του Άκη Γαβριηλίδη

Όπως γράφτηκε στον τύπο, έγιναν σήμερα στο Βόλο τα εγκαίνια του Αργοναυτικού Μουσείου, το οποίο θα στεγάσει ξύλινο ομοίωμα της Αργώς.

Τα εγκαίνια –φυσικά- έκανε ο δήμαρχος της πόλης, ο οποίος δυστυχώς, είναι γνωστός σε όλους –και ιδίως στην ποινική δικαιοσύνη- πρώην παράγοντας στο χώρο του ποδοσφαίρου (από τον οποίο πετάχτηκε ως στημένη λεμονόκουπα). Φυσικά, ο ενδιαφερόμενος δεν έχασε την ευκαιρία να βγάλει έναν μακροσκελή λόγο. Δυστυχώς γι’ αυτόν, πριν την εκφώνηση του λόγου αυτού παρέλειψε να συνεννοηθεί με τους λογογράφους του ή, έστω, να διαβάσει μια φορά το κείμενο μόνος του και να Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τον τελευταίο καιρό, από το στρατόπεδο που αντιτίθεται στην επίλυση της διαφοράς γύρω από το όνομα της Μακεδονίας, διατυπώνεται το (ρητορικό) ερώτημα «γιατί δεν προκηρύσσεται δημοψήφισμα από την ελληνική κυβέρνηση» για το ερώτημα αυτό, εφόσον «έτσι επιβάλλει η δημοκρατία». Το αίτημα αυτό ενίοτε το υποβάλλουν και φορείς οι οποίοι έχουν με τη δημοκρατία τόση σχέση όση ο διάβολος με το λιβάνι, όπως π.χ. η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους.

Το αίτημα αυτό είναι παραπειστικό και αβάσιμο.

Η δημοκρατία, αντιπροσωπευτική ή οποιουδήποτε άλλου τύπου, επιβάλλει να αποφασίζει Συνέχεια →

του Ντέιβιντ Άντλερ

Τα σήματα συναγερμού είναι στο κόκκινο: η δημοκρατία απειλείται. Σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, οι υποψήφιοι είναι πιο αυταρχικοί, τα κομματικά συστήματα πιο ασταθή και οι πολίτες πιο εχθρικοί απέναντι στους κανόνες και τους θεσμούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Οι τάσεις αυτές έχουν προκαλέσει μεγάλη συζήτηση μεταξύ όσων θεωρούν την πολιτική δυσαρέσκεια ως οικονομικής, πολιτιστικής ή γενεακής προέλευσης. Αλλά όλες αυτές οι εξηγήσεις μοιράζονται μια βασική παραδοχή: η απειλή προέρχεται από τα πολιτικά άκρα.
Στα δεξιά, οι εθνο-κοινοτιστές [ethno-nationalists] και οι ελευθεριακοί κατηγορούνται ότι στηρίζουν φασιστικές πολιτικές· στα αριστερά, οι ριζοσπάστες των πανεπιστημιουπόλεων και το λεγόμενο κίνημα antifa κατηγορούνται ότι προδίδουν τις φιλελεύθερες αρχές. Και στις δύο περιπτώσεις, η υπόθεση είναι ότι οι ριζοσπαστικές απόψεις συμβαδίζουν με την υποστήριξη του αυταρχισμού, ενώ η μετριοπάθεια συνεπάγεται μια προσέγγιση περισσότερο προσηλωμένη στη δημοκρατική διαδικασία.

Είναι άραγε ορθή αυτή η υπόθεση;

Μάλλον όχι. Η έρευνά μου δείχνει ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική οι Συνέχεια →

της Σιμόνα Λέβι

Όταν το 2010 η κεντρική κυβέρνηση απέρριψε το Καταστατικό της Αυτονομίας, παρά το γεγονός ότι υιοθετήθηκε ευρέως σε δημοψήφισμα που η ίδια η κυβέρνηση είχε επιτρέψει, δεν είπα τίποτα γιατί δεν είμαι Καταλανή[1]·

όταν ζήτησαν από το κράτος να ανοίξει διάλογο για την ομοσπονδιοποίηση και τους το αρνήθηκαν, δεν είπα τίποτα επειδή δεν ήμουν Καταλανή·

όταν ζήτησαν να συμφωνήσουν σε ένα νέο δημοψήφισμα και τους είπαν «ούτε να το σκέφτεστε», δεν είπα τίποτα επειδή δεν ήμουν Καταλανή·

όταν τους αρνήθηκαν κάθε ευκαιρία να εισακουστούν, όταν τορπίλλισαν τη δημόσια ασφάλειά τους, τα σχολεία τους, τα νοσοκομεία τους, τους φόρους και τη δημόσια διοίκησή τους, για να τα χρησιμοποιήσουν όλα αυτά ως δικαιολογίες ώστε να συγκαλύψουν τη διαφθορά τους παριστάνοντας τα θύματα, δεν είπα τίποτα γιατί δεν ήμουν Καταλανή· Συνέχεια →

του Ερίκ Φασσέν

Απέναντι στην καταστολή εις βάρος των «Πανεπιστημιακών υπέρ της Ειρήνης» στην Τουρκία, πρέπει να μιλήσουμε όχι μόνο για στήριξη αλλά και για αλληλεγγύη. Στηρίζουμε εκ των έξω –για παράδειγμα, προσκαλώντας Τούρκους συναδέλφους. Αλλά αν είμαστε αλληλέγγυοι, αυτό σημαίνει ότι τα πεπρωμένα μας συνδέονται. Οι απειλές για τη δημοκρατία δεν είναι εξωτερικές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε ξένες προς τη Γαλλία.

Όπως όλοι παρόντες σήμερα, ανησυχώ και αγανακτώ για την καταστολή που ασκείται σήμερα στην Τουρκία, εναντίον όχι μόνο συναδέλφων, βέβαια, αλλά και αυτών: η τύχη των ερευνητών και των καθηγητών, ή ακόμη και των δημοσιογράφων και των δικηγόρων, είναι ενδεικτική μιας πολύ ευρύτερης καταστολής –που πλήττει ιδίως, και ακόμη σκληρότερα, τους Κούρδους. Δηλώνω λοιπόν κι εγώ ενεργά συμμετοχή στη δημιουργία αυτής της Διεθνούς Επιτροπής Στήριξης προς τους Συνέχεια →

των Άκη Γαβριηλίδη – Σοφίας Λαλοπούλου

Eπί περίπου 48 ώρες, ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω όχι μόνο από την Ευρώπη, αλλά από τον κόσμο ολόκληρο –ή τουλάχιστον τα χρηματιστήρια του κόσμου ολόκληρου: το φάντασμα του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα.

Από τη στιγμή που αναγγέλθηκε ότι πρόκειται να γίνει δημοψήφισμα, χωρίς καν να έχει διευκρινιστεί ακόμα το ερώτημα, προκλήθηκε καθολικός πανικός και φρίκη. Η αναγγελία ακούστηκε σαν «πυροβολισμός στην μέση ενός κονσέρτου» [1]· βιώθηκε σχεδόν ως απρέπεια, ως έλλειψη σεβασμού προς τον συνομιλητή. Εθνικοί και κοινοτικοί αξιωματούχοι, αμερικανικοί οίκοι και Γιαπωνέζοι χρηματιστές, σύνεδροι της G20 και έγκριτοι δημοσιολόγοι, και φυσικά σύσσωμη η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αριστερή και δεξιά, εντός ή εκτός του τότε κυβερνητικού κόμματος (ή του νέου τύπου κόμματος που συνιστούν τα υγιώς σκεπτόμενα ΜΜΕ), συμμάχησαν προκειμένου αρχικά να «φέρουν στα συγκαλά του», και ταχύτατα να οδηγήσουν σε παραίτηση, τον άφρονα, λαϊκιστή και Συνέχεια →

Kείμενο