του Άκη Γαβριηλίδη

Αν κάναμε μια ανάλυση λόγου στα κείμενα με τα οποία ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης ή/ και οι θαυμαστές του περιγράφουν τη δραστηριότητά του (π.χ. εδώ), θα βλέπαμε ότι σε αυτά κυριαρχεί ένα κλίμα υπερβατικότητας και κατάνυξης: δίνουν και παίρνουν λέξεις όπως αγάπη, χάρη, φώτιση, αλλά και ταπείνωση.

Θα μπορούσε βέβαια κανείς να πει: τι κακό έχει η αγάπη; Είναι πολύ σημαντικό να αγαπά κανείς αυτό με το οποίο ασχολείται· όταν κανείς αγαπά, δεν πειράζει –αντιθέτως, είναι σύνηθες- να χρησιμοποιεί καμιά φορά υπερβολικές εκφράσεις για να εκφράσει τη λατρεία του.

Το πρόβλημα όμως με τις δηλώσεις λατρείας του Μπαμπινιώτη δεν είναι η υπερβολή τους. Είναι η ανειλικρίνειά τους.

Εγώ δεν τις πιστεύω. Συνέχεια →