του Άκη Γαβριηλίδη

Τα τελευταία χρόνια, ο Κορνήλιος Καστοριάδης χαίρει ιδιαίτερης φήμης και αναγνώρισης στην Ελλάδα, τόσο όσο ποτέ άλλοτε και πουθενά αλλού.

Ισχυρίζομαι ότι η δημοτικότητα αυτή οφείλεται στο ότι ο συγκεκριμένος στοχαστής μπορεί να διαβαστεί, και πράγματι διαβάζεται, κατά δύο τρόπους, είτε εναλλακτικά είτε σωρευτικά, που και οι δύο καλύπτουν αντίστοιχες έντονες ανάγκες και μια ισχυρή ζήτηση στο εσωτερικό της αγοράς των ιδεών: την ανάγκη να πειστούμε ότι το ελληνικό έθνος είναι κάτι απόλυτα ξεχωριστό, ιδιαίτερο (και φυσικά ανώτερο) σε σχέση με τα άλλα, αφενός, αλλά και αφετέρου ότι αυτή η ιδιαιτερότητα όχι μόνο δεν το απομακρύνει από την «πολιτισμένη Δύση», αλλά ακριβώς αυτή είναι που το κάνει να αποτελεί ουσιώδες τμήμα της –και μάλιστα το ουσιωδέστερο, αυτό που κάνει την Ευρώπη να είναι αυτό που Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τις μέρες αυτές, διάβασα την οιονεί (μέχρι στιγμής) αυτοβιογραφία τού Νίκου Μπίστη Προχωρώντας και αναθεωρώντας[1]. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Το βιβλίο αυτό υπήρχε ανάμεσα στα χαρτιά μου επί αρκετό καιρό, και μάλιστα με προσωπική αφιέρωση (την οποία δεν είχα αντιληφθεί διότι ως τώρα δεν το είχα ανοίξει). Τον συγγραφέα δεν τον γνωρίζω –παρά μόνο μέσα από τη δημόσια παρουσία του- ούτε τον έχω συναντήσει ποτέ, γνωρίζω όμως τη γυναίκα του με την οποία ήμασταν συνάδελφοι επί πολλά χρόνια, και αυτή μου είχε δώσει προ καιρού το αντίτυπο με την αφιέρωση.

Η ανάγνωση αυτή υπήρξε αρκετά περίεργη εμπειρία. Καθώς το βιβλίο κάνει έναν απολογισμό του παρελθόντος, μεταξύ άλλων και του πρόσφατου, στάθηκε για μένα αφορμή να ξαναδώ, από μία άλλη οπτική αυτή τη φορά, κάποια σημεία της διαδρομής με τα οποία είχα και εγώ εμπλοκή –έστω απόμακρη. O διαφορετικός τρόπος με τον οποίο διαβάζει τις εμπειρίες αυτές ο Μπίστης, μου προκάλεσε ένα ξάφνιασμα, και αυτό το ξάφνιασμα θεωρώ ότι έχει ένα νόημα να δημοσιοποιηθεί, στο βαθμό που μπορεί να μας βοηθήσει να σκεφτούμε γόνιμα κάποια πράγματα στο πολιτικό μας Συνέχεια →