του Άκη Γαβριηλίδη

Η 9η Νοεμβρίου 2018, (επέτειος της Νύχτας των Κρυστάλλων του 1938), θα μείνει στην ιστορία ως μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της Βουλής των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους γενικότερα.

Τη μέρα αυτή, με ομόφωνη απόφαση όλων των κομμάτων, ή πάντως χωρίς κανείς από τους (ελάχιστους ομολογουμένως) παρόντες βουλευτές να φέρει αντίρρηση, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη ενός ημιπαράφρονος Αλβανού τραμπούκου ο οποίος, βάσει σχεδίου –και προφανώς σε συνεννόηση ή και συνεργασία με μυστικές ή και φανερές υπηρεσίες ενός ξένου κράτους, του ελληνικού, όπως μαρτυρεί και ο εξοπλισμός του-, επιχείρησε, ευτυχώς χωρίς επιτυχία, να προκαλέσει πολεμική εμπλοκή.

Ο εγκληματίας αυτός, πριν σκοτωθεί (και όχι βέβαια «δολοφονηθεί», όπως προκλητικά και ψευδέστατα ισχυρίστηκε ο προεδρεύων[1]) στη μάχη που ο ίδιος μονομερώς προκάλεσε, είχε επανειλημμένα κάνει σαφές ότι επιθυμεί να αποσπάσει τμήμα από το έδαφος του κράτους του και να το προσαρτήσει σε άλλο όμορο κράτος.

Με άλλα λόγια: τις ίδιες μέρες που, στη βουλή της Μακεδονίας, ξεκινά διαδικασία αναθεώρησης κάποιων … άρθρων του συντάγματος, την οποία επέβαλε με το έτσι θέλω το ελληνικό κράτος επειδή φοβάται μήπως οι διατάξεις τους δημιουργήσουν κινδύνους αλυτρωτισμού στο μέλλον, η βουλή της Ελλάδας τιμά ως ήρωα έναν άνθρωπο που όχι μόνο διακήρυξε υπερήφανα τον αλυτρωτισμό του στο παρόν (έστω, στο πρόσφατο παρελθόν), αλλά και ανέλαβε ένοπλη δράση για να τον υλοποιήσει.

Ως δημοκρατικός πολίτης που επιθυμεί την ειρήνη και τη συνεργασία των λαών και όχι την αλληλοσφαγή τους, αναμένω από όποιον θέλει να με πείσει ότι αποδέχεται τις ίδιες αξίες, να διαφοροποιηθεί έστω και εκ των υστέρων από αυτό το όνειδος. Αλλιώς ανοίγουν πολύ ολισθηρά μονοπάτια για τους λαούς των Βαλκανίων· αλλά και, (εάν κάποιοι αδιαφορούν γι’ αυτό), προκαλείται τεράστια βλάβη στην αξιοπιστία της Ελλάδας και στην πειστικότητά της όταν επικαλείται το διεθνές –αλλά και το εσωτερικό ακόμα- δίκαιο σε διάφορες διενέξεις με άλλες χώρες στην ευρύτερη περιοχή.

Με άλλα λόγια, οι ενέργειες του ακροδεξιού επίδοξου δολοφόνου –και όσων τον τίμησαν- είναι γνησίως ανθελληνικές, με την έννοια που έχω εξηγήσει στο παρελθόν. Όσο ανθελληνική ήταν η τυχοδιωκτική εισβολή τού 1897 στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, του 1921-22 στα υπολείμματα της ίδιας αυτοκρατορίας, και το πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο. Που μόνο συμφορές απέφεραν στην Ελλάδα και τους Έλληνες.

[1] Είναι βέβαια διασκεδαστικό –μέσα στον όλο ζόφο- ότι ο Κακλαμάνης μπέρδεψε ελαφρώς τη γλώσσα του και χρησιμοποίησε την έκφραση «χωρίς κανένα άλλοθι» κατά τρόπο που να μας επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι αφορά όχι την υποτιθέμενη «δολοφονία», αλλά την καταδίκη της από την ελληνική βουλή! Είπε συγκεκριμένα: «Εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στην οικογένεια του βορειοηπειρώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα και την χωρίς κανένα άλλοθι καταδίκη της δολοφονίας του». Αν κανείς δει το βίντεο, διαπιστώνει ότι στη λέξη και ο κ. πρόεδρος κομπιάζει, προφανώς επειδή συναισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτά που λέει.