του Άκη Γαβριηλίδη

Η ερώτηση του τίτλου εκ πρώτης όψεως φαίνεται ταυτολογική, με αυτονόητη την απάντηση: επειδή απλούστατα δεν είναι καν δυνατό να ακούσεις κάποιον, εάν αυτός δεν σου μιλάει. Ωστόσο η ταυτολογία αυτή φαίνεται ότι είναι απαραίτητη όταν κυκλοφορούν βιβλία με τίτλο όπως το εικονιζόμενο: «Γιατί δεν μιλάω πλέον σε λευκ@ς για ζητήματα φυλής».

Το βιβλίο αυτό είχα την ατυχή έμπνευση να αρχίσω να το διαβάζω τις τελευταίες μέρες, παράλληλα –λίγο πριν και λίγο μετά- με τις καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου ότι υπέστη βιασμό από παράγοντα της ομοσπονδίας της, καθώς και με τη συζήτηση για την τροποποίηση του οικογενειακού δικαίου στην κατεύθυνση της συνεπιμέλειας του τέκνου σε περίπτωση διαζυγίου.

Έχοντας φτάσει λίγο μετά τη μέση, εγκατέλειψα την ανάγνωση διότι ήταν μια ιδιαίτερα ματαιωτική εμπειρία. (Θα μου πείτε, με τέτοιο τίτλο θα έπρεπε να ψυλλιαστείς. Ίσως).

Η συγγραφέας –μαύρη Βρετανίδα φεμινίστρια- από την αρχή του βιβλίου δηλώνει ότι είναι θυμωμένη. Προχωρώντας, δεν προσθέτει και πάρα πολλά σε αυτή τη δήλωση, παρεκτός ότι είναι πολύ θυμωμένη. Μιλάμε Συνέχεια →