του Άκη Γαβριηλίδη

… και καλά, αυτός πλήρωσε ο ίδιος τις αμαρτίες του.

Να δούμε πόσους ακόμα πήρε/ θα πάρει στο λαιμό του, πόσα ακόμα αθώα –ή ένοχα αφέλειας και ευπιστίας- θύματα θα προκαλέσει με την ανεύθυνη και μισάνθρωπη στάση του.

Ο Ιωάννης Τασιάς, ο χριστιανοταλιμπάν που τη δεκαετία του 90 είχε παρακινήσει και πρωτοστατήσει σε βανδαλισμούς εναντίον καλλιτεχνικής εκδήλωσης στη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης, κατά τους οποίους ασκήθηκε ένοπλη βία κατά περιουσιών και κατά προσώπων για τις οποίες δεν λογοδότησε ποτέ κανείς (αντιθέτως, λίγο έλειψε να κατηγορηθούν οι ίδιοι οι παθόντες/ παθούσες), τυπικό δείγμα του «Σκοτεινού Βαρδάρη» που φύσηξε επί δεκαετίες παγώνοντας το πνευματικό τοπίο της Θεσσαλονίκης, αποθρασυμένος από την ατιμωρησία συνέχισε μέχρι πριν λίγους μήνες να προκαλεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και να διεγείρει σε ανυπακοή διαδίδοντας ανυπόστατες, ανορθολογικές, παραπλανητικές και επικίνδυνες θεωρίες για τον κορονοϊό με ύφος παντογνώστη και με επιστημονικοφανή ορολογία.

του Μάριου Εμμανουηλίδη 

«Θέλετε ―
θάμαι ακέριος όλο κρέας, λυσσασμένος,
―κι ἀλλάζοντας ἀπόχρωση σάν οὐρανός ―
― ὄχι ἄντρας πιά, μά σύγνεφο μέ παντελόνια».

Β. Μαγιακόβσκι, «Σύγνεφο με παντελόνια» (1915-16)

0.[1]

Η κοινή και βίαιη σχεδόν αντίδραση αναγνωστών και θεωρητικών στις θέσεις του Αγκάμπεν για τα μέτρα των κρατών εν μέσω πανδημίας ως κατάσταση εξαίρεσης και για την κατάσταση φόβου των ατόμων που γίνεται ανάγκη για συλλογικό πανικό, σχετίζεται με το άγγιγμα ενός ορίου. Είναι το όριο του έμβιου, της έμβιας ατομικής εμπειρίας και της κοινό-τοπης επιθυμίας διατήρησης της ύπαρξής μας. Αυτή την επιθυμία οι θέσεις του Αγκάμπεν την παρακάμπτουν καθώς την υπάγει στις πολιτικές της ασφάλειας και της κατάστασης εξαίρεσης, και άρα, διαγράφει την αυτονομία της.[2] Όμως, το αντικείμενο «επιδημία» έρχεται από έναν χώρο πέραν της πολιτικής και μας υποχρεώνει να Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η επιλογή του καθηγητή λοιμωξιολογίας Σωτήρη Τσιόδρα ως εκπροσώπου του υπουργείου Υγείας για τον κορωνοϊό, και ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος χειρίστηκε το φορτίο αυτό, είχε δεχθεί ως τώρα –όχι αδίκως- σχόλια ομόφωνα ευνοϊκά, έως μερικές φορές εξυμνητικά από οπαδούς μιας πλατωνικού τύπου αριστοκρατικής αντίληψης που συνίσταται σε απέχθεια για τη δημοκρατία και σε λατρεία για τους μετρημένους «ειδήμονες» που διαφέρουν από τους «δημαγωγούς» και τους «αδαείς» επειδή έχουν κάποιον τίτλο για να διοικούν[1].

Σήμερα μεσολάβησε μία εξέλιξη η οποία θέτει σε δοκιμασία –αν δεν αναιρεί τελείως- όλους αυτούς τους τίτλους. Όπως μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ, ο «σεμνός επιστήμων» μετέβη σε ορθόδοξο χριστιανικό ναό όπου και έψαλε στη θεία λειτουργία.

Σε επικρίσεις που διατυπώθηκαν για την ενέργειά του αυτή, (μέχρι στιγμής μόνο στο Συνέχεια →

Μετάφραση: Απόστολος Λαμπρόπουλος – Βίκυ Ιακώβου

Όπως έχει πολλές φορές ειπωθεί, από το 1945 και μετά η Ευρώπη εξήγαγε τους πολέμους της. Ξεχαρβαλωμένη καθώς ήταν δεν ήξερε πλέον τι άλλο να κάνει παρά να διαχύσει την αποσύνθεσή της και προς τις παλιές αποικίες της, ανάλογα με τις συμμαχίες και τις αντιπαλότητές της με τους καινούργιους πόλους του κόσμου. Μεταξύ αυτών των πόλων η Ευρώπη δεν ήταν πλέον παρά μόνο μια ανάμνηση, έστω κι αν προσποιούνταν ότι έχει ένα κάποιο μέλλον.

Κι όμως η Ευρώπη εισάγει. Όχι μόνο εμπορεύματα, όπως κάνει από πολύ παλιά, αλλά πρώτα απ’ όλα πληθυσμούς, που ούτε κι αυτό είναι καινούργιο αλλά γίνεται πλέον Συνέχεια →