του Άκη Γαβριηλίδη
Δημοσιεύτηκε στα ελληνικά (σε γνωστό εθνικιστικό-τουρκοφαγικό σάιτ) μία τοποθέτηση του Αγκάμπεν σε επιτροπή της ιταλικής γερουσίας για το θέμα της πανδημίας του κορονοϊού.
Η τοποθέτηση αυτή δυστυχώς συνεχίζει τον αξιοθρήνητο δρόμο που επέλεξε ο φιλόσοφος στο πρακτικό ζήτημα της πανδημίας. Είναι ολέθρια και αφελής από πρακτική πολιτική άποψη, αλλά επιπλέον (διότι αυτά τα δύο δεν συμβαδίζουν πάντοτε απαραίτητα) είναι αφελής και εσφαλμένη Συνέχεια
του Μάριου Εμμανουηλίδη
«Θέλετε ―
θάμαι ακέριος όλο κρέας, λυσσασμένος,
―κι ἀλλάζοντας ἀπόχρωση σάν οὐρανός ―
― ὄχι ἄντρας πιά, μά σύγνεφο μέ παντελόνια».
Β. Μαγιακόβσκι, «Σύγνεφο με παντελόνια» (1915-16)
0.[1]
Η κοινή και βίαιη σχεδόν αντίδραση αναγνωστών και θεωρητικών στις θέσεις του Αγκάμπεν για τα μέτρα των κρατών εν μέσω πανδημίας ως κατάσταση εξαίρεσης και για την κατάσταση φόβου των ατόμων που γίνεται ανάγκη για συλλογικό πανικό, σχετίζεται με το άγγιγμα ενός ορίου. Είναι το όριο του έμβιου, της έμβιας ατομικής εμπειρίας και της κοινό-τοπης επιθυμίας διατήρησης της ύπαρξής μας. Αυτή την επιθυμία οι θέσεις του Αγκάμπεν την παρακάμπτουν καθώς την υπάγει στις πολιτικές της ασφάλειας και της κατάστασης εξαίρεσης, και άρα, διαγράφει την αυτονομία της.[2] Όμως, το αντικείμενο «επιδημία» έρχεται από έναν χώρο πέραν της πολιτικής και μας υποχρεώνει να Συνέχεια
της Aβάιβα Ουίττενμπεργκ-Κοξ
Ψάχνετε για παραδείγματα πραγματικής ηγεσίας σε μια κατάσταση κρίσης; Από την Ισλανδία ως την Ταϊβάν και από τη Γερμανία ως τη Νέα Ζηλανδία, οι γυναίκες βγαίνουν μπροστά για να δείξουν στον κόσμο πώς να διαχειριστεί έναν σοβαρό πονοκέφαλο που βρήκε την ανθρώπινη οικογένειά μας. Αν προσθέσουμε τη Φινλανδία, την Ισλανδία και τη Δανία, η πανδημία αυτή αποκαλύπτει ότι οι γυναίκες έχουν ό,τι χρειάζεται όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει στα ανώτατα διαμερίσματα της εξουσίας. Πολλοί θα πουν ότι πρόκειται για μικρές χώρες, νησιά ή άλλες εξαιρέσεις. Αλλά η Γερμανία είναι μεγάλη και έχει ηγετική θέση, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο είναι νησί αλλά έχει πολύ διαφορετικά αποτελέσματα.
Αυτές οι ηγέτιδες μας δίνουν έναν ελκυστικό εναλλακτικό τρόπο άσκησης εξουσίας. Τι Συνέχεια
της Άντζελα Μιτρόπουλος
Η γενετική ταυτοποίηση ενός νέου στελέχους του κοροναϊού (2019-nCoV) στο Γουχάν της Κίνας, στις αρχές Δεκεμβρίου του 2019, φαίνεται να έχει πυροδοτήσει την προσφυγή σε μέτρα καραντίνας σε όλο τον κόσμο. Η Γουχάν, μια πόλη με πάνω από 11 εκατομμύρια κατοίκους, έχει τεθεί υπό αποκλεισμό, τα σύνορα έχουν κλείσει και αρκετές κυβερνήσεις καθιέρωσαν επιλεκτικούς ταξιδιωτικούς περιορισμούς και απαγορεύσεις βάσει ιθαγένειας και νομικής θέσης –αναστέλλοντας και την έκδοση βίζας για όποιον έχει κινεζικό διαβατήριο.
Ο NCoV, το οποίο μετονομάστηκε σε COVID19, είναι ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, ιδίως για όσους ήδη πάσχουν από χρόνιες και αναπνευστικές παθήσεις. Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα μέτρων καραντίνας είναι αμφίβολη, πράγμα που εγείρει το ερώτημα Συνέχεια
του Άκη Γαβριηλίδη
Δεν πιστεύω, ούτε λυπάμαι όσους θρασύτατους επιμένουν ότι πρέπει να «συζητήσουμε πολιτισμένα» για να «βρούμε μία κοινά αποδεκτή λύση» στο πρόβλημα του καπνίσματος σε δημόσιους κλειστούς χώρους και καταστήματα. Είναι πολύ αργά πλέον. Δεν δικαιούται να κλαψουρίζει ότι «είναι θέμα παιδείας και όχι επιβολής» όποιος δεν έδειξε όλα αυτά τα χρόνια καμία παιδεία και καμία διάθεση συνεννόησης. Οι όρκοι τους και οι διαβεβαιώσεις τους για την υπεροχή της «συναίνεσης» έναντι του «χαφιεδισμού» είναι υποκριτικοί. Το μόνο που τους κάνει να επικαλούνται αυτές τις αξίες είναι ότι βρέθηκαν τώρα στο ζόρι να χάσουν την (εις βάρος των άλλων) απόλαυσή τους.
Το κάπνισμα με ενοχλεί υποκειμενικά, και με βλάπτει αντικειμενικά. Μη μου λέτε ότι και άλλα πράγματα βλάπτουν, ότι όλοι θα πεθάνουμε ή ότι στην Αμερική καταπιέζουν τους Συνέχεια
του Τζόρτζιο Αγκάμπεν
Συναντήθηκα με τον Ασσάνζ πριν από δύο χρόνια στην πρεσβεία του Εκουαδόρ στο Λονδίνο και, καθώς ξανασκέφτομαι όσα μου είπε κατά τη συνάντησή μας, νομίζω ότι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί συνελήφθη σήμερα. Ο Ασσάνζ μού είπε ότι ερευνούσε πώς ετοιμαζόταν η Google να χρησιμοποιήσει την τεράστια ποσότητα πληροφοριών που έχει συγκεντρώσει. Κατά τον Ασσάνζ, επρόκειτο να πουλήσει σε ασφαλιστικές εταιρείες και μυστικές υπηρεσίες δεδομένα σχετικά με τα συμφέροντα, τις επιθυμίες, την κατανάλωση, την υγεία, τα διαβάσματα, με δυο λόγια για τη ζωή εκατομμυρίων ατόμων σε όλες τις πτυχές της. Κατά τον Ασσάνζ –και πιστεύω ότι μπορούμε να συμμεριστούμε τη γνώμη του- αυτό θα συνεπαγόταν μια άνευ προηγουμένου αύξηση στις δυνατότητες ελέγχου επί των ανθρώπινων όντων από οικονομικές και αστυνομικές δυνάμεις. Οπότε, Συνέχεια
του Άκη Γαβριηλίδη
Εδώ και κάμποσο καιρό, στις δημοσιεύσεις του λόμπυ υπέρ της «ποντιακής γενοκτονίας» έχει αρχίσει να εμφανίζεται συχνά-πυκνά ο Πολωνός διεθνολόγος Ράφαελ Λέμκιν. Ο Λέμκιν υπήρξε ο εισηγητής της διεθνούς σύμβασης περί γενοκτονίας, και γι’ αυτό οι «νεοποντιστές» προφανώς σκέφτηκαν ότι διαφημιστικά αποτελεί πολύ γερό χαρτί και ότι, αν καταφέρουν να τον οικειοποιηθούν και να τον συνδέσουν με κάποιον τρόπο προς τη θεωρία τους, θα έχουν πετύχει μία σημαντική επικοινωνιακή επιτυχία. Έτσι, έχει αρχίσει να κυκλοφορεί δεξιά και αριστερά ο ισχυρισμός ότι ο Λέμκιν ήταν περίπου ένα είδος … προδρόμου των νεοποντιστών: ότι συμμεριζόταν τη θεωρία περί «ποντιακής γενοκτονίας», αναφέρθηκε σε αυτήν στα γραπτά του και μάλιστα βασίστηκε σε αυτήν για να διαμορφώσει την ίδια την έννοια της γενοκτονίας!
Οι ισχυρισμοί αυτοί, που διατυπώθηκαν εκτενώς πρόσφατα κατά την αντιπαράθεση με κάποιες τοποθετήσεις του τέως υπουργού παιδείας, δεν έχουν κανένα έρεισμα, και πάντως ποτέ δεν Συνέχεια
των Ερίκ Αλλιέζ – Μαουρίτσιο Λατζαράτο[i]
Η οξυδέρκεια του Κλάουζεβιτς θα τεθεί σε δοκιμασία χάρη σε ένα από τα μείζονα πολιτικά και στρατιωτικά συμβάντα της γαλλικής επανάστασης: την επανάσταση των νέγρων, που αποσπά το κόσμημα της γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας, τη νήσο του Αγίου Δομίνικου. Η οποία ήταν επίσης, ούτε λίγο ούτε πολύ, η πιο πλούσια αποικία στον κόσμο[1]. Έτσι, είναι πιθανό να πρόκειται εδώ για το πλέον θεμελιώδες συμβάν της επανάστασης εξαιτίας της δύναμης κατεδάφισης (για να μιλήσουμε ντελεζιανά) που κομίζει: με αυτό, το αδιανόητο εισβάλλει αιφνιδιαστικά στην Ιστορία και την κάνει παγκόσμια σε μια επαναστατική προοπτική.
Η πρώτη νικηφόρα προλεταριακή επανάσταση είναι μία επανάσταση σκλάβων. Αφού η γαλλική δημοκρατία αναγκάστηκε να αναγνωρίσει αυτό το τετελεσμένο γεγονός, η επανάσταση όχι μόνο αντιστάθηκε στα στρατεύματα που απέστειλε στο νησί το 1801 ο Ναπολέων για να αποκαταστήσουν την τάξη και τη δουλεία του Μαύρου Κώδικα[2], αλλά και τα κατανίκησε (προκαλώντας 50.000 νεκρούς –δηλαδή πολύ περισσότερους από τις γαλλικές απώλειες στη μάχη του Βατερλώ), όπως είχε Συνέχεια
του Άκη Γαβριηλίδη
Στη συνέντευξη που μας είχε δώσει πριν λίγα χρόνια ο Αγκάμπεν για την ΕΤ3, είχε πει μια φράση την οποία έκτοτε ξαναθυμήθηκα και παρέθεσα αρκετές φορές, και εγώ και άλλοι: ότι οι αρχές σήμερα ενεργούν με σκοπό όχι να επιβάλουν την τάξη, αλλά να διαχειριστούν την αταξία.
Νομίζω ότι όσα εξελίχθηκαν τις τελευταίες λίγες εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη με επίκεντρο το Noborder camp, είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνουμε ένα «κρας τεστ» σε πραγματικές συνθήκες για την βασική αυτή προσέγγιση, να την εξειδικεύσουμε και να τη συμπληρώσουμε. Κυρίως δε να συνειδητοποιήσουμε ότι το θέμα δεν κλείνει με το να πούμε απλώς «διαχείριση της αταξίας». Διότι μένει ακόμα να δούμε τι είδους διαχείριση, σε ποια κατεύθυνση, με τι σκοπούς ή/ και αποτελέσματα.
Για παράδειγμα, αν εξετάσουμε τη στάση των τοπικών αρχών της Θεσσαλονίκης πριν και κατά τη διάρκεια της κατασκήνωσης, δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι αυτή είχε πιθανότατα ως σκοπό και, πάντως, σίγουρα ως αποτέλεσμα, τα μπάχαλα. Διαχειρίστηκε την αταξία για να Συνέχεια
του Τζόρτζιο Αγκάμπεν
(…)
10. Μπορούμε τώρα να επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα «πού ‘στέκεται’ η στάσις, ποιος είναι ο προσίδϊος τόπος του εμφύλιου πολέμου;». Η στάσις –αυτή είναι η υπόθεσή μας- δεν λαμβάνει χώρα ούτε στον οἶκον ούτε στην πόλιν, ούτε στην οικογένεια ούτε στην πολιτεία: συνιστά μία ζώνη αδιαφορίας [indifferenza] ανάμεσα στον απολιτικό χώρο της οικογένειας και τον πολιτικό χώρο της πόλης. Ξεπερνώντας αυτό το κατώφλι, ο οἶκος πολιτικοποιείται και, αντιστρόφως, η πόλις «οικονομικοποιείται», δηλαδή συρρικνώνεται σε οἶκον. Αυτό σημαίνει ότι, στο σύστημα της αρχαιοελληνικής πολιτικής, ο εμφύλιος πόλεμος λειτουργεί ως κατώφλι πολιτικοποίησης ή αποπολιτικοποίησης, μέσω του οποίου το σπίτι ξεχειλίζει και γίνεται πόλη, ενώ η πόλη αποπολιτικοποιείται σε οικογένεια.
Στην παράδοση του αρχαιοελληνικού δικαίου, υπάρχει ένα μοναδικό τεκμήριο, που μοιάζει να Συνέχεια
Nomadic universality 