του Άκη Γαβριηλίδη

 

… αποδεικνύεται μόνο και μόνο από την παρακάτω εικόνα (και το λόγο που την συνοδεύει).

Το ημι-επίσημο κρατικό κανάλι της Ρωσίας, που –στην αγγλόφωνη έκδοσή του- αποτελεί τη φωνή της χώρας στον κόσμο, όταν χρειάζεται να εξηγήσει στους θεατές του τι είναι αυτό που βλέπουν με λίγες λέξεις, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να χαρακτηρίσει το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης αντι-μακεδονικό.

Φυσικά, όσοι συμμετείχαν σε αυτό, είχαν την αντιδιαμετρικά αντίθετη εντύπωση: θεωρούσαν ότι επρόκειτο για ένα συλλαλητήριο υπέρ της Μακεδονίας. Με αυτό το πνεύμα –και αυτό το όνομα- το συγκάλεσαν όσοι το συγκάλεσαν, και με αυτό το πνεύμα προσήλθαν όσοι προσήλθαν.

Η Ρωσία, όπως είναι γνωστό, ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από τη συμφωνία των Πρεσπών και προσπάθησε ενεργά να αποτρέψει την υπογραφή της. Όπως καταγγέλθηκε από ημι-επίσημες ελληνικές πηγές, η χώρα αυτή προέβη και σε αποσταθεροποιητικές ενέργειες ενισχύοντας οικονομικά και άλλως πως δυνάμεις που είναι αντίθετες προς τη συμφωνία και στις δύο χώρες ώστε να δημιουργήσουν επεισόδια (καληώρα). Ο παραπάνω υπέρτιτλος όμως αποδεικνύει ότι, όπως είχα ισχυριστεί προσωπικά από πολύ νωρίς, ο κομμουνισμός της γλώσσας είναι ισχυρότερος από τη συμβολαιοκρατία, από τα «κυρίαρχα» υποκείμενά της και τους σχεδιασμούς τους –ακόμη και από τα κράτη και τις υπηρεσίες τους, μυστικές ή και φανερές.

Όπως λέει ο Σπινόζα,

Όταν λέμε ότι κάποιος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με ένα πράγμα που δικαιωματικά τού ανήκει (sui juris est), αυτή η εξουσία (potestas) πρέπει να καθορίζεται όχι μόνο από τη δύναμη (potentia) του δρώντoς, αλλά και από τη δεκτικότητα του υφισταμένου τη δράση[1].

Όταν κάποιος προσπαθεί να μιλήσει σε κάποιους και να γίνει κατανοητός, τότε όσα λέει δεν καθορίζονται μόνο από τη δική του κυρίαρχη απόφαση, αλλά και από το τι (υποθέτει ότι) θα καταλάβουν όσοι τον ακούνε. Όταν λοιπόν κάποιος Ρώσος απευθύνεται σε διεθνές ακροατήριο στα αγγλικά και θέλει με δυο λόγια να τους δώσει να καταλάβουν τι διάολο ήταν αυτοί που διαδήλωναν χθες στη Θεσσαλονίκη, η πιο πρόσφορη – η μόνη πρόσφορη- περιγραφή που έχει είναι να πει ότι ήταν αντιμακεδόνες.

Τριάντα χρόνια καμπάνιες, εκδόσεις, διπλωματικά διαβήματα, βέτο, συγκεντρώσεις, ανασκαφές και εκθέσεις σε μουσεία, δεν έχουν καταφέρει να κάνουν ούτε έναν άνθρωπο στον κόσμο να συμμεριστεί ή, έστω, να καταλάβει καν ποιο είναι το αίτημα των διαδηλωτών αυτών. Ακόμα και οι Ρώσοι ιθύνοντες, (οι οποίοι ως γνωστόν έχουν αναγνωρίσει τη δημ. της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα), αν περιστασιακά συνέπλευσαν με τους στόχους των διαδηλωτών, αυτό δεν συνέβη φυσικά επειδή «διάβασαν ιστορία» ή επισκέφθηκαν μουσεία και πείστηκαν για την τρισχιλιετή ελληνικότητα της Μακεδονίας, αλλά επειδή για δικούς τους λόγους δεν επιθυμούν σε αυτή τη φάση τη συμφωνία. Αν αύριο αλλάξει η κατεύθυνση του ανέμου, πιθανότατα θα εκλείψει και αυτή η σύμπλευση.

Το εύλογο συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ο νέος (αντι)μακεδονικός αγώνας έχει αμετάκλητα ηττηθεί και αποτύχει στο σκοπό του.

Εφόσον, βεβαίως, θεωρήσουμε ότι ο σκοπός αυτός ήταν να μεταπείσει τη διεθνή κοινότητα.

Το γεγονός ότι, παρά την ολοφάνερη αυτή αποτυχία, τα συλλαλητήρια συνεχίζουν με μεγαλύτερη ξεροκεφαλιά (αλλά και με αισθητά λιγότερο κόσμο και περισσότερη αμηχανία κάθε φορά), συνηγορεί υπέρ τού ότι δεν είναι αυτός ο (μόνος) σκοπός, αλλά ότι η τελετουργική επανάληψη αυτών των επιτελέσεων προφανώς συνδέεται με ένα ιδιαίτερο καθεστώς (μαζοχιστικής) απόλαυσης, που ως αναγκαία στιγμή της ενσωματώνει την αυτοθυματοποίηση και την απόρριψη από όλο τον κόσμο που «δεν μας καταλαβαίνει».

[1] Πολιτική Πραγματεία κεφ. 4 παρ. 4· η υπογράμμιση δική μου.