του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από λίγες μέρες, από τον επίσημο λογαριασμό του Έλληνα πρωθυπουργού στο twitter είχε σταλεί το παρακάτω μήνυμα:

Επίταξη, φυσικά, δεν σημαίνει «πληρώνω». Επίταξη σημαίνει «εντέλλομαι [όπου «εγώ» = το κράτος] έναν ή περισσότερους πολίτες να παράσχουν τις υπηρεσίες τους όταν και όπως τους υποδείξω εγώ, με την υποχρέωση ενδεχομένως να καλύψω την τυχόν αποθετική ζημία που θα υποστούν εξ αυτού». Η πληρωμή δηλαδή είναι απλώς ένα τριτεύον, παρεπόμενο χαρακτηριστικό της επίταξης, που μπορεί και να μην λάβει καν χώρα, και που πάντως δεν μπορεί κατ’ ουδένα τρόπο να χρησιμοποιηθεί για να αποδώσει την ουσία, τον ορισμό της έννοιας. Όσο για το άλλο στοιχείο που αναφέρεται, δηλαδή το χρόνο κατά τον οποίο «έχω» στη διάθεσή μου την υπό επίταξη υπηρεσία, αυτό είναι ακόμη περισσότερο εκτός θέματος: μια επίταξη δεν είναι απαραίτητο να λάβει χώρα «εκείνη» (ποια εκείνη άλλωστε;) τη στιγμή, αλλά και μία μελλοντική.

Όταν είχε γίνει η ανάρτηση αυτή, επισήμανα, κατ’ ιδίαν και σε κοινωνικά μέσα, ότι ο ορισμός αυτός είναι λάθος, και ότι αν ρωτήσουμε εκατό ανθρώπους ποια πράξη τους έρχεται στο μυαλό όταν ακούσουν «πληρώνω και έχω στη διάθεσή μου εκείνη τη στιγμή» είναι απίθανο να βρεθεί έστω και ένας που να πει «η επίταξη». Με αυτό κάποιοι συμφώνησαν, άλλοι όμως, αρκετοί, μου αντέτειναν ότι είμαι υπερβολικός και ότι ο ορισμός αυτός, δεδομένων των συνθηκών επικοινωνίας και για πρακτικούς σκοπούς, είναι σωστός.

Το ποιοι όμως είναι αυτοί οι «πρακτικοί σκοποί» για τους οποίους είναι εξυπηρετικός αυτός ο ορισμός, έγινε φανερό σε όλους –ακόμα και στους δημοσιογράφους του ΣΚΑΪ– χθες, όταν οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών κλινικών της Θεσσαλονίκης δήλωσαν ορθά κοφτά ότι αρνούνται να δεχθούν ασθενείς με κορονοϊό και να συμβάλουν έτσι στην αντιμετώπιση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης στην οποία, κατά γενική παραδοχή, βρίσκεται η πόλη (πράγμα που επιπλέον δημιουργεί την υποψία ότι μάλλον δεν είχε άδικο η αντιπολίτευση όταν ζητούσε να γίνει η επίταξη νωρίτερα). Άρα το πρόβλημα δεν ήταν πρωτίστως, ούτε αποκλειστικά, γλωσσολογικό· ήταν κοινωνικοπολιτικό, αλλά και ευθέως οικονομικό. Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός εμπλέκεται στην κονίστρα των κοινωνικών μέσων για να δώσει έναν «ορισμό» της επίταξης που στην ουσία είναι ο ορισμός της εμπορικής αγοραπωλησίας μεταξύ ισότιμων ιδιωτών, από τον οποίο απουσιάζει παντελώς το στοιχείο της πράξης δημόσιας εξουσίας και της υποχρεωτικότητας, τότε βεβαίως κλείνει το μάτι –και ανοίγει την όρεξη- στον κάθε Σαραφιανό να μυξοκλαίγεται για να αποσπάσει όσο γίνεται περισσότερη πληρωμή, εκβιάζοντας και παίζοντας κυνικά με τη ζωή και την υγεία εκατοντάδων ανθρώπων.

Πράγματι λοιπόν, μεγάλο θέμα έχει γίνει με τις επιτάξεις.

Ελπίζω τουλάχιστον το μεγάλο αυτό θέμα να δείξει και στον πιο αφελή ότι η ιδιωτική επιχειρηματικότητα βλάπτει σοβαρά την υγεία και είναι, καθ’ ομολογίαν των ίδιων των επιχειρηματιών της, αναξιόπιστη σε σύγκριση με τα δημόσια συστήματα[1]. Ενδεχομένως να κάνει και τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη να καταλάβει ότι αυτά που ο ίδιος έλεγε μόλις πέρυσι για «περαιτέρω συρρίκνωση του δημόσιου τομέα,  συμπράξεις κράτους-ιδιωτών στον τομέα υγείας-περίθαλψης, νοσοκομεία με ιδιωτικό μάνατζμεντ» κ.λπ. κ.λπ. ήταν απλώς μαλακίες που λέμε για να περάσει η ώρα. Ή, αν μη τι άλλο, ελπίζω να κάνει κάτι θατσερικούς σαν τον Γιάννη Στουρνάρα ή την Μιράντα Ξαφά να το βουλώσουν για ένα διάστημα και να ψάξουν να βρουν καμιά τρύπα να κρυφτούν.

[1] «Εμείς δε νοσηλεύουμε περιστατικά covid. Αν έχουμε ύποπτο κρούσμα, το στέλνουμε σε κρατικό νοσοκομείο», δήλωσε με αφοπλιστική αφέλεια –ή μήπως κυνισμό;- ο κ. Σαραφιανός στην ανωτέρω εκπομπή.