της Οξάνα Τιμοφέεβα

Από την πρώτη μέρα του πολέμου γίνονται διαδηλώσεις σε όλη τη Ρωσία, οι οποίες παίρνουν διάφορες μορφές. Η κύρια μορφή είναι οι καθημερινές «γιορτές» του δρόμου. Οι λέξεις «βαδίζω» ή «κάνω περίπατο» στη σύγχρονη ρωσική πολιτική γλώσσα δηλώνουν πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Η σύγχρονη ρωσική νομοθεσία απαγορεύει τις αντιπολιτευτικές συγκεντρώσεις. Επισήμως, επιτρέπονται μόνο απλές πικετοφορίες, αλλά όσοι τις κάνουν συνήθως συλλαμβάνονται από την αστυνομία. Έτσι, οι άνθρωποι απλώς συνεννοούνται και βγαίνουν στους δρόμους, κινδυνεύοντας να συλληφθούν. Το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου, λίγες ώρες μετά την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στο ουκρανικό έδαφος, ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι κάτι τερατώδες, αφόρητο είχε συμβεί. Ένας ένας άρχισαν να γράφουν στα κοινωνικά δίκτυα ότι ήρθε η ώρα για μια Συνέχεια →

της Γκιζέμ Σαιζέν

Στην πολιτική φιλοσοφία των Ντελέζ και Γκουατταρί, η αρχή [principle] του κράτους –την οποία αποκαλούν «μορφή κράτος»- εμφανίζεται ως μια αφηρημένη μηχανή που λειτουργεί μέσα από διαφορετικές συγκεκριμένες εκδηλώσεις στην ιστορία. Οι «πολεμικές μηχανές» κηρύσσουν τον πόλεμο στην ίδια την αρχή του κράτους και αναγκαία λειτουργούν πάντοτε έξω από το κράτος· άρα, οφείλουν να αντισταθούν στην κρατική αιχμαλώτιση [capture] με όλα τα διαθέσιμα μέσα. Πράγματι, ένα από τα βασικά ερωτήματα για την πολιτική φιλοσοφία των Ντελέζ και Γκουατταρί ήταν: «Πώς η πολεμική μηχανή αποφεύγει τον κρατικό μηχανισμό αιχμαλώτισης;». Παράλληλα προς αυτό, με ενδιαφέρει το ζήτημα της δυνατότητας μιας επαναστατικής πολεμικής μηχανής που να τοποθετείται απέναντι όχι μόνο σε συγκεκριμένες εκδηλώσεις της μορφής κράτος, αλλά και στην ίδια την αρχή του κράτους, και που επίσης ξέρει πώς να αντιμετωπίζει την εμφάνιση της μορφής κράτος μέσα στους κόλπους της. Τι είδους επαναστατικό κίνημα θα μπορούσε να φτιαχτεί που να είναι απαλλαγμένο τόσο από τις καταπιεστικές αρχές της μορφής κράτος, όσο και από τις φαντασιώσεις που συνδέονται με αυτή; Η τέχνη υπήρξε ο Συνέχεια →

του Πωλ Σήμπράιτ

Τι είναι αυτό που οδηγεί τους στρατιώτες να μάχονται για τη χώρα τους; Η πρώτη σκέψη είναι να επικαλεστεί κανείς τα αισθήματα αλληλεγγύης, τα οποία υπάρχουν από καταβολής κόσμου καθότι συμβάλλουν στην επιβίωση των ανθρώπινων κοινοτήτων. Έστω και αν η εξήγηση αυτή είναι εν μέρει αληθής, παραμένει δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί αυτά τα αισθήματα αλληλεγγύης μπορούν να μας οδηγήσουν να θυσιαστούμε για μία συλλογικότητα τόσο ευρεία και αφηρημένη όπως το έθνος κράτος, που υφίσταται μόνο εδώ και κάποιες εκατονταετίες.

Η άνοδος του κράτους πρόνοιας, από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και μετά, ήρθε Συνέχεια →