του Άκη Γαβριηλίδη
Πού είναι τώρα οι Μακεδονομάχοι; διερωτώνται πικρόχολα σε αρκετά κοινωνικά ή μη μέσα διάφοροι σχολιαστές, συνήθως προσκείμενοι στην αξιωματική αντιπολίτευση. Γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους να διατρανώσουν τον πατριωτισμό τους και την αταλάντευτη υποστήριξη των εθνικών δικαίων, τώρα που αυτά απειλούνται από τον «Σουλτάνο Ερντογάν»;
Το ότι υπάρχει διαφορετική αντίδραση στις δύο περιπτώσεις, (ή μάλλον, στη μία περίπτωση υπήρξε αντίδραση ενώ στην άλλη όχι), είναι ορθό. Δεν είμαι όμως σίγουρος τι θέλουμε να πετύχουμε όταν το επισημαίνουμε. Όπως έλεγα πρόσφατα, δεν είναι πολύ καλή ιδέα να εγκαλούμε κάποιον για ασυνέπεια, όταν το ενδεχόμενο να φανεί συνεπής θα μας ήταν απεχθές.
Ακόμα περισσότερο, όμως, είναι λάθος ερμηνευτικά να αποδίδουμε αυτή τη διαφορά σε καθαρά εκλογικές υστεροβουλίες, δηλαδή να θεωρούμε ότι ο αρχικός θόρυβος γινόταν για να πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ η τωρινή σιωπή ακολουθείται για να μην θιγεί η ΝΔ. Οι άνθρωποι δεν καθορίζουν τη συμπεριφορά τους με βάση τέτοια κριτήρια, εκτός ίσως από έναν στενό κύκλο κομματόσκυλων.
Είναι γεγονός ότι όσοι βγήκαν στους δρόμους και κραύγαζαν ότι «δεν θέλουν να ξεπουληθεί η Μακ(εδ)ονία» κείνται στο δεξί άκρο του πολιτικού φάσματος. Η ένταξή τους όμως αυτή δεν ήταν η αιτία για την κινητοποίηση αυτή.
Εγώ, αντίθετα, θεωρώ ότι πρέπει να νοήσουμε ως ειλικρινείς και τις δύο συμπεριφορές.
Και αυτό ασχέτως του πώς αξιολογούμε πολιτικά την κάθε μία.
Προσωπικά έχω εκφράσει πολλές φορές με σαφήνεια ότι θεωρούσα άκυρη, εσφαλμένη και αντιδραστική, πολιτικά και αναλυτικά, τη γραμμή τού (αντι)μακεδονικού αγώνα. Όμως παρόλα αυτά, ή μάλλον, ακριβώς γι’ αυτό, στα ίδια αυτά κείμενα αναδείκνυα την πολύ έντονη και φορτισμένη συναισθηματική συμμετοχή που χαρακτήριζε όσους έπαιρναν μέρος στα συλλαλητήρια. Οι κινητοποιήσεις, είτε εμείς συμφωνούσαμε με το περιεχόμενό τους είτε όχι, ήταν μία ένδειξη ότι το θέμα αυτό «έκαιγε» τον κόσμο.
Με βάση την ίδια λογική, είμαστε υποχρεωμένοι –μια υποχρέωση όχι ιδιαίτερα δυσάρεστη, ομολογουμένως- να αναγνωρίσουμε ότι η παντελής απουσία ανάλογων συλλαλητηρίων για τις «ελληνοτουρκικές διαφορές» μαρτυρεί την παγερή αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας για τις διαφορές αυτές. Ιδίως εάν ως τέτοιες ορίσουμε τον καυγά για το ποια χώρα δικαιούται με βάση το διεθνές δίκαιο να διεξαγάγει σεισμικές έρευνες σε μια περιοχή ανάμεσα στην Αττάλεια και το Πορτ Σάιντ. Μερικά κυβικά χιλιόμετρα νερού, ακόμη και αν υποτεθεί ότι αυτά κρύβουν κάποιο φοβερό υλικό πλούτο, είναι ένα αντικείμενο υπερβολικά αφηρημένο ώστε να κινητοποιήσει την εθνι(κιστι)κή φαντασία σε σύγκριση με τα «ιερά χώματα της Μακεδονίας» για τα οποία επί έναν και πλέον αιώνα η ελληνική κοινωνία παράγει και καταναλώνει άπληστα τραγούδια, μυθιστορήματα, αφηγήσεις δασκάλων, φιλολόγων και αρχαιολόγων και λοιπές μυθολογίες. Ακόμα και ο κίνδυνος εισβολής των «λαθρομεταναστών» πριν από λίγους μήνες κινητοποίησε περισσότερο την ελληνική κοινωνία –φυσικά τα πιο ξενόφοβα/ συντηρητικά της τμήματα- απ’ ό,τι η ανάγκη υπεράσπισης ασαφών και άυλων νομικών κατασκευών πάνω σε όγκους νερών, τα οποία ούτε καν βρίσκονται στο γνωστό πέλαγος-φετίχ της ελληνικής νησιωτικής ποιητικοτραγουδιστικής –και γενικότερης- εθνικοφροσύνης, αλλά πολλές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά του.
Πολύ καλά λοιπόν κάνουν οι μακεδονομάχοι, και όλοι οι υπόλοιποι, που δεν βγαίνουν να διαδηλώσουν για κάτι έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό συμβαίνει επειδή θεωρούν ότι από τις έρευνες αυτές δεν έχουμε και πολλά πράγματα να χάσουμε ή να κερδίσουμε. Και αυτό είναι καλό να το λάβουν υπόψη τους, να αναπροσαρμόσουν τη στάση τους αναλόγως και ενδεχομένως να προσπαθήσουν να χτίσουν πάνω του κάποια πολιτική όσοι φαντάζονται ότι μπορούν να στήσουν ένα «μακεδονικό από την ανάποδη» για να ρίξουν τον Μητσοτάκη.
Θα έλεγα επίσης ότι το ίδιο ισχύει για όσους, ως κλασικοί αριστεροί εθνικιστές, ξιφουλκούν ενάντια στην «ήδη συνεννοημένη Νατοποίηση/ συνεκμετάλλευση του Αιγαίου». Αλλά, προκειμένου για ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι έχουν ως στρατηγικό στόχο την κατάργηση της εκμετάλλευσης και ταυτόχρονα δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα στο να καταγγείλουν από τα δεξιά το έθνος κράτος τους ότι δεν ασκεί επαρκή –και επαρκώς αποκλειστική- εκμετάλλευση, τέτοιες ελπίδες είναι μάταιες.
Nomadic universality 
Νομίζω ότι εδώ σφάλετε τα μάλα. Ο ρυθμός της αντιπαράθεσης πάνω σε εθνικά θέματα δίνεται σαφώς από τα ΜΜΕ, τα οποία καθορίζουν και τι είναι ριψοκίνδυνο, τι ανεπίτρεπτο και τι επωφελές. Γιατί αν είναι άυλο το περιεχόμενο των διεκδικήσεων στο Αιγαίο που στην τελική έχουν μια εδαφική αναφορά, στην Μακεδονία είναι εντελώς συμβολικό. Στο επίπεδο δε των συμφερόντων είναι σαφέστατο ότι η επίλυση του ζητήματος της ονομασίας συνέφερε την ελληνική οικονομία ακόμα και στο μικροεπιχειρηματικό επίπεδο.
Τα ΜΜΕ όμως είχαν σαφέστατη γραμμή αντιΣύριζα στα πλαίσια προσεταιρισμού του ακροδεξιού κοινού που είχαν απολέσει τα τελευταία χρόνια λόγω μνημονίων. Η πόλωση γύρω από εθνικά θέματα όπως η Μακεδονία και το μεταναστευτικό έδωσε περιεχόμενο στην εκλογική νίκη της ΝΔ σε συνδυασμό με την αποτυχία του Σύριζα στον «αντιμνημονιακό» του αγώνα. Ας μην ξεχνάμε το κλίμα που είχε καλλιεργηθεί προ εκλογών το οποίο σιγόνταραν φυλλάδες όπως η Καθημερινή που απεικόνιζε ο Χατζόπουλος τον Τσίπρα με τσίγκινο βρακί.
Το αρχικό σας σχόλιο πάντως είναι πέρα για πέρα έγκυρο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη συμφωνία των Πρεσπών και στην «ελληνοτουρκική αντιπαράθεση» που φαίνεται να ξεφεύγει από τον συγγραφέα, αναρωτιέμαι γιατί. Στην πρώτη περίπτωση είχαμε μια συμφωνία: Το Hellenic Republic συμφώνησε με το North Macedonia όλα τα θέματα ταμπού και το πράγμα θεωρήθηκε λήξαν. Στην παρούσα «ελληνοτουρκική» αντιπαράθεση έχουμε μια από τα ίδια: σύσσωμα τα ΜΜΕ όλου του πολιτικού φάσματος επικρίνουν σφόδρα την τουρκική επιθετικότητα. Η Ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει διάλογο, αλλά κάνει επιθετικές συμφωνίες με τρίτες χώρες (Ισραήλ, Κύπρος, Γαλλία, Ιταλία, ΗΑΕ και τέλος Αίγυπτος) για να ρίξει και άλλο λάδι στη φωτιά και να επιτεθεί στην Τουρκία. Στο μεταξύ συνεχίζεται «η μόνη διαφορά μας είναι η υφαλοκρηπίδα» (την οποία όμως εμείς έχουμε ήδη ορίσει πολύ καλά, αφού ισχυριζόμαστε ότι «οι Τούρκοι» κάνουν έρευνες στη δική μας υφαλοκρηπίδα και όχι σε αμφισβητούμενη περιοχή, έτσι ούτε στην υφαλοκρηπίδα έχουμε διαφορές). Συνεχίζονται οι παραβιάσεις του «FIR Αθηνών» και οι αναχαιτίσεις, δηλαδή ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ ενέργειες της ελληνικής αεροπορίας εναντίων της Τουρκικής που στο εσωτερικό του Hellenic Republic εμφανίζονται μετά από δεκαετίες συνεχούς πλύσης εγκεφάλου των ιθαγενών, ως «προάσπιση των εθνικών μας δικαιωμάτων». Όταν ο πρωθυπουργός του Republic μας αναφέρεται σε «γκρίζες ζώνες» εγκαλείται από την αριστερή αντιπολίτευση που πριν ήταν κυβέρνηση και έλυσε το Μακεδονικό, και αμέσως τα μαζεύει και αρχίζει το ίδιο τροπάρι: «μόνη διαφορά η υφαλοκρηπίδα» Και όλα αυτά για Διεθνές Δικαστήριο είναι φούμαρα, το Hellenic Rebublic δεν θα πάει ποτέ σε διεθνές δικαστήριο, εκτός αν συρθεί από την διεθνή κοινότητα, γιατί ξέρει καλά ότι δεν θα μπορεί να διαχειριστεί την όποια απόφαση του Δικαστηρίου στο εσωτερικό. Για τον ίδιο λόγο καμία κυβέρνηση δεν θέλει να λύσει το πρόβλημα με διάλογο με τους Τούρκους, γιατί ούτε οι Τούρκοι ούτε η διεθνής κοινότητα μπορούν ποτέ να δεχτούν ότι το Αιγαίο είναι ελληνική λίμνη, όπως θεωρούν οι ιθαγενείς από τα γεννοφάσκια τους, ή ότι επειδή υπάρχει το Καστελόριζο, η Τουρκία δεν δικαιούται να βγει στην θάλασσα ούτε μεταξύ Καρπάθου και Κύπρου.
Για μια τεκμηρίωση των παραπάνω δείτε εδώ:
https://thepressproject.gr/synentefxi-me-ton-kathigiti-alexi-irakleidi-i-tourkia-den-einai-epithetiki/
kai
https://www.efsyn.gr/themata/fantasma-tis-istorias/210727_istories-me-milia
Αγαπητέ Άκη Γαβριηλίδη, αν μια κυβέρνηση προσπαθήσει να λύσει τα «ελληνοτουρκικά», είτε σε διεθνές δικαστήριο είτε σε απευθείας συνδιαλλαγή, όχι μόνο το δεξί μέρος του πολιτικού φάσματος θα εξεγερθεί, αλλά σύσσωμος ο «λαός» θα βγει στα κάγκελα, από τους Χρυσαυγίτες μέχρι τους αναρχικούς στα εξάρχεια. Γι’ αυτό η εθνική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης σ’ αυτό το σημείο είναι «δεν κάνουμε τίποτα, παρά μόνο επίθεση στην Τουρκία» ενώ η κομματική πολιτική της εκάστοτε αντιπολίτευσης είναι να καταγγέλλει για εθνική μειοδοσία την όποια κυβέρνηση αναγκάζεται από τα πράγματα να κάνει κάτι για τα ελληνοτουρκικά. Προς άγραν ψήφαλακίων.
Το λοιπόν με το «Μακεδονικό» είχαμε συμφωνία με την Μακεδονία στην οποία «ξεπουλήσαμε την Ελλάδα μας» (στην πραγματικότητα τους πήραμε και τα σώβρακα, αυτή είναι άλλη ιστορία). Με το Τουρκικό ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ συμφωνία με την Τουρκία. Και όχι μόνο δεν έχουμε συμφωνία, αλλά κατά πάγια πρακτική, γ***ε και δέρνουμε: Τι ο Μάκρον στέλνει φρεγάτες, τι το Ισραήλ μας υποστηρίζει, τι αυτός ο καλός άνθρωπος, ο Σεϊχης των Εμιράτων μας στέλνει τα F16 του, τι μέτρα θα πάρει η ΕΕ εναντίων της Τουρκίας, τι ο στόλος βγαίνει συνέχεια σεργιάνι, τι ο πρωθυπουργός απευθύνει διαγγέλματα εθνικής περηφάνιας στον λαό, τι τα F16 μας αναχαιτίζουν ηρωικά τα Τουρκικά στον διεθνή εναέριο χώρο «κατά πάγια πρακτική» (δηλαδή στο FIR Αθηνών, 6-10 μίλια από τις ακτές…
To πρόβλημα είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ μέσα στο Hellenic Republic, έστω μια αισχρή μειοψηφία, δεν αντιδρά στην προκλητική στάση της χώρας μας απέναντι στην Τουρκία και δεν επισημαίνει τους κινδύνους που συνεπάγεται για την ειρήνη και για το μέλλον των λαών μας και των λαών της Ευρώπης.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!