του Άκη Γαβριηλίδη

 

Ο Θεοδόσιος Πελεγρίνης μέχρι τώρα ήταν γνωστός για διάφορες επιτελέσεις του στο ρόλο του καθηγητή φιλοσοφίας, του πρύτανη, και στον ίδιο το ρόλο του επιτελεστή ρόλων (performer) – ή του υποκριτή, για όποιον δεν γουστάρει Greeklish και προτιμά ορίτζιναλ τρισχιλιετείς διατυπώσεις.

Προχθές, ήρθε η στιγμή να τον γνωρίσουμε σε μία καινούρια υπόδυση: αποφάσισε να το κάνει όπως ο Μίκης. Να τσαλαβουτήσει δηλαδή και αυτός στα ίδια θολά νερά του αντισημιτισμού/ φιλοσημιτισμού, στα οποία κολυμπάει πανευτυχής και υπερήφανος εδώ και αρκετά ήδη χρόνια ο «συνθέτης της (αυτοθυματοποίησης της) ρωμιοσύνης».

Η δική του υπόδυση περιλάμβανε τα ίδια συστατικά με εκείνες του Θεοδωράκη: ταυτόχρονα μίσος και αγάπη, φθόνο και θαυμασμό για τους «Εβραίους» και όσα υποτίθεται ότι πέτυχαν εκείνοι με σατανικό τρόπο («τους πούστηδες! Πώς το κάνανε; Κι εγώ θέλω»). Επίσης, την μεγαλομανία και την επιθυμία να αναδειχθεί σε βιβλικό προφήτη-σωτήρα-ηγέτη του έθνους, δείχνοντάς του το δρόμο.

Ο δρόμος αυτός, όμως, είχε επίσης μία κάπως πιο τεχνοκρατική πινελιά, την οποία στερούνταν η αφελής και χονδροειδής εκδοχή αντι/φιλοσημιτισμού που διακινεί ο Θεοδωράκης. Ο υποκριτής μας το έχει ψάξει, το έχει μελετήσει, και έρχεται να προτείνει στο έθνος μία συγκροτημένη διαφημιστική καμπάνια αυτοοικτιρμού, η οποία αξιοποιεί επίσης τις κατακτήσεις αρκετών ήδη χρόνων μαγικής σκέψης γύρω από την ελληνική γλώσσα και την παγκόσμια υπεροχή, τελειότητα και ακτινοβολία της:

 

οι Εβραίοι πέτυχαν να ταυτίσουν το ολοκαύτωμα προς την τραγική μοίρα του έθνους των (…) Με υπομονή και επιμονή εξασφάλισαν την οικειοποίηση του ολοκαυτώματος έτσι, ώστε να διεκδικήσουν την δικαίωσή τους. Με ανάλογο τρόπο, ίσως, θα μπορούσαμε, κι εμείς, να οικειοποιηθούμε την καταστροφή, σταθερό παρακολούθημα της ιστορίας του ελληνισμού. (…) Ο όρος καταστροφή -ίδιος στις λατινογενείς γλώσσες: στα αγγλικά catastrophe, στα γαλλικά catastrophe, στα γερμανικά katastrophe, στα ιταλικά catastrofe, στα ισπανικά catástrofe- μπορεί να συντελέσει στην ευρεία εξάπλωση της οικειοπoίησης του εκ μέρους μας.

 

Αυτά είπε στη Βουλή (των Ελλήνων) ο υποκριτής μας, μιλώντας απολύτως ειλικρινά κατά τα φαινόμενα, πιστεύοντας ότι έτσι τιμάει «την Παγκόσμια Ημέρα της Δημοκρατίας και την Ημέρα Εθνικής Μνήμης για την καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού». Και ζήτησε να αναληφθεί συναφώς μία «προσήκουσα εκστρατεία» από τις «διάφορες βαθμίδες της εκπαίδευσης», και συγκεκριμένα «από το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, την Ακαδημία Αθηνών, και τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα Πανεπιστήμια, έως τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού».

Δηλαδή ο άνθρωπος αυτός ζητά, με κάθε σοβαρότητα, τα δημοτικά σχολεία να πιάνουν απ’ τη μύτη τα ελληνόπουλα (τουρκόπουλα, αλβανόπουλα, συριόπουλα, φιλιππινεζόπουλα κ.ο.κ.) που έρχονται να μάθουν γράμματα, παιδιά ηλικίας έξι και επτά χρονών, και να τα διδάσκουν ότι ο ελληνισμός είναι συνώνυμο της καταστροφής. (Ή, για να μην τον αδικήσουμε, ότι η καταστροφή αποτελεί «σταθερό παρακολούθημα της ιστορίας του ελληνισμού»). Πριν καν μάθουν τα παιδιά την ιστορία αυτή, να τους εντυπώνεται εκ προοιμίου ότι πάντως ουσία της είναι η καταστροφή.

 

 

Βεβαίως, ο άνθρωπός μας κρατά τα πόδια του στη γη: μην τον πάρει κανείς για υπεραισιόδοξο. Μας προειδοποιεί να μην ενθουσιαζόμαστε, να έχουμε υπομονή και επιμονή:

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προτεινόμενη οικειοποίηση της καταστροφής από τον ελληνισμό θα χρειαστεί χρόνο, για να επιτευχθεί το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Είναι δείγμα σωφροσύνης, όμως, να περιμένεις προετοιμαζόμενος παρά να σπεύδεις ανέτοιμος.

 

Πραγματικά δεν ξέρω πού τους βρήκαμε αυτούς τους τύπους. Αναρωτιέμαι αν όλη αυτή η υπόδυση είναι κάποιου είδους καταστασιακή φάρσα, ή αν πραγματικά ο Πελεγρίνης δεν συνειδητοποιεί την κωμική διάσταση που έχουν όσα λέει. Εάν πάντως λέγονται με σοβαρή πρόθεση και όχι ως παρωδία, τότε σε όσους σκέφτονται και μιλούν έτσι δεν μένει παρά να ευχηθούμε απλούστατα να ευοδωθούν τα όνειρα και τα σχέδιά τους.

Ποια δηλαδή;

 

Το μέλλον χάσκει μπροστά μας, έτοιμο να μας καταπιεί, αν δεν φροντίσουμε εν τω μεταξύ να λάβουμε τα μέτρα μας για να αντιμετωπίσουμε την καταστροφή, που -ποιος μπορεί να το αποκλείσει ότι- είναι ενδεχόμενο να επέλθει.

 

Προκειμένου λοιπόν να μην επέλθει η καταστροφή, πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας. Δηλαδή ένα και μόνο μέτρο: να φέρουμε την καταστροφή.

Ας τους το ευχηθούμε ολόψυχα, και ας κάνουμε ό,τι περνά απ’ το χέρι μας ώστε να έρθει μια ώρα αρχήτερα αυτή η καταστροφή και να τους καταπιεί το μέλλον. Ώστε να γλιτώσουμε απ’ αυτούς, και οι ίδιοι απ’ τον κατεστραμμένο εαυτό τους.