του Ζακ Ρανσιέρ

 

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί χαιρετισμό που απηύθυνε ο Γάλλος στοχαστής σε συγκέντρωση των απεργών σιδηροδρομικών στο σταθμό Βωζιράρ στις 16 Ιανουαρίου, όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα τής Monde. Μετάφραση: Α.Γ.

 

Εάν βρίσκομαι εδώ σήμερα, είναι φυσικά πρώτα απ’ όλα για να επιβεβαιώσω την πλήρη υποστήριξή μου σε έναν παραδειγματικό αγώνα, αλλά και για να πω με δυο λόγια γιατί μου φαίνεται παραδειγματικός.

Έχω περάσει αρκετά χρόνια από τη ζωή μου μελετώντας την ιστορία του εργατικού κινήματος, και αυτό μου έδειξε ένα ουσιαστικό πράγμα: όσα ονομάζουμε «κοινωνικές κατακτήσεις» είναι κάτι πολύ περισσότερο από κάποια οφέλη που αποκόμισαν ιδιαίτερες ομάδες· υπήρξαν η οργάνωση ενός συλλογικού κόσμου που τον διέπει η αλληλεγγύη.

Ποιο είναι αυτό το «ειδικό καθεστώς» των σιδηροδρομικών που μας παρουσιάζεται σήμερα σαν ένα αρχαϊκό προνόμιο; Το καθεστώς αυτό ήταν μέρος μιας οργάνωσης ενός κοινού κόσμου, όπου τα πράγματα που είναι ουσιώδη για τη ζωή όλων πρέπει να είναι ιδιοκτησία όλων. Οι σιδηρόδρομοι ανήκαν στην κοινότητα. Και αυτήν την συλλογική κτήση τη διαχειριζόταν επίσης μια συλλογικότητα εργαζομένων που αισθάνονταν αφοσιωμένοι σε αυτή την κοινότητα· γι’ αυτούς, η συνταξιοδότηση όλων ήταν προϊόν της αλληλεγγύης μιας συγκεκριμένης συλλογικότητας.

 

Βαθμιαία κατεδάφιση

 

Είναι αυτή η συγκεκριμένη πραγματικότητα της συλλογικής αλληλεγγύης που οι ισχυροί αυτού του κόσμου δεν αντέχουν πλέον. Αυτό το οικοδόμημα έχουν καταπιαστεί να κατεδαφίσουν, κομμάτι κομμάτι. Αυτό που θέλουν είναι να μην υπάρχει πλέον καθόλου συλλογική κυριότητα, να μην υπάρχουν καν εργατικές συλλογικότητες, καμία αλληλεγγύη που να ξεκινά απ’ τα κάτω. Θέλουν να υπάρχουν μόνο άτομα τα οποία διαθέτουν την εργατική τους δύναμη ως ένα μικρό κεφάλαιο, που μπορεί να αυξηθεί αν το μισθώνουν στους πιο δυνατούς. Άτομα που πουλάνε μέρα με την ημέρα, μαζεύουν πόντους για τον εαυτό τους και μόνο για τον εαυτό τους, ενώ περιμένουν ένα μέλλον όπου οι συντάξεις δεν θα βασίζονται πλέον στην εργασία αλλά στο κεφάλαιο, δηλαδή στην εκμετάλλευση και την αυτο-εκμετάλλευση.

Γι’ αυτό ακριβώς η μεταρρύθμιση των συντάξεων είναι τόσο αποφασιστική γι’ αυτούς· είναι κάτι παραπάνω από ένα ειδικό ζήτημα χρηματοδότησης. Είναι ζήτημα αρχής. Η σύνταξη αφορά το πώς ο χρόνος εργασίας παράγει τη ζωή και πώς ο καθένας από μας συνδέεται με έναν συλλογικό κόσμο. Το όλο ζήτημα είναι τι συγκροτεί αυτόν τον δεσμό: η αλληλεγγύη ή το ιδιωτικό συμφέρον. Το να κατεδαφίσουν το συνταξιοδοτικό σύστημα που βασίζεται στον συλλογικό αγώνα και την αλληλέγγυα οργάνωση, αυτή θα ήταν η αποφασιστική νίκη γι’ αυτούς που μας κυβερνούν. Δύο φορές μέχρι τώρα έχουν ρίξει όλες τους τις δυνάμεις σε αυτή τη μάχη, και έχουν ηττηθεί. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα σήμερα ώστε να ηττηθούν για μια τρίτη φορά και να τους φύγει οριστικά κάθε διάθεση γι’ αυτή τη μάχη.