του Άκη Γαβριηλίδη

 

Το ερώτημα αν οδεύουμε προς έναν κόσμο χωρίς φύλο βασίζεται στην παραδοχή ότι μέχρι τώρα ο κόσμος μας είχε φύλο και ότι, έτσι όπως πάμε, είναι ενδεχόμενο να το χάσει. Όμως, τι φύλο «είχε» ο κόσμος;

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με την ιδέα ότι οι συμβάσεις με βάση τις οποίες οργανώνονται οι ανθρώπινες κοινωνίες ποικίλλουν στο χώρο και στο χρόνο. Μάλλον όμως δεν είναι όλοι έτοιμοι να αναγνωρίσουν ότι και «το φύλο» είναι μία από αυτές τις συμβάσεις, και ότι τι θεωρείται ορθή, ανεκτή ή παρεκκλίνουσα έμφυλη συμπεριφορά δεν είναι το ίδιο σε όλες τις κοινωνίες –ούτε ήταν πάντα το ίδιο στις δικές μας κοινωνίες. Σίγουρα ας πούμε δεν είναι έτοιμοι να τα αναγνωρίσουν εκείνοι οι 160 –ή όσοι ήταν, αν αφαιρέσουμε όσους δήλωσαν μετά ότι η υπογραφή τους μπήκε εν αγνοία τους- οι οποίοι, εν μέσω παχυλής άγνοιας, διακηρύσσουν, κουνώντας μάλιστα και το δάχτυλο στον εθνικό και στον ευρωπαϊκό νομοθέτη, ότι η ομοφοβία (αλλά και η μισοξενία) «διαχρονικά αποτελούν τα κραταιά θεμέλια της συνέχειας, επιβίωσης και προοπτικής του Ελληνισμού».

Ίσως λοιπόν όλοι αυτοί, και πολλοί άλλοι, θα εκπλαγούν αν μάθουν ότι ο όρος «ομοφυλοφιλία», που υποτίθεται ως ο ορισμός της κατεξοχήν παρεκκλίνουσας σεξουαλικότητας, είναι μία σχετικά πρόσφατη επινόηση. Ακόμη περισσότερο, ο ίδιος ο όρος «ετεροφυλοφιλία», που υποτίθεται με την ίδια λογική ότι αυτονόητα εκφράζει το «ομαλό», αυτό που «ίσχυε πάντοτε», επίσης αποτελεί μία επινόηση που δεν αριθμεί ούτε έναν αιώνα ζωής. Και μετά την επινόησή του, για αρκετά χρόνια δεν δήλωνε καμία κανονικότητα, αλλά αντίθετα δήλωνε το «νοσηρό σεξουαλικό πάθος για ένα άτομο του αντίθετου φύλου»[1].

Αυτά όμως είναι ίσως πολυτέλειες για τους ίδιους 150κάτι οι οποίοι πληροφορούνται ότι επιδιώκεται να καταρτισθεί Εθνική Στρατηγική Ισότητας των ΛΟΑΤΚΙ+ και εκείνοι το μεθερμηνεύουν ως «ισότητα μεταξύ ετεροφύλων και ομοφύλων». Ως λάτρεις της ελληνικής γλώσσας και παιδείας που δηλώνουν ότι είναι, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι «ετερόφυλος» και «ομόφυλος» σημαίνει απλώς «εκείνη που έχει άλλο ή, αντίστοιχα, το ίδιο φύλο με κάποια άλλη». Ένα πρόσωπο μόνο του δεν μπορεί να είναι ούτε ετερόφυλο, ούτε ομόφυλο, αν δεν έχουμε και ένα δεύτερο για να το συγκρίνουμε.

Οι συντάκτες –και οι αναγνώστες- επιστολών όπως η εν λόγω, οι οποίοι νιώθουν σκανδαλισμένοι από την ύπαρξη και μόνο «ομ[οφυλ]οφιλίας», δεν ξέρω τι ακριβώς θα νιώσουν αν πληροφορηθούν ότι οι ΛΟΑΤΚΙ+, και ιδίως οι Κ μεταξύ αυτών, δεν είναι «οι ομοφυλόφιλοι», αλλά είναι μία νεότερη γενιά αμφισβήτησης η οποία, εκτός από τον δυισμό «άντρας-γυναίκα», αμφισβητεί επίσης τον δυισμό γκέι-στρέιτ (ο οποίος εξάλλου λογικά βασίζεται στον προηγούμενο), και επιδιώκει να κάνει κοινωνικά –και νομικά- αποδεκτό αυτό που αποτελεί κοινό τόπο για την βιολογία –την οποία δεν παύουν να επικαλούνται, καταχρηστικά, οι λάτρεις της αυτόκλητης (ετερο)«κανονικότητας»: ότι «το φύλο» δεν είναι μόνο δύο, αλλά πολλά. (Πράγμα βεβαίως που δεν οδηγεί σε «αφυλία», σε απουσία φύλου –ασχέτως εάν και αυτή η ταυτότητα ενδέχεται να προβάλλεται από κάποιους/-ες ως διεκδίκηση ή ως ρητορική τακτική σε συγκεκριμένες περιπτώσεις· ακριβώς αντίθετα, σε πολυφυλία οδηγεί. Εάν γίνει δεκτό ότι κάποι@ δεν ανήκουν μόνιμα/ σταθερά σε κάποιο εκ των υποτιθεμένων ως δύο συνολικώς φύλων, αυτό δεν οδηγεί σε «έναν άφυλο κόσμο» αλλά σε έναν κόσμο με πλείονα φύλα). Πάντως, μεταξύ των ΛΟΑΤΚΙ+, αφενός, και της πρώην Συντονίστριας Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου ή του Προέδρου Συλλόγου Μικρασιατών Σκάλας Λουτρών «Το Δελφίνι», αφετέρου, περισσότερο άξιοι να χαρακτηριστούν «ετερόφυλοι» άνευ ετέρου είναι μάλλον οι πρώτοι (ως έχοντες ένα άλλο φύλο –ή πολλά).

Είναι κατανοητό ότι παρόμοιες πληροφορίες αποσταθεροποιούν όσους έχουν μάθει να δομούν και να κατανοούν την γύρω τους πραγματικότητα με μία σκληρή δυιστική κατανομή αρρενωπότητας και θηλυκότητας, οριζομένων αμφοτέρων κατά τον παραδοσιακό τρόπο (ο οποίος όμως δεν είναι και τόσο παραδοσιακός όσο θέλει να φαντάζεται· είναι απλώς συντηρητικός και εθνικιστικός). Η υπονόμευση τέτοιων βεβαιοτήτων μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να αισθάνεται ότι χάνει τον κόσμο γύρω του. Έχουν λοιπόν από μας όλη την πίστωση χρόνου που χρειάζονται για να αφομοιώσουν τα νέα δεδομένα. Δεν έχουν όμως καθόλου την κατανόησή μας όταν εκδηλώνουν αυτόν τον πανικό ως επιθετικότητα και ως τοξικότητα εναντίον όσων φαντάζονται ότι τους απειλούν. Ούτε, πολύ περισσότερο, όταν ξυλοκοπούν μέχρι θανάτου όσους/ όσες βλέπουν, στο θολωμένο τους μυαλό, ως προσωποποίηση αυτής της απειλής, παρόλο που αυτοί/αυτές μπορεί να είναι άτομα σπάνιας ευφυίας και ευαισθησίας. Όπως ήταν ο/η Ζακ Κωστόπουλος/ Zackie Oh, ο οποίος δολοφονήθηκε σωματικά μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας από άτομα που προφανώς κουβαλάνε τα ίδια μυαλά με τους 160 πλην –εκ των οποίων κανείς δεν έχει ακόμη τιμωρηθεί-, συμβολικά δε συνεχίζει να δολοφονείται και μετά το θάνατό του, παραδείγματος χάρη και από αυτήν εδώ την εφημερίδα η οποία τον χαρακτήριζε πρωτοσέλιδα «επίδοξο ληστή» την επομένη του θανάτου του ξεπλένοντας τους δολοφόνους.

[1] Βλ. σχετικά Μπράντον Αμπροζίνο, «Η επινόηση της ‘ετεροφυλοφιλίας’», https://wp.me/p1eY1R-10e.

Πρώτη δημοσίευση: Εστία, 19/12/21.