του Άκη Γαβριηλίδη

Και αν έκανε, ήταν το λάθος αυτό τόσο ολέθριο ώστε να χρειάζεται τόση –και τέτοια- παραγωγή λόγου για να διορθωθεί;

Στην ατέλειωτη σειρά των απορριπτικών και συχνά –ακριβώς- ειρωνικών εις βάρος της σχολίων ιδίως στα κοινωνικά μέσα, είναι πολύ ορατό ένα στοιχείο απόλαυσης, μια ηδονή της εκμηδένισης την οποία δεν είναι από μόνη της ικανή να κινητοποιήσει η απλή διάκριση αλήθειας/ σφάλματος. Οι αντιδράσεις αυτές θα πρέπει να αποτελούν εκδήλωση όχι της μέριμνας για επιστημονική ακρίβεια, αλλά ενός πάθους.

Το πάθος αυτό είναι φυσικά το μίσος για τις πλατείες.

Και όταν μιλάω για τις πλατείες, προφανώς δεν εννοώ τα τσιμέντα και τα παγκάκια: εννοώ το πλήθος που ήταν μαζεμένο εκεί πριν από δυο-τρία χρόνια, και το πλήθος γενικά. Πρόκειται για συνεκδοχή, όπως λένε οι φιλόλογοι (το περιέχον αντί του περιεχομένου).

Μόλις πριν λίγες μέρες γράφαμε ότι η στιγμή των «πλατειών» (με την παραπάνω έννοια) προκαλεί μια δυσανεξία στην οποία συμπίπτουν όλοι οι εκφραστές του αντιδραστικού Συνέχεια →

 του Άκη Γαβριηλίδη

Κατά τον τελευταίο χρόνο, γνώρισε μεγάλη διάδοση στα συμβατικά και τα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης, και επαναλήφθηκε διαδοχικά τόσες φορές που άρχισε να αποκτά συνοχή και πειστικότητα αφηγηματικού σχήματος, μία συγκεκριμένη γραμμή ανάγνωσης –και απόπειρα διαχείρισης- των κοινωνικών αγώνων της τελευταίας περιόδου. Πρόκειται για το αναλυτικό –και κανονιστικό- σχήμα του «ακραίου κέντρου». Το σχήμα αυτό εκφράστηκε αρχικά κυρίως από καλλιτέχνες ή δημοσιογράφους που πρόσκεινται σε κάποιο από τα τρία κόμματα της σημερινής κυβέρνησης, και μόνο στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια των δύο προεκλογικών περιόδων, υιοθετήθηκε από πολιτικούς και τροφοδότησε σε Συνέχεια →