέτρων αυτών είναι απολύτως ανορθολογική από κάθε άποψη. Και συγκεκριμένα, τόσο από άποψη ηθικοπολιτική όσο και από άποψη πρακτικής-τεχνικής αποτελεσματικότητας:

α) Τα μέτρα αυτά δεν αποτελούν επιλογή της ελληνικής κοινωνίας, δεν αντιστοιχούν σε κάποια αυτοτελή πολιτική επιθυμία που να γεννήθηκε στο εσωτερικό της. Αποτελούν προϊόν έξωθεν αποικιοκρατικής επιβολής.

β) Τα μέτρα αυτά είναι τελείως ακατάλληλα για την επίτευξη του δεδηλωμένου στόχου τους, δηλ. της αποπληρωμής του χρέους. Διότι δεν συμβάλλουν να παραχθεί πλούτος, ώστε ένα μέρος του να μεταβιβασθεί εν συνεχεία στους δανειστές προς εξόφληση, αλλά αντιθέτως παράγουν φτώχεια. Αυτό έχει υπέρ-επαρκώς αποδειχθεί από την πενταετή ήδη εφαρμογή μέτρων που βασίζονται στην ίδια Συνέχεια →