Δίκαιο,Πολιτική

Aπό πού κι ως πού ο Γιούνκερ επίτιμος διδάκτορας του ΑΠΘ;

του Άκη Γαβριηλίδη

 

Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, που όλα επικαλούνται τηλεγράφημα του ΑΠΕ, η Νομική Σχολή τού Δημητρίειου/ Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αποφάσισε ομόφωνα να αναγορεύσει σε επίτιμο διδάκτορα τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Οι πληροφορίες περιλαμβάνουν και δύο αναφορές στο σκεπτικό της απόφασης, μία χωρίς εισαγωγικά και μία αυτολεξεί. Οι δύο αυτές αιτιολογήσεις είναι η μία χειρότερη απ’ την άλλη, και κατά τη γνώμη μου καμία δεν θεμελιώνει επαρκώς ότι υπήρχε κάποια σοβαρή ανάγκη για αυτή την αναγόρευση.

Ειδικά η πρώτη έχει σοβαρά προβλήματα σύνταξης και σαφήνειας. Αφήνω ένα μικρό Συνέχεια

Κλασσικό
Βία,Βιοπολιτική,Δίκαιο,Κινήματα

Yes Border, ή: οι αρχές μιας πόλης ως μπαχαλάκηδες

του Άκη Γαβριηλίδη

 

Στη συνέντευξη που μας είχε δώσει πριν λίγα χρόνια ο Αγκάμπεν για την ΕΤ3, είχε πει μια φράση την οποία έκτοτε ξαναθυμήθηκα και παρέθεσα αρκετές φορές, και εγώ και άλλοι: ότι οι αρχές σήμερα ενεργούν με σκοπό όχι να επιβάλουν την τάξη, αλλά να διαχειριστούν την αταξία.

Νομίζω ότι όσα εξελίχθηκαν τις τελευταίες λίγες εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη με επίκεντρο το Noborder camp, είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνουμε ένα «κρας τεστ» σε πραγματικές συνθήκες για την βασική αυτή προσέγγιση, να την εξειδικεύσουμε και να τη συμπληρώσουμε. Κυρίως δε να συνειδητοποιήσουμε ότι το θέμα δεν κλείνει με το να πούμε απλώς «διαχείριση της αταξίας». Διότι μένει ακόμα να δούμε τι είδους διαχείριση, σε ποια κατεύθυνση, με τι σκοπούς ή/ και αποτελέσματα.

Για παράδειγμα, αν εξετάσουμε τη στάση των τοπικών αρχών της Θεσσαλονίκης πριν και κατά τη διάρκεια της κατασκήνωσης, δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι αυτή είχε πιθανότατα ως σκοπό και, πάντως, σίγουρα ως αποτέλεσμα, τα μπάχαλα. Διαχειρίστηκε την αταξία για να Συνέχεια

Κλασσικό
ρατσισμός,Εθνικισμός,Ελληνική κρίση,αντισημιτισμός

Οι Γερμανοί ως Εβραίοι

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε πρόσφατο σημείωμα άλλου μπλογκ, με τίτλο Οι Γερμανοί ante portas;, επισημαίνεται μια ορισμένη «προβολή του ‘γερμανικού κινδύνου’» στον δημόσιο λόγο της ελληνικής κοινωνίας, και προτείνεται «να μην συσκοτίζουμε την πραγματικότητα εξηγώντας την με όρους Β’ παγκοσμίου πολέμου». Θα πάρω αφορμή από ένα συγκεκριμένο σημείο της ανάρτησης για να προεκτείνω προς μια άλλη κατεύθυνση, η οποία δεν αναιρεί όσα λέγονται εκεί, αντιθέτως μάλιστα δίνει μια πιο κυριολεκτική σημασία στην Συνέχεια

Κλασσικό