του Βασίλη Παπαστεργίου

Φυσικά και δεν θα κατέβω στο συλλαλητήριο. Όχι μόνο γιατί δεν μου αρέσει να συγχρωτίζομαι με χρυσαυγίτες ούτε γιατί δεν θέλω να τεθώ υπό την περιφρούρηση της “Πατριωτικής Ένωσης Ελληνική Λαϊκή Συσπείρωσις-ΕΛ.ΛΑ.Σ.” του κ. Οδυσσέα Τηλιγάδα, αν και νομίζω ότι αυτοί θα ήταν ήδη επαρκείς λόγοι για κάθε εχέφρονα άνθρωπο.
Εγώ δεν θα πάω για ένα άλλο λόγο. Γιατί δεν συμφωνώ με το αίτημά του.
Είμαι δηλαδή υπέρ της ονομασίας της γειτονικής μας χώρας με το όνομα Μακεδονία ή με μια σύνθετη ονομασία που θα περιέχει αυτό τον όρο.
Ας συμφωνήσουμε κατ’αρχάς ότι η γειτονική χώρα ανήκει στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας και επομένως δεν είναι όλη η Μακεδονία ελληνική, όπως θα γράφουν τα γαλάζια πανό την Κυριακή στο Σύνταγμα. Βεβαίως η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική, όπως έλεγε και ο Άγγελος Ελεφάντης πριν κάποια χρόνια.
Πέρα από τη γεωγραφία όμως, ο λαός αυτός έχει την δική του ιστορία, τους δικούς του αγώνες, το δικό του ’21, το Ίλιντεν. Αυτή την ιστορία –των 100 και πλέον ετών πια- την έγραψε με αυτό το όνομα. Και φυσικά αυτό ήταν το όνομα της ομόσπονδης δημοκρατίας της Τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας.
Τέλος, αυτός ο λαός έχει την γλώσσα του, την μακεδονική γλώσσα. Έτσι την λέει η Πηνελόπη Δέλτα, έτσι –ως μακεδονοσλαβική- την κατέγραφε το Ελληνικό κράτος στις απογραφές του έως το 1940, έτσι την αναγνώριζε η πολυεθνική Γιουγκοσλαβία του Τίτο μετά το 1945.
Η δική μας χώρα έχει ένα κάπως σκοτεινό παρελθόν σε σχέση με αυτή τη γλώσσα. Αυτή η γλώσσα είναι η μητρική γλώσσα κάποιων δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων πολιτών, που υποχρεώθηκαν να την ξεχάσουν, να ορκιστούν δημόσια ότι δεν θα την μιλάνε, να μην τραγουδάνε τα τραγούδια τους στη γλώσσα αυτή, να κάνουν τα πανηγύρια τους στα μουγκά. Όποιος θέλει να μάθει λίγο περισσότερα για αυτά με σκοπό την αλήθεια και όχι να επιβεβαιώσει τις προκαταλήψεις του, ας διαβάσει το συγκλονιστικό βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου “η απαγορευμένη γλώσσα” που βασίζεται κατά 90% σε κρατικές ελληνικές πηγές.
Η χαρούμενη πλειοψηφία που θα κατέβει αύριο στο Σύνταγμα μαζί με την Χρυσή Αυγή και υπό την προστασία της ομάδας εφέδρων καταδρομέων «ΟΔΕΥΩ» είναι μάλλον ανυποψίαστη για όλα αυτά.
Όπως είναι ανυποψίαστη για το γεγονός ότι κάποιες χιλιάδες μουσουλμάνοι συμπολίτες μας στη Θράκη έως το 1990 και επί δεκαετίες δεν μπορούσαν καν να μετακινηθούν ελεύθερα μέσα στο νομό τους γιατί τους εμπόδιζαν έλεγχοι και μπάρες. Και όταν έφευγαν για σπουδές στην Κωνσταντινούπολη, έπαιρναν και μια απόφαση αφαίρεσης της Ελληνικής ιθαγένειας.
Για αυτά τότε δεν μίλησε κανείς. Όλοι σιωπηλοί και οι περισσότεροι ανυποψίαστοι μπροστά στα “οικεία κακά”. Δεν μίλησε ούτε η ενοχική ελληνική Αριστερά, τμήμα της οποίας στο όνομα του αντιιμπεριαλισμού ετοιμάζεται αύριο να τεθεί υπό την προστασία του κ.Τηλιγάδα.
Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα η γειτονική χώρα να πάρει την συνταγματική της ονομασία. Ωστόσο και ένας έντιμος συμβιβασμός, αυτός της σύνθετης ονομασίας, θα ήταν επίσης πολιτικά παραγωγικός. Τα περί αλυτρωτισμού στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας είναι αβάσιμα και προσχηματικά, αυτά έχουν δρομολογηθεί ήδη από το 1995.
Σε αυτό το πλαίσιο ένα συλλαλητήριο που αρνείται στην γειτονική χώρα την χρήση του ονόματος Μακεδονία (όπως την έχουν αναγνωρίσει κάπου 150 χώρες) ακόμα και στο πλαίσιο μιας σύνθετης ονομασίας, είναι πραγματικά αδιανόητο.
Το γεγονός ότι σύρεται στο συλλαλητήριο και η ΝΔ μετά την υποταγή του ανεκδιήγητου Κυριάκου στους ακροδεξιούς του κόμματός του, είναι θλιβερό. Δύσκολα θα βρω όμως ελαφρυντικό και για τα τμήματα της Αριστεράς που επιλέγουν να κατέβουν αύριο στο εθνικιστικό συλλαλητήριο.
Πέρα από την απώλεια του “βασικού ενστίκτου”, ότι δηλαδή η οριοθέτηση προς τους φασίστες θα έπρεπε να είναι κάθετη και απόλυτη, νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα με αυτό τον κόσμο είναι η αφετηρία της πολιτικής του ανάλυσης. Η αντίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς θεμιτή και κατανοητή κατά τα άλλα) καταλήγει σε μια εμμονική αντιπαράθεση για τα πάντα, σε μια ψυχαναγκαστική αντιπολίτευση σε κάθε επίπεδο. Πρόκειται για τύφλωση, για τον ορισμό του ετεροπροσδιορισμού.
Δυστυχώς το συλλαλητήριο θα έχει πολύ κόσμο. Αυτό σε τίποτα δεν θα προωθήσει κανένα αριστερό σχέδιο, αντίθετα θα δώσει μια ακόμα ώθηση στην ακροδεξιά.
Το χειρότερο όμως είναι ότι θα επιβεβαιώσει ότι η πλειοψηφία των συμπολιτών μας δεν έχει καμία διάθεση να “μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές”, ότι αυτή η χώρα, αυτό το πολιτικό σύστημα και αυτός ο λαός δεν είναι ακόμα σε θέση να λύσει κανένα “εθνικό θέμα”.
Ότι επιλέγουμε να ζούμε με μύθους, καταναλώνοντας βολικά εθνικά παραμύθια.
Ή, όπως θα έλεγε κι ο Μίκης, πενήντα χρόνια πριν, “ψέμματα σου λένε οι εχθροί σου, μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια”