της Άνν Μορελλί

Όταν, το 1999-2000, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών μού ανέθεσε να διδάξω «Ιστορική Κριτική», ο καθηγητής Στένγκερς, που υπήρξε δάσκαλός μου, μου συνέστησε ενθέρμως δύο βιβλία ως πυλώνες του μαθήματός μου.

Το ένα ήταν ένα πολύ αποσταθεροποιητικό έργο του Άρθουρ Πόνσονμπυ, δημοσιευμένο το 1928 στο Λονδίνο με τον τίτλο Falsehood in Wartime [Ψεύδη σε καιρό πολέμου].

Ο συγγραφέας υπήρξε ο ίδιος αξιοσημείωτη προσωπικότητα: υψηλής καταγωγής (ήταν βαρόνος, γεννημένος στο Ουίνδσορ και ο πατέρας του ήταν ιδιαίτερος γραμματέας της βασίλισσας Βικτωρίας), με σπουδές στο Ήτον και την Οξφόρδη, διετέλεσε διπλωμάτης και, στη συνέχεια, εξελέγη στη Βουλή των Κοινοτήτων με το φιλελεύθερο κόμμα –πράγμα ήδη ασυνήθιστο για έναν ευγενή. Επειδή ήταν αντίθετος στην είσοδο της Μεγάλης Βρετανίας στον πόλεμο του 1914, μεταπήδησε στο εργατικό κόμμα και, όταν και αυτό προσχώρησε στο πολεμικό μέτωπο, αποχώρησε και απ’ αυτό λόγω των ειρηνιστικών πεποιθήσεών του και ίδρυσε, μαζί με μερικούς ακόμα άγγλους φιλελεύθερους, την Union of Democratic Control. Μέσα από το έντυπο της Ένωσης, το Foreign Affairs, ασκούσε δριμεία κριτική στην εξωτερική πολιτική της χώρας του, πράγμα που του στοίχισε πολλές διώξεις.

του Tζέιμς Κ. Ουίτμαν

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί σταχυολόγηση από διάφορα σημεία του βιβλίου James Q. Whitman, Hitler’s American Model: The United States and the Making of Nazi Race Law, Princeton University Press 2017, σ. 93-110, 140-1, 146-9 και 159-61.

Νομοθετικές εμπνεύσεις

Όπως είδαμε ότι συνέβη με το δίκαιο περί μετανάστευσης και ιθαγένειας, οι Γερμανοί νομικοί και διαμορφωτές πολιτικής είχαν ήδη ενδιαφερθεί θερμά για το αμερικανικό δίκαιο κατά των επιμιξιών πολύ νωρίτερα από την περίοδο του ναζισμού, από την εποχή του γερμανικού ιμπεριαλισμού πριν τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο. Από το 1905 και μετά, οι Γερμανοί αποικιακοί διοικητές στη νοτιοδυτική Αφρική και αλλού θέσπισαν μέτρα κατά των επιμιξιών, προορισμένα να διαφυλάξουν την «καθαρότητα» του πληθυσμού των Γερμανών εποίκων από την ανάμιξη με τους ιθαγενείς. Τα ρατσιστικά αυτά μέτρα δεν είχαν προηγούμενο μεταξύ των άλλων ευρωπαϊκών αποικιακών δυνάμεων, είχαν όμως ένα πρότυπο στην Αμερική· και οι Γερμανοί μελέτησαν προσεκτικά αυτό το πρότυπο. Με Συνέχεια →