Συνέχεια →

Αυτές τις μέρες άκουγα συχνά την Τρίτη (και καλύτερη) Ανθολογία του Σπανού. Μέσα στον πυρετό της μεταπολίτευσης το 1975, ο Σπανός επιλέγει προς μελοποίηση όχι τις προφανείς και δοκιμασμένες λύσεις, αλλά επισκέπτεται την «χαμηλή φωνή» της ποίησης. Μέσα σε αυτή, συναντά δύο ποιητές της ήττας και όχι τους πιο γνωστούς αυτής της τάσης: τον Δημήτρη Δούκαρη και τον Βύρωνα Λεοντάρη, αυτόν που μάλιστα εισηγήθηκε αυτόν τον όρο.

Το ποίημα του Δούκαρη που μελοποιήθηκε ήταν το «Σε Είπανε Θεό». Είχε την καλή τύχη των τραγουδιών που τραγούδησε η Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η κυριαρχία της κουλτούρας των ΜΚΔ επέφερε μεταξύ άλλων, ως ένα μάλλον απρόβλεπτο αποτέλεσμα, τη διάχυση και την αναβάθμιση της σημασίας των επετείων. Κάθε μέρα, ο αλγόριθμος επαναφέρει στη μνήμη των χρηστών ότι η μέρα αυτή συνιστά την 117^η επέτειο από τη γέννηση του τάδε μουσικού, την 28^η από τον θάνατο του δείνα συγγραφέα, την 50ή από την ίδρυση του Χ θεσμού, την παγκόσμια μέρα του Ψ κ.ο.κ. Πράγμα που δίνει την ευκαιρία στους χρήστες να αναφερθούν στους αντίστοιχους τιμώμενους και να αποτιμήσουν –συνήθως επαινετικά- τη συμβολή τους, παραθέτοντας και στίχους ή φράσεις που αποδίδονται σε αυτούς ή συνδέονται με αυτούς μέσα σε πλαισιάκια με λουλούδια και ηλιοβασιλέματα.

Τις τελευταίες μέρες, ήταν η σειρά του ποιητή και δοκιμιογράφου Ντίνου  Χριστιανόπουλου. Μεταξύ Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Καθ’ όλο τον εικοστό αιώνα, διεξήχθησαν παθιασμένες συζητήσεις για το λεγόμενο «εθνικό ζήτημα», για το τι είναι «το έθνος» (συνήθως με οριστικό άρθρο στον ενικό), ποια η ουσία του, ποια πρέπει να είναι η στάση της αριστεράς απέναντι σε αυτό, και άλλα μεταφυσικά ερωτήματα.

Στο παρόν σημείωμα, δεν σκοπεύω να ξανανοίξω τα ζητήματα αυτά. Χρησιμοποιώ στον τίτλο τον όρο «έθνος» για να υπονοήσω κάτι διαφορετικό: όχι τη στάση της αριστεράς απέναντι στη φαντασιακή κοινότητα του έθνους, αλλά τη φαντασιακή ιδέα ότι η ίδια η αριστερά αποτελεί μια διακριτή κοινότητα, ένα οιονεί χωριστό έθνος-κράτος (εν κράτει) μέσα στην υπόλοιπη κοινωνία, για το οποίο ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά.

Την ιδέα αυτή δεν την προβάλλει και δεν την διακηρύσσει ρητά κανείς ως δική του, εμπράκτως όμως την ακολουθούν πολλοί, με ποικίλες πολιτικές προτιμήσεις και διαθέσεις, άλλοτε φιλικές και άλλοτε εχθρικές προς την αριστερά ή κάποια εκδοχή της. Ας πούμε, την ακολουθεί από την πρώτη της φράση μια έκκληση συλλογής υπογραφών που δημοσιεύθηκε στις 5 Ιουνίου 2015 στο διαδίκτυο με τίτλο Οι κόκκινες γραμμές υπάρχουν όταν τηρούνται: Συνέχεια →

του Μιχάλη Μπαρτσίδη

Πρόκειται για μια ιστορική νίκη και για μια ιστορική στιγμή. Προσωπικά χαίρομαι βαθιά, δεν πανηγυρίζω όχι για άλλους λόγους παρά μόνο για λόγους «διαχείρισης των συναισθημάτων». Είμαι ασκημένος πια σε μια «αποστασιοποίηση» ώστε να μειώνεται η ήδη πάντοτε επερχόμενη ματαίωση των προσδοκιών. Δεν εννοώ κάτι συγκεκριμένο για τη νέα κυβέρνηση, έτσι γίνεται πάντοτε. Ταύτιση και, συγχρόνως, απο-ταύτιση. Αλλά τώρα χαίρομαι! Όσοι δεν χαίρονται με γειά τους και «χαρά» τους. Αλλά όσοι ενδιαφέρονται ειλικρινώς για το ιστορικό διακύβευμα, να μην φέρνουν όλων των λογιών τα προσχήματα σε πρώτο πλάνο. Και κυρίως τη σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ. Και γω έχω πρόβλημα αλλά έχω και δυο τρία επιχειρήματα:
1. τον τόνο θα τον δίνει ο Σύριζα και ο Τσίπρας· 2. δεν θα είναι ή δεν θα γίνουν καθοριστικές οι διαφωνίες στα Συνέχεια →

των Σάντρο Μετζάντρα και Τόνι Νέγκρι

Το 2014 έκλεισε με την αποτυχία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, και άρα με την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Πρόκειται για μια εξέλιξη μεγάλης πολιτικής σημασίας, που μέλλει να σηματοδοτήσει μια χρονιά η οποία, στην Ευρώπη, θα κλείσει με εκλογές στην Ισπανία (όπου ήδη το Μάιο ψηφίζουν για τους δήμους και τις «αυτονομίες»). Και είναι αρκετά σαφές ότι οι ελληνικές εκλογές δεν θα είναι απλώς «εθνικές»: η χονδροειδείς παρεμβάσεις της γερμανικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που σίγουρα θα ενταθούν μέσα στις επόμενες εβδομάδες, δείχνουν σαφώς ότι μπαίνει στο παιχνίδι ολόκληρο το οπλοστάσιο των ευρωπαϊκών θεσμών, επαναπροσδιορισμένο τα τελευταία χρόνια μέσα απ’ τη διαχείριση της κρίσης. Άλλωστε η αντίδραση του Χρηματιστηρίου της Αθήνας, που έπεσε πάνω από 12% με την απλή αναγγελία της απόφασης Σαμαρά για πρόωρες προεδρικές εκλογές στις 9 Δεκεμβρίου, είχε ήδη δείξει ποιος θα ήταν ο ρόλος ενός άλλου Συνέχεια →