του Άκη Γαβριηλίδη

 

Τόσα χρόνια, οι φιλελεύθεροι-ακροκεντρώοι διανοούμενοι μας πρήζανε για τις «παθογένειες» της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Αυτές υποτίθεται ότι ήταν οι πελατειακές σχέσεις, η κυριαρχία των προσωπικών επαφών επί της αξιοκρατίας, η αγνόηση και καταπάτηση των απρόσωπων νόμων και θεσμών και μιας μυθοποιημένης «αστικής ευγένειας».

Αν όλα αυτά είναι στραβά, δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί καλύτερη ενσάρκωσή τους από την περίπτωση Δοξιάδη.

Αυτό όμως που εγώ βρίσκω απεχθέστερο στην περίπτωσή του είναι η ριζικά ανισωτική και α-δημοκρατική συμπεριφορά του: το ότι ο τύπος είναι εμφανώς πεπεισμένος ότι είναι ένα σκαλί παραπάνω από τους άλλους· αυτή η μεγαλομανής περσόνα κάποιου που δεν έχει κάνει στη ζωή του τίποτε το αξιόλογο –αντιθέτως, έχει κάνει πολλά πράγματα εξοργιστικά, στα όρια του ποινικού αδικήματος, ή απλώς γελοία- και έχει καβαλήσει ένα καλάμι μεγαλύτερο και από της Μάτζικα ντε Σπελλ: ΕΓΩ είπα στον Μητσοτάκη ποιαν να βάλει, και τώρα που με άκουσε και την έβαλε ΕΓΩ έχω το πάνω χέρι, δεν το έχει αυτή, ΕΓΩ θα βγω και θα την υπερασπιστώ από όποιον την κατηγορεί, να «καθαρίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο» ενώ αυτή θα το βουλώνει όσο θα μιλάνε οι άντρες, (και πώς θα την υπερασπιστώ; θα τον βρίσω, «είσαι μαλάκας, ανίκανος, ψυχοπαθής» κ.λπ. και θα πάω να πιάσω το αφεντικό του να τον διώξει απ’ τη δουλειά του για να μάθει), εν ολίγοις:

Ξέρεις(-ετε) ποιος είμαι εγώ ρε;

Ξέρουμε, Δοξιάδη, ξέρουμε. Δυστυχώς για μας. Αλλά κυρίως για σένα. Είσαι ένας γλοιώδης μάτσο παραγοντίσκος που, αν σε βάλουν να πουλάς λεμόνια στη λαϊκή, αμφιβάλλω αν θα τα καταφέρεις.

Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και εξαφανίσου από τον δημόσιο βίο. Με το να μένεις, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεσαι περισσότερο προκλητικός και αντιπαθής απ’ όσο ήδη είσαι, και να γεννάς ακόμη μεγαλύτερη περιφρόνηση.