του Άκη Γαβριηλίδη

Στις 13 Δεκεμβρίου, τα λεγόμενα «ειδησεογραφικά» ηλεκτρονικά μέσα στο ελληνόφωνο διαδίκτυο κατακλύστηκαν από ένα πανομοιότυπο δημοσίευμα σχετικό με το βιασμό και τη δολοφονία της Θρακιώτισσας φοιτήτριας στη Ρόδο, (ενίοτε, όχι πάντα, αναφερόταν ως σχετική πηγή το δελτίο του καναλιού STAR, αλλά εκεί δεν αναφερόταν καμία πηγή), το οποίο διαβεβαίωνε ότι ο ένας εκ των δύο συλληφθέντων για την πράξη αυτή, με το που μπήκε στη φυλακή, εν μια νυκτί μεταμελήθηκε και «στράφηκε στο θεό».

Το αγιογραφικό αυτό δελτίο τύπου, προφανώς υπαγορευμένο από τους οικείους ή/ και τους συνηγόρους του κρατουμένου, είναι φυσικά αναληθοφανές στα όρια του γελοίου (π.χ. μας πληροφορεί ότι ο 21χρονος δεν κάνει πλέον «ιδιαίτερα έντονη ζωή με ξενύχτια, ξέφρενα γλέντια, γυναίκες, γυμναστήρια, σούζες με μηχανές  και επεισόδια» –πράγμα που φυσικά και να ήθελε ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατο να κάνει μέσα στη φυλακή).

Στο σημείωμα όμως αυτό, θα ήθελα να σταθώ σε μία σημειολογική λεπτομέρεια. Όλα αυτά τα «ρεπορτάζ» που αντιγράφουν το ένα το άλλο και όλα μαζί τα λόγια του εκφωνητή, αρχίζουν με την πανομοιότυπη φράση «Από τον ερειστικό [sic] νεαρό, όπως τον περιέγραφαν όσοι τον γνώριζαν όλα αυτά τα χρόνια, τώρα όλοι βλέπουν έναν άνθρωπο υποτονικό». Το λάθος επαναλαμβάνεται σε όλα: η λέξη είναι πάντα γραμμένη με ει αντί του ορθού ι.

Θυμίζω ότι αυτό το σχετικά ασυνήθιστο, για τον λόγο των ΜΜΕ, επίθετο, είχε χρησιμοποιήσει σχετικά πρόσφατα ο Μίκης Θεοδωράκης, για να ξεπλύνει κάποιους άλλους δολοφόνους. Για την ακρίβεια, εκείνος είχε χρησιμοποιήσει το επίρρημα: είχε πει ότι τα «αδέρφια του οι ρατσιστές», οι Χρυσαυγίτες, «αγαπούν την Ελλάδα κάπως εριστικά».

Δεν μπορώ φυσικά να το αποδείξω, αλλά θεωρώ πολύ πιθανό ο απολογητής τού τέως ερ(ε)ιστικού και νυν ενάρετου και υποτονικού υπόδικου να εμπνεύστηκε και να δανείστηκε τη λεξιλογική αυτή επιλογή από τον ρατσιστή μουσικοσυνθέτη, όταν βρέθηκε και αυτός στην ίδια θέση και μπροστά στο ίδιο καθήκον με εκείνον: να δικαιολογήσει μία βίαιη μάτσο συμπεριφορά και να βρει έναν κομψότερο ευφημισμό για το «δολοφόνος».

Για το γλωσσικό μέρος, υπενθυμίζω εδώ ότι η λέξη εριστικός, όταν έχει την έννοια του καυγατζή, γράφεται με ι επειδή προέρχεται από την έριδα (διχογνωμία, αντιπαράθεση). Ερειστικός με ει υπάρχει επίσης, και βγαίνει από το αρχαίο ρήμα ερείδω που σημαίνει «στηρίζω».

Αυτό λοιπόν το συλλογικό ολίσθημα της πένας των ηλεκτρονικών συνηγόρων, ίσως μας δείχνει ότι όποιος θέλει να φανεί ερειστικός για κάποιον φασίστα, σεξιστή ή/ και δολοφόνο, θα τον χαρακτηρίζει του λοιπού εριστικό.

Σίγουρα πάντως μας δείχνει ότι το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια παραμένει πάντα, μακράν, η πιο σίγουρη λύση και το πιο σίγουρο καταφύγιο για όποιον ψάχνει να δικαιολογήσει κάποιο έγκλημα.