του  Ervin Kondakçiu

Πρόσφατα ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης διόρισε εθνικό συντονιστή για την φροντίδα και την προστασία των ασυνόδευτων παιδιών τον κ. Απόστολο Δοξιάδη. Ένα από τα πιο γνωστά – και ας ειπωθεί όταν το διάβασα σε νεαρή ηλικία το βρήκα κατά τα άλλα καλογραμμένο – έργα του Απόστολου Δοξιάδη είναι το Logicomix. Πρόκειται για μυθιστόρημα σε μορφή κόμικ στο οποίο εκτυλίσσονται δύο παράλληλες ιστορίες. Στην εξιστόρηση της δράσης και της σκέψης  των θεμελιωτών της επιστήμης της λογικής παρεμβάλλεται η αφήγηση των σκέψεων μιας παρέας -αποτελούμενης από τους ίδιους τους συγγραφείς- που ενώνει το πάθος για την επιστήμη της λογικής.

Το βιβλίο γράφτηκε αρχικά στα αγγλικά και μεταφράστηκε από τους συγγραφείς (Δοξιάδης και Χρήστος Παπαδημητρίου). Μέρος της δράσης του βιβλίου εκτυλίσσεται στο κέντρο της Αθήνας. Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει σε αυτές τις λίγες σκηνές και πώς Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τόσα χρόνια, οι φιλελεύθεροι-ακροκεντρώοι διανοούμενοι μας πρήζανε για τις «παθογένειες» της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Αυτές υποτίθεται ότι ήταν οι πελατειακές σχέσεις, η κυριαρχία των προσωπικών επαφών επί της αξιοκρατίας, η αγνόηση και καταπάτηση των απρόσωπων νόμων και θεσμών και μιας μυθοποιημένης «αστικής ευγένειας».

Αν όλα αυτά είναι στραβά, δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί καλύτερη ενσάρκωσή τους από την περίπτωση Δοξιάδη.

Αυτό όμως που εγώ βρίσκω απεχθέστερο στην περίπτωσή του είναι η ριζικά ανισωτική Συνέχεια →

                   του Άκη Γαβριηλίδη

«Γιατί επιτίθενται στην Δόμνα Μιχαηλίδου;» διερωτάται ο κ. Σάκης Μουμτζής από τις στήλες ενός εντύπου που αυτοαποκαλείται (ψευδεπίγραφα) «Φιλελεύθερο».

Το ίδιο το ερώτημα δεν είναι ιδιαίτερα φιλελεύθερο –παρά μόνο σύμφωνα με μία αδύναμη ανάγνωση του φιλελευθερισμού. Όποιος το θέτει, φαίνεται να μη γνωρίζει ή να μην αποδέχεται το γεγονός ότι στην πολιτική υπάρχουν αντιπαραθέσεις· να φαντάζεται ότι, όταν υπάρχουν, αυτό είναι κάτι εξαιρετικό που απαιτεί ειδική εξήγηση.

Αλλά και η ειδική εξήγηση που κομίζει το άρθρο (: η Μιχαηλίδου είναι γυναίκα, νέα και ωραία), είναι ελάχιστα πειστική. Πολιτική κριτική, έως και πολεμική, υπέστησαν τις ίδιες μέρες και άλλες γυναίκες, όπως π.χ. η κυρία Μενδώνη και η κυρία Παναγιωταρέα, οι Συνέχεια →