του Άκη Γαβριηλίδη

To 2000, εκδόθηκε από την Εστία το κατοχικό ημερολόγιο του Γιώργου Ιωάννου (πλήρης τίτλος: Το Κατοχικό Ημερολόγιο Χωρίς Περικοπές, Εισαγωγή-Σχόλια-Επίμετρο της Αντιγόνης Βλαβιανού –μία περιγραφή κάπως βαρύγδουπη για ένα βιβλίο μόλις πάνω από τις 100 σελίδες μικρού σχήματος, στις οποίες περιλαμβάνονται οι σημειώσεις που είχε προσθέσει ο συγγραφέας στην πρώτη του δημοσίευση που επιμελήθηκε ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα από τη συγγραφή του).

Στο ημερολόγιο αυτό υπάρχει μία εγγραφή, την οποία βρήκα πολύ ενδεικτική για την άρνηση και το σνομπάρισμα που χαρακτηρίζει τους Έλληνες φιλολόγους απέναντι στην τουρκική γλώσσα και γραμματεία.

Το «Σάββατον 27 Νοεμβρίου 1943», ο τότε κατά κόσμον Γεώργιος Σορολόπης σημειώνει μεταξύ Συνέχεια →

εισήγηση του Άκη Γαβριηλίδη στο συνέδριο με τίτλο

«Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα των προσφύγων. Οι πρόσφυγες στην πόλη από το 1912 μέχρι σήμερα»

Όπως είναι γνωστό, ο τίτλος του συνεδρίου είναι μία φράση που επινόησε –ή πάντως που έκανε διάσημη- ο λογοτέχνης Γιώργος Ιωάννου, βάζοντάς την ο ίδιος ως τίτλο σε βιβλίο του[1].

Η φράση αυτή έχει γνωρίσει γενικότερη απήχηση, ιδίως στα ΜΜΕ, εφόσον έχει χρησιμοποιηθεί αρκετές ακόμα φορές σε τίτλους ή στο περιεχόμενο διάφορων άρθρων, αλλά και ως τίτλος για μία τηλεοπτική εκπομπή.

Στην παρουσίασή μου, σκέφτηκα να καταπιαστώ με αυτήν ακριβώς τη φράση και με τη γενεαλογία της· να αναρωτηθώ από πού έρχεται, τι σημαίνει, τι μας βοηθάει να φανερώσουμε ή να κρύψουμε, με τι άλλο Συνέχεια →