του Άκη Γαβριηλίδη

Όλοι εμείς οι πράκτορες της παγκοσμιοποίησης και του Σόρος, που μηχανορραφούμε μέρα και νύχτα για να υπονομεύσουμε τον πολιτισμό του ελληνικού λαού και την ορθόδοξη πίστη του, είμαστε δικαιολογημένα υπερήφανοι και ικανοποιημένοι για την περιφανή νίκη που σημειώσαμε χθες μέσα στην έδρα του αντιπάλου χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, και μάλιστα χωρίς καν ο αντίπαλος να καταλάβει τι συνέβη.

Ας συνοψίσουμε τι συνέβη:

χθες απονεμήθηκαν τα βραβεία «Θεοφανώ» στη Ροτόντα. Στη Ροτόντα, που εδώ και τριάντα χρόνια είχαμε επιχειρήσει να διεκδικήσουμε ως χώρο για τέλεση κοσμικών εκδηλώσεων, όπως π.χ. συναυλιών, αλλά είχαμε προσκρούσει στην αντίθεση, ενίοτε ένοπλη, των Χριστιανοταλιμπάν τραμπούκων οι Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν περάσουν 24 ώρες από την προηγούμενή μου ανάρτηση περί «φεμινιστικής μελαγχολίας», προέκυψε ένα περιστατικό που επιβεβαίωνε με τον πιο περίτρανο τρόπο αυτό που ισχυριζόμουν εκεί, δηλαδή ότι η δίψα για «ομολογίες» και «παραδοχές προνομίων» είναι ακόρεστη και ότι, ακόμη και όταν μια τέτοια ομολογία προκύπτει, πάντοτε κρίνεται ανεπαρκής: απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, (και γράφω «απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι» ακριβώς για τον λόγο που θα γίνει αμέσως αντιληπτός), χθες κάποιος άντρας, αγνώστων σε μένα στοιχείων, δημοσίευσε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης μία εκτενή αφήγηση όπου παραδεχόταν ότι, πριν από χρόνια, φερόταν κακοποιητικά στις γυναίκες και μάλιστα σε μία περίπτωση διέπραξε και βιασμό εις βάρος μίας εξ αυτών, αλλά τώρα συνειδητοποιεί πόσο άσχημα φέρθηκε και θέλει να εργαστεί ώστε να μη συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα. Την αφήγηση αυτή ανήρτησε στο προφίλ της μία κυρία, εξίσου άγνωστή μου· μετά από λίγες ώρες, άλλες γυναίκες έκαναν μαζικά αναφορές κατά της ανάρτησης και, τελικά, επέτυχαν τη διαγραφή της! Λόγω αυτής της διαγραφής, εγώ δεν έχω άμεση γνώση του περιεχομένου του κειμένου, παρά μόνο όσων έγραψαν άλλοι/-ες γι’ αυτό, εξ ού και οι διατυπώσεις μου είναι κατά προσέγγιση. Έχω όμως άμεση γνώση μίας τουλάχιστον ανάρτησης στην οποία μία ­-κατά δήλωσή της- φεμινίστρια παραδέχεται ότι η διαγραφή αυτή ήταν πράγματι λογοκρισία και πανηγυρίζει γι’ αυτό. Για την ακρίβεια, το σχόλιο αυτό λέει: «λογοκρίθηκε γιατί είναι τριγκερ και ξεπλένει».

Τρομερό επίτευγμα λοιπόν: χάρη σε αυτή τη λογοκρισία, πετύχαμε να εξαφανιστεί από τον δημόσιο χώρο η Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Προ ημερών, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών ένα άρθρο τού Δημήτρη Τερζή, προφανώς ενταγμένο στη στρατηγική δημοσίων σχέσεων της Νέας Δημοκρατίας, με τον εύγλωττο τίτλο «Ναυμαχία της Σαλαμίνας: Μια επέτειος που πρέπει να τιμηθεί» (την επομένη, ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση ότι όντως θα τιμηθεί), στο οποίο μεταξύ άλλων μιλούσε ο –άγνωστος μέχρι τώρα σε μένα- συγγραφέας και πανεπιστημιακός Νίκος Κυριαζής.

Ο Κυριαζής, δηλώνοντας απερίφραστα ότι ο καημός του είναι «πώς μπορούμε πρακτικά να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ως brand name προώθησης της Ελλάδας», εξηγεί:

Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Αμέσως μετά τις προηγούμενες εκλογές, (αν όχι και νωρίτερα όταν προαναγγέλθηκε), δεν σταμάτησαν να διατυπώνονται σφοδρές κριτικές, με καλή ή υστερόβουλη πρόθεση, από υπεραριστερή ή φιλελεύθερη σκοπιά, για την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Το κατηγορητήριο ήταν εξαιρετικά απλό και επαλαμβανόμενο: η επιλογή αυτή «νομιμοποιεί την ακροδεξιά», την κάνει αποδεκτή στην μέινστρημ πολιτική, άρα πιο επικίνδυνη και ικανή να επηρεάζει τις εξελίξεις.

Τώρα που ολοκληρώθηκε αυτή η εμπειρία, έχουμε τα στοιχεία και τη χρονική απόσταση να αξιολογήσουμε αν δικαιώθηκε ή όχι αυτή η κινδυνολογία. Η επιβεβλημένη απάντηση Συνέχεια →

του Μαρσέλ Ντετιέν

Η Γαλλία χωρίς χώρα, χωρίς νεκρούς

Πριν λίγες μέρες συνάντησα τυχαία έναν αξιαγάπητο “μη αυτόχθονα”. Η περίσταση ήταν ένα σεμινάριο έρευνας της αρχής της αβεβαιότητας του δικαιώματος στην ταυτότητα (θέμα αιχμής για ανθρωπολόγους, θεολόγους και αστυνομικές υπηρεσίες). Περίεργος να μάθει για ποιον λόγο –χαιρετώντας τον με ένα χαμόγελο συνενοχής- τον αποκάλεσα “μη αυτόχθονα”, ο συνομιλητής μου με ρώτησε τι σημαίνει “αυτόχθονας” στα γαλλικά και ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε αυτήν την παράξενη ιδιότητα και σε αυτό που ονομάζουμε “εθνική ταυτότητα”. Είχε ακούσει ότι υπήρχε σε μορφή κάρτας. Θα μπορούσε κανείς να τη Συνέχεια →