του Άκη Γαβριηλίδη

Οι ελληνοορθόδοξοι Ταλιμπάν έχουν κάνει από χθες θέμα στον κυβερνοχώρο την πληροφορία ότι, στην Κέρκυρα, κάποιοι … έτρωγαν σουβλάκια (!!!) στο μπαλκόνι ενός κτιρίου που ανήκει στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι παρανοϊκοί περιέφεραν στο δρόμο ένα κουτί που υποτίθεται ότι περιέχει διατηρημένα τα κόκκαλα ενός ανθρώπου που πέθανε το 340 μ.Χ.

Όπως συμβαίνει συνήθως, βασικό περιεχόμενο των περισσότερων αρνητικών σχολίων στο διαδίκτυο Συνέχεια →

 της Ντελφίν Ορβιγιέρ

Θα ήθελα να αρχίσω αυτό το κείμενο με ένα ανέκδοτο: είναι η ιστορία ενός ραββίνου και ενός ψυχαναλυτή που συναντιούνται στην Αγία Άννα. Τι λένε; Φυσικά, οι κακές γλώσσες λένε ότι είναι υποχρεωμένοι να μιλήσουν για τη μητέρα τους. Και δεν έχουν άδικο. Απόδειξη, ότι συνέρχονται σε ένα μέρος που λέγεται «Αγία Άννα»[1], έναν τόπο που φέρει το όνομα μίας αγίας του χριστιανισμού, της Άννας, η οποία ήταν η μητέρα της Μαρίας, δηλαδή η μητέρα της μητέρας, η μητέρα «στο τετράγωνο».

Στην εβραϊκή παράδοση, επίσης, στην Τορά, η Άννα παίζει αξιοσημείωτο ρόλο και ενσαρκώνει την μητρική ισχύ. Στα εβραϊκά ονομάζεται Χάννα και, για να λέμε την αλήθεια, είναι μια γυναίκα που θα ήταν η τέλεια υποψήφια για να περάσει ένα χεράκι ψυχανάλυση. Στη Βίβλο, είναι μια γυναίκα που για πολύ καιρό μένει στείρα. Μια μέρα, πηγαίνει στο Ναό στην Ιερουσαλήμ για να πραγματοποιήσει μια θυσία. Μουρμουρίζει κάτι λόγια στον Αιώνιο, και λέει στο Θεό: «Θεέ μου, εάν μου δώσεις έναν γιο, σου υπόσχομαι ότι θα αφιερωθεί στην υπηρεσία σου». Και, να φανταστείτε, πετυχαίνει. Μένει ως εκ Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε πρόσφατο σημείωμά του στην Καθημερινή, γνωστός για την έλλειψη καλλιέργειας και την ανεπάρκειά του θεολόγος που παριστάνει τον καθηγητή φιλοσοφίας γνωμάτευσε μεταξύ άλλων τα εξής:

Οι κούφιοι αυτοί βερμπαλισμοί αποδεικνύουν ότι, αν υπάρχει ένα «αυθυπερβατικό άθλημα» στο οποίο επιδίδεται κατά συρροήν και εξ επαγγέλματος ο αρθρογράφος, αυτό είναι η παπαρολογία. Ειδικότερα, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

… και καλά, αυτός πλήρωσε ο ίδιος τις αμαρτίες του.

Να δούμε πόσους ακόμα πήρε/ θα πάρει στο λαιμό του, πόσα ακόμα αθώα –ή ένοχα αφέλειας και ευπιστίας- θύματα θα προκαλέσει με την ανεύθυνη και μισάνθρωπη στάση του.

Ο Ιωάννης Τασιάς, ο χριστιανοταλιμπάν που τη δεκαετία του 90 είχε παρακινήσει και πρωτοστατήσει σε βανδαλισμούς εναντίον καλλιτεχνικής εκδήλωσης στη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης, κατά τους οποίους ασκήθηκε ένοπλη βία κατά περιουσιών και κατά προσώπων για τις οποίες δεν λογοδότησε ποτέ κανείς (αντιθέτως, λίγο έλειψε να κατηγορηθούν οι ίδιοι οι παθόντες/ παθούσες), τυπικό δείγμα του «Σκοτεινού Βαρδάρη» που φύσηξε επί δεκαετίες παγώνοντας το πνευματικό τοπίο της Θεσσαλονίκης, αποθρασυμένος από την ατιμωρησία συνέχισε μέχρι πριν λίγους μήνες να προκαλεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και να διεγείρει σε ανυπακοή διαδίδοντας ανυπόστατες, ανορθολογικές, παραπλανητικές και επικίνδυνες θεωρίες για τον κορονοϊό με ύφος παντογνώστη και με επιστημονικοφανή ορολογία.

της Κριστίν Πεντοττί

Στο Χριστιανισμό, το ζήτημα των γυναικών παραμένει ευρέως «διακοσμητικό» και ανεκδοτολογικό. Συνεχίζουμε να κάνουμε λες και όλα όσα έχουν πραγματική σημασία παίχθηκαν ανάμεσα στον διδάσκαλο και δώδεκα από τους μαθητές του που αποκαλούμε «αποστόλους», στους οποίους ανατέθηκαν τα πάντα από τον ίδιο τον Ιησού, και οι οποίοι θα θεμελίωναν μία γενεαλογία εξουσίας και γνώσης αποκλειστικά αρσενικής.

Από τη μεριά μου, στο παρόν έργο, δεν επιδίωξα, όπως έκαναν πολλά έργα με ταλέντο, να δείξω την ποιότητα των γυναικών που βρίσκονται στα ευαγγέλια φιλοτεχνώντας τα πορτραίτα τους, αλλά παρατήρησα ενδελεχώς τις σχέσεις που συνάπτει ο Ιησούς με αυτές και με τον γυναικείο κόσμο. Δεν απομακρύνθηκα από τα λεγόμενα «κανονικά» κείμενα, αυτά που οι εκκλησίες αναγνωρίζουν ως στηρίγματα της πίστης. Δεν άφησα καθόλου χώρο στη φαντασία. Αρκέστηκα να πάρω τα κείμενα των ευαγγελίων ως έχουν από τις απαρχές. Εξέτασα κάθε συνάντηση, κάθε λέξη που ανταλλάχθηκε, κάθε χειρονομία όπου γυναίκες εισήλθαν σε σχέση με τον Ιησού. Στην ουσία, το μόνο που έκανα ήταν να διαβάσω, με προσήλωση, με σοβαρότητα, όσα πραγματικά λέει το κείμενο, να δω και να Συνέχεια →

της Πώλα Φρέντρικσεν

Το να χρησιμοποιούμε τους Εβδομήκοντα ως πηγή πληροφοριών για τη ζωή του ιστορικού Ιησού είναι κάπως σαν να διαβάζουμε τον Μολιέρο για να μάθουμε την ιδιωτική ζωή του Μπιλ Κλίντον. Υπάρχει το χάσμα στις εποχές· υπάρχει το χάσμα στις γλώσσες· υπάρχει το χάσμα στο βασικό θέμα –στη δεύτερη περίπτωση ίσως λιγότερο απ’ ό,τι στην πρώτη. Και όμως, αυτό ακριβώς έκαναν ο απόστολος Παύλος και οι τέσσερις ευαγγελιστές του κανόνα μας, και ο Μπράιαν διαθλά κάποιες από τις βιβλικά ενισχυμένες προσπάθειές τους. Θα ήθελα εδώ να εξετάσω κάποιες από τις ιστορικές και θεολογικές συνέπειες της βιβλικής λογιοσύνης των παλαιών μας συγγραφέων.

Ξεκινάω με μία κοινοτοπία της ιστορικής έρευνας περί Ιησού: η καθομιλουμένη του Ιησού ήταν η αραμαϊκή. Κι όμως, τα παλαιότερα κείμενα που έχουμε από το κίνημα αυτό, Συνέχεια →

Το παραπάνω κόμικ αναδημοσιεύεται εδώ σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον δημιουργό του (το όνομα του οποίου αναγράφεται ήδη πάνω στην εικόνα) και σε αντίδραση προς τη σκοταδιστική λογοκριτική επίθεση που δέχθηκε ο ίδιος, αλλά και η ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα, από εκκλησιαστικούς κύκλους

Α.Γ.

Σχετικό: η είδηση στην ΕφΣυν

του Ιλκέρ Γιαμάν

Η Ιστανμπούλ υπήρξε λίκνο πολυάριθμων πολιτισμών επί αιώνες, φιλοξενώντας τρεις από τις κυριότερες θρησκείες του κόσμου που διαμόρφωσαν το αστεακό τοπίο αυτής της συναρπαστικής πόλης στην οποία μπορείς να βρεις ένα τζαμί, ένα κτίσμα υπό μορφή εκκλησίας και μια συναγωγή όλα στον ίδιο τόπο. Λίγα βήματα παραπέρα, μπορεί κανείς να πετύχει την κατοικία μιας ομάδας αγίων των δερβίσηδων.

Κάποτε, ένας φίλος με ρώτησε: «αν τα κτίσματα στην Ιστανμπούλ μπορούσαν να εκφραστούν, ποιο θα μιλούσε περισσότερο;». Προς έκπληξή του, του απάντησα: το τέμενος Καλεντέρχανέ. Πρόκειται για το πιο ταιριαστό παράδειγμα για την πλούσια ανταλλαγή μεταξύ πίστεων στην Ιστανμπούλ.

Η ιστορία του ξεκινά με μια ανατολική ορθόδοξη εκκλησία αφιερωμένη στην Θεοτόκο Κυριώτισσα. Την εκκλησία αυτή τη χρησιμοποίησαν οι Σταυροφόροι ως ρωμαιοκαθολικό Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Έχει ήδη επισημανθεί, και επικριθεί, η ιδιοκτησιακή αντίληψη για την εξουσία την οποία μαρτυρεί η αντίδραση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στην αναγγελία ότι η Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες ζήτησε από τέσσερις ελληνικές τράπεζες να της αποστείλουν αναλυτική κίνηση των τραπεζικών λογαριασμών του ιδίου, της συζύγου του, του αδελφού του και κάποιων στενών συνεργατών του. Πράγματι, όποιος μιλά περί «περιστασιακών ενοίκων της εκτελεστικής εξουσίας» θεωρεί ότι υπάρχουν, ή θα έπρεπε να υπάρχουν, μόνιμοι ένοικοι της εξουσίας, και ότι ο ίδιος προφανώς είναι ένας από τους άξιους για αυτή τη μονιμότητα –αν όχι ο κατεξοχήν άξιος.

Κάτι όμως εξίσου αξιοπερίεργο είναι η δραστηριότητα την οποία αποδίδει η δήλωση σε αυτούς τους «μόνιμους ενοίκους». Αυτοί, μας λέγεται εξ αντιδιαστολής, είναι εκείνοι από τους οποίους γράφεται «Η Ιστορία». Με το οριστικό άρθρο στον ενικό και, ιδίως, με Συνέχεια →