του Άκη Γαβριηλίδη

Χωρίς πολλά πολλά λόγια, μια προσωπική μνήμη-μαρτυρία.

Ο πατέρας μου ήταν παθολογανατόμος. Αυτό σημαίνει, με απλά λόγια, ότι όποτε κάποιος εγχειριζόταν και ήταν ύποπτος για καρκίνο ή άλλες ανάλογες ασθένειες, αυτός έκανε τη βιοψία και έλεγε, ναι έχει, όχι δεν έχει, να προσέξει το τάδε κ.λπ. Κανονικά έστελνε την έκθεση στον υπεύθυνο χειρουργό και εκείνος με τη σειρά του ενημέρωνε τον ασθενή τι έχει και τι πρέπει να κάνει. Κάποια φορά, δεν ξέρω γιατί, κατ’ εξαίρεση είχε έρθει ο ίδιος ο ασθενής, ένας άντρας σχετικά προχωρημένης ηλικίας, να πληροφορηθεί αυτός τα αποτελέσματα.

Η βιοψία είχε δείξει όγκο.

Ο πατέρας μου, κάπως αιφνιδιασμένος, άρχισε να χρησιμοποιεί τους ευφημισμούς που συνηθίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις: «ξέρετε, υπάρχουν διάφορα ευρήματα, τα οποία … χμ, δημιουργούν προβληματισμούς …».

Ο ασθενής αντιλήφθηκε το δισταγμό και τον έκοψε: «γιατρέ, μίλα μου καθαρά, δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Εγώ έχω πάει και έχω έρθει, τι να μου κάνει ο καρκίνος». Και λέγοντας αυτά, ανασήκωσε το μανίκι του και έδειξε έναν εξαψήφιο αριθμό χαραγμένο στο μπράτσο.