Tag Archives: Δημήτρης Παπανικολάου

ποίηση,φιλελευθερισμός,Γνώση,Πολιτική

Η χούντα* των φιλο/αρχαιο/λόγων

του Άκη Γαβριηλίδη

Όπως έλεγα στο προηγούμενο σημείωμα, στην εξελισσόμενη προσπάθεια ηθικής εξόντωσης του Δημήτρη Παπανικολάου, το θέμα της (μη) δημοσιοποίησης του Αρχείου Καβάφη χρησιμεύει μόνο ως πρόσχημα.

Στο παρόν θα εξηγήσω γιατί.

Δεν έχει ποτέ χρειασθεί να συμβουλευθώ το Αρχείο· δεν είμαι μελετητής του Καβάφη, ούτως ή άλλως δεν μένω στην Αθήνα, και για όλους αυτούς τους λόγους δεν έχω προσωπική εικόνα για το αν, πότε, σε ποιους και υπό ποιες προϋποθέσεις είναι προσβάσιμο το Αρχείο Καβάφη. Στην ερώτηση εάν προτιμώ να είναι ανοιχτό σε όλους ή όχι, προφανώς θα απαντήσω το πρώτο, όπως φαντάζομαι κάθε λογικός άνθρωπος. Απ’ ό,τι κατάλαβα, όμως, ούτε το Ίδρυμα Ωνάση αμφισβητεί αυτή την αρχή, και μάλιστα έχει εξαγγείλει ότι αυτή είναι η πρόθεσή του. Εάν μέχρι τώρα δεν την έχει υλοποιήσει, κακώς· κάκιστα. Είναι ασυνεπές και θα πρέπει να την υλοποιήσει το συντομότερο.

Πλην όμως:

Εάν κανείς διαβάσει όχι «μέσα από τις γραμμές», αλλά τις ίδιες τις γραμμές των λιβέλων που εξαπολύουν τα μέλη της φιλολογικής συντεχνίας –καθώς και διάφοροι άλλοι ερασιτέχνες εισαγγελείς, απροσδιόριστου επαγγέλματος και ιδιότητας, που τους σιγοντάρουν-, θα δει πολύ καθαρά ότι αυτό που προτείνουν για το Αρχείο δεν είναι να Συνέχεια →

Κλασσικό
ποίηση,Έθνος κράτος,αρχαιολογία

Να σώσουμε τον Καβάφη από την Ελλάδα

του Άκη Γαβριηλίδη

Στη συνδυασμένη επίθεση κατά του Δημήτρη Παπανικολάου που έχει εξαπολυθεί από το φιλολογικό κατεστημένο της Ελλάδας (και της Κύπρου) μέσα από τις στήλες των δύο ελληνόφωνων Reviews of Books, είναι πολύ φανερό ότι συμπλέκονται δύο καταρχήν ανεξάρτητα μεταξύ τους θέματα. Το ένα είναι το θέμα των ενεργειών ή παραλείψεων του Ιδρύματος Ωνάση και της διαχείρισης του Αρχείου Καβάφη· το άλλο είναι το καψόνι των «παλιοσειρών», (που τείνει να προσλάβει διαστάσεις δολοφονίας χαρακτήρα), απέναντι στον νέο που έχει το θράσος να διατυπώνει δικές του απόψεις χωρίς να σέβεται τις «νόμιμες οδούς» ανάδειξης, χωρίς προηγουμένως να τους ρωτάει και να τους απευθύνει τον δέοντα λιβανωτό.

Ασχέτως όλων αυτών, όμως, στα οποία ίσως επανέλθω κάποια άλλη φορά, προέχει να σημειώσουμε ότι η επίθεση αυτή, ως εκ της έκτασης και του εύρους της, εμπεριέχει μία ξεκάθαρη και αρκετά λεπτομερή φαντασίωση (όπου ως «φαντασίωση» δεν νοείται κάτι ονειρώδες που αντιτίθεται προς την πραγματικότητα, αλλά μία δομή της επιθυμίας). Στο λόγο των καβαφιστών –και προς θεού όχι cavafistas- αφθονούν οι ψόγοι και οι υποδείξεις Συνέχεια →

Κλασσικό
σεξουαλικότητα,Λογοτεχνία,Φύλο

Ο Ευριπίδης Γαραντούδης είναι ομοφοβικός (ή: ο φιλόλογος ως μπάτσος της σκέψης των άλλων, και της δικής του)

του Άκη Γαβριηλίδη

 

Χθες, παρακολούθησα στον «Ιανό» της Θεσσαλονίκης την παρουσίαση του βιβλίου τού Δημήτρη Παπανικολάου για τον Καβάφη. Το βιβλίο το ξέρω βέβαια, το έχω διαβάσει, έχω γράψει γι’ αυτό και επίσης είχα ο ίδιος μιλήσει λίγες μέρες πριν σε αντίστοιχη εκδήλωση στην Αθήνα. Επειδή όμως μερικές αντιδράσεις του αθηναϊκού κοινού μού είχαν φανεί αρκετά περίεργες, και επειδή ούτως ή άλλως τύχαινε να βρίσκομαι στην πόλη για άλλο λόγο, όταν είδα ότι υπάρχει άλλη μια παρουσίαση αποφάσισα να πάω και εκεί από περιέργεια για να δω τι θα συνέβαινε.

Αποδείχθηκε ότι είχα δίκιο. Από τη συνδυασμένη παρακολούθηση των δύο εκδηλώσεων μπορώ να πω με ακόμη μεγαλύτερη βεβαιότητα δύο πράγματα: α) ευτυχώς που βγήκε αυτό το βιβλίο, και που βγήκε στα ελληνικά και όχι στα αγγλικά, και β) ευτυχώς που μερικοί άνθρωποι, όπως ο Δημήτρης, ή όπως ο Γιάννης ο Χαμηλάκης, έφυγαν από την Ελλάδα και πήγαν σε αγγλικά πανεπιστήμια, όπου κατάφεραν να παραγάγουν ένα έργο το οποίο, αν είχαν Συνέχεια →

Κλασσικό