του Άκη Γαβριηλίδη 

Η σημερινή αγόρευση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πλαίσιο της «Ώρας του Πρωθυπουργού», εκτός από διάφορα άλλα σημεία που δεν έβγαζαν νόημα ή έβγαζαν το αντίθετο από εκείνο που (μάλλον) εννοούσε, περιλάμβανε και την εξής αξιοπερίεργη αποστροφή:

 

Τέτοια περιστατικά [όπως αυτά της Νέας Σμύρνης] δεν μπορούν, δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για ευρύτερα επεισόδια. Ούτε βέβαια να εξισώνονται με το ανιστόρητο επιχείρημα «Η βία γεννά βία». Όχι, κ. Τσίπρα, η βία δεν γεννά βία. Μόνο ο βίαιος λόγος γεννά τελικά τη βίαιη πράξη. Η βία από μόνη της δεν γεννά τίποτα, γεννά μόνο χάος.

 

Το κείμενο αυτό είναι πραγματικά ασυνάρτητο, και αποφάσισα να ελέγξω στην επίσημη ιστοστελίδα της προεδρίας της κυβέρνησης ώστε να είμαι σίγουρος για τη γνησιότητά του. Πράγματι, έτσι εμφανίζεται και εκεί (αν εξαιρέσουμε ότι η τρίτη λέξη από το τέλος είναι γραμμένη με τον τόνο στο ε: γέννα, προφανώς λόγω τυπογραφικού λάθους). Θα πρότεινα να το αποκρυπτογραφήσουμε ως εξής:

 

– Στη δεύτερη περίοδο: επειδή δεν έχει νόημα, έστω και σε αρνητική πρόταση, να λέμε ότι ένα περιστατικό μπορεί να εξισώνεται με κάποιο επιχείρημα, πρέπει να υποθέσουμε ότι εδώ παραλείπεται κάτι: ο ομιλητής ή/ και ο συντάκτης της ομιλίας προφανώς εννοούσε «δεν μπορούν να εξισώνονται οι ξυλοδαρμοί πολιτών από αστυνομικούς με τους ξυλοδαρμούς αστυνομικών από πολίτες. μέσω του επιχειρήματος ότι …» κ.λπ.

Αυτό όμως ήταν το εύκολο.

Αν δεχθούμε αυτό το νόημα, τότε,

– με τις τρεις φράσεις που αμέσως ακολουθούν, ο πρωθυπουργός καταρχάς παραδέχεται ότι η αστυνομία (του) άσκησε βία. Αλλά, ακόμη περισσότερο, προχωρά σε έναν ισχυρισμό ο οποίος, χωρίς να το καταλαβαίνει, ενώ θέλει να καταδικάσει τη βία, στην ουσία κάνει το ακριβώς αντίθετο: της δίνει ένα απόλυτης και γενικής ισχύος συγχωροχάρτι!

Ξεστομίζοντας την πρωτοφανή, στην ιστορία της πολιτικής σκέψης, (ιδίως εκείνης που συνδέεται με τη δεξιά), φράση «η βία δεν γεννά βία», καταφέρνει να πετύχει δύο αυτογκόλ με τέσσερις λέξεις. Με αυτήν -κατά τεκμήριο- εννοεί: «η βία των αστυνομικών δεν [είναι αποδεκτό/ φυσικό να] γεννά αντιβία εκ μέρους των πολιτών». Αυτό όμως είναι μία δική μας, ευνοϊκή προς αυτόν υπόθεση. Το γεγονός παραμένει ότι η φράση του αυτή, με τον πιο απόλυτο και απερίφραστο τρόπο, παραδέχεται ότι η βία -οποιαδήποτε βία- είναι χωρίς συνέπειες!

Στην αγωνία του να ενοχοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, και γενικά τις διαδηλώσεις (οι οποίες είναι πεπεισμένος ότι και αυτές από τον ΣΥΡΙΖΑ εκπορεύονται), φτάνει στο σημείο να πει ότι την βία δεν την προκαλεί η βία, αλλά μόνο ο βίαιος λόγος!

Με τη διαβεβαίωση αυτή, καταρχάς ο Μητσοτάκης ακυρώνει όλη την κοπιώδη προσπάθεια του λεκτικού σχηματισμού που αποκλήθηκε ακραίο κέντρο, και που όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε να μας πείσει ότι οι «Αγανακτισμένοι» και τα «γιαούρτια» είναι φαινόμενα βίας που αναπόφευκτα οδηγούν σε νέα, εντονότερη βία, και ότι «δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις στη βία». Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι αβάσιμοι, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι στοιχειωδώς λογικοί ισχυρισμοί τους οποίους μπορεί και έχει νόημα να ανασκευάσει κανείς -προσωπικά το επιχειρώ εδώ και δέκα σχεδόν χρόνια. Ο ισχυρισμός όμως ότι «μόνο ο λόγος και όχι η βία προκαλεί τη βία» είναι τυπικό παράδειγμα αυτοαναίρεσης. Διότι αν είναι έτσι, αρκεί απλώς να ρωτήσουμε τον κ. Μητσοτάκη: και τι πειράζει εάν ο λόγος προκαλεί βία, εφόσον αυτή η βία δεν πρόκειται να προκαλέσει άλλη βία; Ας τον αφήσουμε λοιπόν να προκαλέσει βία. Θα την προκαλέσει, και μετά το πράγμα θα μείνει εκεί, θα σταματήσει μόνο του, αφού η βία δεν προκαλεί γενικώς τίποτε.

Φαίνεται ότι τα φροντιστήρια ρητορικής του κ. Λιγνάδη δεν βοήθησαν ιδιαίτερα. Τον λόγο έχει τώρα ο κ. Βλαστάρης, είτε για να εξηγήσει στον μαθητή του τι λάθος έκανε, είτε για να προσπαθήσει ο ίδιος να γράψει κάτι που να βγάζει περισσότερο νόημα την επόμενη φορά.