του Άκη Γαβριηλίδη

Με αφορμή το πρόσφατο σημείωμά μου για την «ιδιοφυή περσόνα των ελληνικών ΜΜΕ», έγιναν διάφορες συζητήσεις, κατά τις οποίες ανασύρθηκαν διάφοροι σκελετοί από την ντουλάπα –ή μάλλον από διάφορες ντουλάπες.

Ένας από αυτούς αφορούσε τον κινηματογραφικό κριτικό, δημοσιογράφο και συγγραφέα Βασίλη Ραφαηλίδη.

Οι παλαιότεροι από μας θυμόμαστε τον Ραφαηλίδη για τη γενναία και έντιμη στάση του να υποστηρίξει τη σκηνοθέτρια Φρίντα Λιάππα –και κυρίως την ελευθερία του λόγου και της τέχνης- από την άθλια συκοφαντική επίθεση Σαββόπουλων, Δοξιάδηδων και λοιπού ελληνοχριστιανικού συρφετού περί το 1990.

Προσωπικά, ήδη από τότε είχα την αδιόρατη αίσθηση ότι, άσχετα από την αξιέπαινη πρακτική στάση του, στο μυαλό του είχε λίγο μπερδεμένα τα πράματα, και ότι οι έννοιες και οι θεωρίες που Συνέχεια →