του Άκη Γαβριηλίδη

 

Η τροποποίηση στο άρθρο 336 του Ποινικού Κώδικα, πράγματι συνιστά ιστορική νίκη του γυναικείου κινήματος και του κινήματος ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως ορθώς διαπιστώνει σημερινή ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας.

Κατά τα λοιπά, όμως, το κείμενο της ανακοίνωσης είναι αρκετά προβληματικό. Σίγουρα όχι ιδιαίτερα κινηματικό. Θα έλεγα ότι είναι στα όρια του αποικιοκρατικού.

Μεταξύ άλλων, υποστηρίζει:

Αυτό που καλείται να κάνει τώρα η κυβέρνηση είναι να μεριμνήσει συγκεκριμένα ώστε να διασφαλίσει ότι θα γίνει κατανοητή από όλα τα αρμόδια μέρη η συγκεκριμένη σημασία και εφαρμογή αυτής της αλλαγής, με οδηγίες προς τους δικαστικούς λειτουργούς, εισαγγελείς, δικηγορικούς συλλόγους και όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες, με βάση τα πρότυπα της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, και όπως έχουν πράξει άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν υιοθετήσει σχετική νομοθεσία, για να διασφαλιστεί η ορθή και αποτελεσματική εφαρμογή του μέτρου.

Πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους τους παραπάνω φορείς, αλλά και στην κοινωνία, ότι πλέον …

 

Ό,τι και αν ακολουθεί μετά το «πλέον», ακόμα κι αν είναι η πιο ορθή, η πιο δημοκρατική, η πιο προοδευτική διαπίστωση του κόσμου, εμένα αυτό το ύφος με ενοχλεί.

Αν κάνουμε αφαίρεση του περιεχομένου αυτού που υποστηρίζεται ότι «πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους», θα έλεγε κανείς ότι διαβάζει τελεσίγραφο του Σόιμπλε.

Από πού αντλεί οποιοσδήποτε το κύρος να δίνει οδηγίες σε ένα κράτος για το τι οδηγίες πρέπει να δώσει στις υπηρεσίες του;

Μια διεθνής οργάνωση της «κοινωνίας των πολιτών», καθόλα σεβαστή αλλά χωρίς καμία υπέρτερη νομιμοποίηση, που δεν είναι κρατική ούτε διακρατική και δεν έχει εκλεγεί από κάποιον αλλά βασίζεται μόνο στην εθελοντική συμμετοχή, έρχεται και υπαγορεύει με ύφος δασκάλου προς μαθητή σε ένα κράτος, τους υπαλλήλους του, ακόμα και … επαγγελματικά σωματεία, με ποια πρότυπα θα πρέπει να ενεργούν αλλά και να σκέφτονται. Και αυτό με το επιχείρημα ότι «έτσι έχουν πράξει άλλες ευρωπαϊκές χώρες».

Νομίζω ότι οι συντάκτες αυτής της ανακοίνωσης θα πρέπει να αποφασίσουν αν αντιλαμβάνονται το ρόλο τους μέσα στα κοινωνικά κινήματα, ή έστω στο ίδιο επίπεδο με αυτά, ή αντιθέτως κάπου υπεράνω, σε μία αφ’ υψηλού εκπολιτιστική αποστολή να «απελευθερώσουν» με το ζόρι τους απολίτιστους μη Ευρωπαίους από την οπισθοδρόμησή τους. Και να μιλάνε αναλόγως.