συνέντευξη της Sophie de Schaepdrijver στη Soir

Η Ελλάδα και το Βέλγιο έχουν ασφαλώς πολλές διαφορές· σε βαθμό που, συχνά, όταν κανείς υποστηρίζει κάποια εξομάλυνση των σχέσεων με γειτονικές χώρες, οι υποστηρικτές μιας πιο σκληρής γραμμής στα λεγόμενα «εθνικά θέματα» απαντούν «η Ελλάδα [ή και: η Κύπρος] δεν είναι Βέλγιο».

Τι ακριβώς συμβαίνει όμως εκεί που είναι Βέλγιο;

Μεταξύ άλλων, πρόσφατα δημιουργήθηκε αρκετός ντόρος με αφορμή τη δήλωση του Φλαμανδού δεξιού πολιτικού Γιαν Γιάμπον, λίγες μέρες αφού ανέλαβε ως υπουργός εσωτερικών στη νέα ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ότι «οι [Φλαμανδοί] συνεργάτες των Γερμανών στο 2ο Π.Π. είχαν τους λόγους τους». Με αφορμή τη δήλωση αυτή, στις 15-10 η γαλλόφωνη εφημερίδα Le Soir συζήτησε με την Σοφί ντε Σχάαπντρέιβερ (μια «βελγίδα ιστορικό γεννημένη σε μια φλαμανδική οικογένεια που μιλούσε γαλλικά στο σπίτι», όπως σημειώνει η Σουάρ στην εισαγωγή της) για τη σχέση μνήμης (μνησικακίας), δοσιλογισμού, εθνοτισμού και πολιτοφροσύνης, και τη μεταπολεμική διαχείριση αυτής της σχέσης στο βελγικό κράτος. Δημοσιεύουμε παρακάτω μεταφρασμένα εκτενή αποσπάσματα από τη συνέντευξη, τα οποία ίσως δείχνουν ότι δεν λείπουν και κάποιες ομοιότητες μεταξύ των δύο κρατών.

Οι προσθήκες μέσα σε αγκύλες είναι του μεταφραστή.

Κατανοείτε ότι οι γαλλόφωνοι συγκινούνται με το «παρελθόν» και με τις δηλώσεις τού Γιάμπον;

Εγώ είμαι Φλαμανδή και οι περισσότεροι φίλοι μου συγκινούνται επίσης. Αυτό που είναι ολέθριο είναι ότι οι Φλαμανδοί που συγκινούνται γίνονται κακοί Φλαμανδοί, «βελγιστές». Όμως Συνέχεια →