του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από 2-3 χρόνια, όταν είχε ξεσπάσει η πανδημία και είχαν ανακοινωθεί από τις διάφορες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς τα μέτρα αντιμετώπισής της, διάφοροι αυτοτοποθετούμενοι στην αριστερά, την αναρχία ή σε διάφορους «αντισυστημικούς» χώρους –μεταξύ των οποίων και ο διασημότερος σήμερα Ιταλός φιλόσοφος– προειδοποιούσαν ότι ο κορονοϊός και τα εμβόλια αποτελούν λίγο-πολύ μέρος ενός σχεδίου μέσω του οποίου ο παγκόσμιος καπιταλισμός πρόκειται να περάσει σε μία νέα, ολοκληρωτική, «βιοπολιτική», υγιεινιστική ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο φάση (ή μάλλον, όχι απλώς ολοκληρωτική αλλά ακόμα πιο ολοκληρωτική· διότι ήδη πριν, κατά τους ίδιους αναλυτές, η φάση πάλι ολοκληρωτική ήταν, μέχρι την επόμενη που θα είναι ολοκληρωτικοτερότερη κ.ο.κ.), με πρωτοφανείς δυνατότητες ελέγχου μπροστά στις οποίες ο παλιός φασισμός θα μοιάζει ήπιος.

Πριν όμως λαλήσει ο πετεινός, ο φασισμός (δεν ξέρω αν ο παλιός, ο καινούριος, ο αιώνιος ή κάποιος άλλος) ήρθε, ακριβώς, στην Ιταλία. Δεν τον έφερε καμία παγκόσμια συνωμοσία, αλλά οι εκλογές. Τον ψήφισε ο κόσμος –έστω ένα υπολογίσιμο τμήμα του κόσμου. Και είναι αντιεμβολιαστικός.

Για την ακρίβεια, το εκλογικό πρόγραμμα των «Αδελφών της Ιταλίας» συνοψίζεται συναφώς στη φράση: «Καμία υποχρέωση εμβολιασμού κατά του Covid και κανένα Green Pass» (θυμίζω ότι ο αγγλικός αυτός όρος χρησιμοποιούνταν στα ιταλικά για να περιγράψει το πιστοποιητικό εμβολιασμού). Ακόμη ειδικότερα, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα:

«Καμία επανεισαγωγή του Green Pass και δυνατότητα ελέγχου στα περιβάλλοντα υψηλού κινδύνου, για την προστασία των ευάλωτων ατόμων», όπως διαβάζουμε πάντα στο εκλογικό πρόγραμμα. Επιπλέον, όπως έχει ήδη επαναληφθεί πολλές φορές, η Τζόρτζια Mελόνι θα συστήσει «εξεταστική επιτροπή για την ιατρική και οικονομική διαχείριση της πανδημίας Covid-19, καθώς και για τις ανεπιθύμητες ενέργειες των εμβολίων».

Δεν μου αρέσει να προβοκάρω ή να γίνομαι κακεντρεχής. Ωστόσο, ως προς τη συγκεκριμένη του πτυχή, το πρόγραμμα των αδελφών –και όχι των αδελφισσών[1]– της Ιταλίας φαίνεται να ακολουθεί τη γραμμή Αγκάμπεν.

Φυσικά, γνωρίζω τον αντίλογο: η αριστερά αμέλησε ή αρνήθηκε να γίνει εκείνη αντιεμβολιαστική και έτσι «χάρισε» τον αντιεμβολιασμό στη δεξιά η οποία εκμεταλλεύτηκε το κενό.

Τον γνωρίζω, και τον απορρίπτω ως παιδαριώδες σόφισμα.

Ο φόβος και οι δυσοίωνες προφητείες για το μέλλον δεν είναι πεδίο όπου μπορεί να αναπτυχθεί μία πολιτική μετασχηματιστική και χειραφετητική.

Η άκρα δεξιά δεν τράφηκε από τις πολιτικές καταπολέμησης του κορονοϊού και δεν κεφαλαιοποίησε την απουσία αντίδρασης στα εμβόλια. Την αντίδραση και την άρνηση προς αυτά κεφαλαιοποίησε. Μέσα στις οποίες νιώθει σαν το ψάρι μέσα στο νερό.

Όπως και μέσα στον «αντισυστημισμό» άλλωστε.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ακόμα και ο στόχος να «σώσουμε τον Αγκάμπεν από τον Αγκάμπεν» είναι πλέον παρωχημένος. Έχουμε άλλα, πολύ σημαντικότερα πράγματα να σώσουμε.

[1] Στα ιταλικά, όπως και σε αρκετές άλλες γλώσσες, η λέξη fratello δηλώνει μόνο το αρσενικού γένους τέκνο των ίδιων γονέων, ενώ για το θηλυκού γένους υπάρχει άλλη χωριστή λέξη.