του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Θα πω παρακάτω δυο κουβέντες για το θέμα των ημερών, που είναι αυτό της νέας διαπραγμάτευσης σχετικά με την ονομασία της (πρώην γιουγκοσλαβικής) Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

1. Σε μια επιτυχημένη απόπειρα κακοποίησης της λογικής ομού μετά της ελληνικής γλώσσας, διαβάζω να αναφέρεται στον ελληνικό τύπο το ζήτημα ως «σκοπιανό ζήτημα». Τα «ζητήματα» παίρνουν το όνομά τους από το διακύβευμά τους, από το αμφιλεγόμενο πεδίο τους. Εν προκειμένω ουδείς αμφιβάλλει για τα Σκόπια ή τα επιβουλεύεται -εξ όσων γνωρίζω. Το αμφιλεγόμενο πεδίο είναι η «Μακεδονία». Επομένως, είναι το «μακεδονικό ζήτημα». Μη ντρέπεστε, πείτε το.

2. Στην Ελλάδα, το ζήτημα αυτό σηκώθηκε έξαφνα το 1992, χρονιά κατά την οποία Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Την τελευταία εβδομάδα, ένα κάπως απρόσμενο όπλο ήρθε να προστεθεί στο τρομοκρατικό οπλοστάσιο των εκπροσώπων της ελληνικής «κάστας»: το φάντασμα των εκλογών τού 1920. Με διαφορά λίγων ημερών, τουλάχιστον τρεις απολογητές του μνημονίου ανέλαβαν να υπενθυμίσουν στο άφρον εκλογικό σώμα τι παθαίνει όποιος «επιλέγει ελεύθερα, αλλά ασυνείδητα, να συγκρουστεί με ένα ευρωπαϊκό σύστημα» που «μόνο πλεονεκτήματα του είχε εξασφαλίσει» –σύμφωνα με την απερίφραστα απειλητική διατύπωση που χρησιμοποίησε ο τελευταίος εξ αυτών, ο Ι.Κ. Πρετεντέρης[1].

Ποιο είναι λοιπόν αυτό το φάντασμα που απειλεί τα «πλεονεκτήματα»;

Στο καθαυτό περιεχόμενο των αντίστοιχων άρθρων, γίνεται –άλλοτε υπαινικτικά και άλλοτε σαφέστερα όπως παραπάνω- η εξής αναλογία: στις εκλογές τού 20 οι Έλληνες ψηφοφόροι καταψήφισαν τον Βενιζέλο και Συνέχεια →