Συνέντευξη τού ακτιβιστή τού Nuit Debout Baki Yousoufou στον Paolo Gerbaudo, με θέμα τη κινητήρια δύναμη πίσω από τη κοινωνική κινητοποίηση και την αποκλειστικότητα του κινήματος.

 

Ποια είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από το κίνημα; Η εργατική νομοθεσία; ή μήπως είναι κάτι ευρύτερο από αυτό;

 Νομίζω πως ο εργασιακός νόμος είναι ο λόγος που ώθησε τους ανθρώπους να ενταχθούν στο κίνημα. Αλλά από μιαν άποψη ήταν απλά το αρχικό πρόσχημα για την κινητοποίηση. Οι πλείστοι έρχονται εδώ πέρα γιατί πιστεύουν πως υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας στη Γαλλία.

Υπάρχουν δύο λόγοι γι’ αυτό το αίσθημα. Πρώτα απ’ όλα το νομοσχέδιο Ελ-Κομρί[i] αποδεικνύει πως δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ αριστερών και δεξιών κομμάτων. Προτάθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα αλλά ουσιαστικά δεν διαφέρει από ένα δεξιό νομοσχέδιο. Κατά δεύτερον, οι πολίτες συνειδητοποίησαν πως τα μέτρα ασφαλείας που εισήχθησαν την επαύριο της τρομοκρατικής επίθεσης στις 13 Νοεμβρίου απειλούν τις αστικές ελευθερίες. H κυβέρνηση χρησιμοποίησε ως δικαιολογία τις τρομοκρατικές επιθέσεις για να περιορίσει τίς ελευθερίες μας.

 

Το Nuit Debout φαίνεται να μοιάζει πολύ με τα κινήματα πλατειών τού 2011. Επίσης διαφαίνονται κάποιες αλλαγές στην τακτική. Για παράδειγμα, αντί μιας σταθερής παραμονής, στήνονται αντίσκηνα κάθε μέρα και μαζεύονται κάθε βράδυ. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Το Nuit Debout δεν έχει τα χαρακτηριστικά κατάληψης, γιατί πιστεύουμε πώς τα κινήματα του 2011 νικήθηκαν ακριβώς γιατί λειτουργούσαν ως καταλήψεις. Tο πρόβλημα όταν καταλαμβάνεις μια πλατεία, είναι πως ο στρατός ή η αστυνομία μπορούν ανά πάσα στιγμή να σε αποβάλουν από εκεί. Όταν ξεκινήσαμε αυτό το κίνημα είχαμε πει πως δεν θα καταλάβουμε τον χώρο. Δεν καταλαμβάνουμε τον χώρο, απλά μένουμε εδώ, χρησιμοποιούμε το χώρο για να συζητήσουμε. Δέν θέτουμε δομές στο χώρο, δεν θέτουμε σύνορα [ή φράγματα].

 

Πως αντέδρασε η αστυνομία σε αυτό;

Δεν ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν, γιατί όταν έρχονται για να διασκορπίσουν το πλήθος, οι άνθρωποι τους αφήνουν να μπουν. Το κίνημα κυρίως δεν αντιδρά σ’ αυτό. Απλά τους αφήνει να το πράξουν. Επειδή, μόλις φύγουν, μπορούμε απλά να επιστρέψουμε πίσω. Απλά χρησιμοποιούμε τις επικοινωνίες μας και τα κοινωνικά δίκτυα για να πούμε στο κόσμο πως θα συναντηθούμε για συνέλευση ξανά. Δέν χρειαζόμαστε έναν προκαθορισμένο χώρο γι’ αυτό.

 

Μπορείς να περιγράψεις τις διάφορες αποχρώσεις τού κινήματος; Πόσο αντιπροσωπευτικός είναι ο ρόλος τού αριστερού Convergence des Luttes [ii] και του διανοητικού εμπνευστή του Φρεντερίκ Λορντόν (Frederic Lordon);

Το Convergence des Luttes αντιπροσωπεύει μόνο μια πλευρά τής κινητοποίησης. Νομίζουν ακόμα πως τα συνδικάτα είναι η κύρια δύναμη που μπορεί ν’ αλλάξει τη κοινωνία, και κινούνται στον πολιτικό χώρο τής αριστεράς, Front de Gauche[iii]. Αρκετός κόσμος στη πλατεία διαφωνεί με αυτό. Δυσπιστούμε απέναντι στα κόμματα και στα συνδικάτα γιατί θεωρούμε πως και τα δύο είναι υπεύθυνα για τη παρούσα κατάσταση.

Επομένως, υπάρχει διαφορά στη στρατηγική. Το Converge des Luttes θέλει να ενώσει τον κόσμο που αγωνίζεται ήδη. Εμείς δεν συμφωνούμε με αυτούς τους αποκλεισμούς, οι οποίοι αφορούν μια παραδοσιακή αριστερή οπτική. Εμείς θέλουμε επίσης ν’ ανοίξουμε τη πόρτα σε ανθρώπους που δεν αγωνίζονται ακόμα αλλά είναι έτοιμοι να κινητοποιηθούν απέναντι σε ποικίλα ζητήματα, όπως επίσης σε αυτούς που δεν γνωρίζουν καν γι’ αυτά τα ζητήματα. Θέλουμε να είμαστε ανοικτές στον καθένα εφόσον συμφωνεί με τις βασικές αρχές: όχι στον ρατσισμό, τον σεξισμό, την ομοφοβία και τον αντισημητισμό.

 

Σε τι διαφέρει αυτή η κινητοποίηση από παλιότερες στη Γαλλία;

Αυτή η κινητοποίηση είναι πιο ανοικτή. Αφιερώνουμε τον χρόνο να δούμε ο ένας τον άλλο, να νοιαστούμε για την καθεμιά, ούτως ώστε να μην αποκλείουμε κανέναν, ξοδεύουμε χρόνο για να συζητούμε ερωτήματα – επειδή δεν έχουν όλοι το ίδιο πολιτικό παρελθόν. Επίσης προσπαθούμε να επανεξετάσουμε τη γλώσσα και τις πρακτικές μας και να θέσουμε τις ιδέες μας με πιο σύγχρονο τρόπο.

Για παράδειγμα, εγώ είμαι αναρχικός, αλλά δεν μπορώ να βασιστώ στον παλιό αναρχισμό. Πρέπει να ενσωματώσουμε τις ιδέες και πρακτικές μας στον παρόντα χρόνο. Είναι ανάγκη να δρούμε μέσα από κοινωνικά δίκτυα όπως το Facebook ή το Twitter. Εν τέλει η κινητοποίηση είναι μη-βίαιη, δεν θέλει να παραβιάσει τους νόμους, θέλει να χρησιμοποιήσει τους νόμους χάριν της ανυπακοής. Αυτό είναι κάτι καινούριο, κάτι παράδοξο, αλλά επίσης πολύ ισχυρό.

 

Κάποιοι άσκησαν κριτική στη κινητοποίηση με το επιχείρημα ότι δεν είναι επαρκώς ανοικτή. Αυτό αληθεύει;

Νομίζω πως αυτό είναι μια πρόκληση για τη κινητοποίηση, η οποία αντανακλά ευρύτερα τα γενικά προβλήματα της γαλλικής κοινωνίας και το γεγονός ότι κάποιοι όντως αποκλείονται απ’ αυτήν. H κινητοποίηση σίγουρα είναι πιο ποικιλόμορφη από παρόμοιες αριστερές κινητοποιήσεις, ή τη κατάληψη στη La Bastille το 2011, όπου το 90% του κόσμου προερχόταν από κοινωνικά κινήματα ή την αριστερά.

Αλλά επίσης πρέπει να είμαστε πιο ανοικτές καί ν’ αντιμετωπίζουμε με σεβασμό τις διάφορες εθνο-ομάδες καί τους ανθρώπους από τα περίχωρα (banlieues). Η κινητοποίηση σήμερα δεν φτάνει ίσαμε αυτούς τους ανθρώπους γιατί τα ζητήματα που τίθενται, από μόνα τους, δεν είναι αντιπροσωπευτικά των κινητοποιήσεών τους. Πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο γι’ αυτό.

 

 

Μετάφραση-σημειώσεις: Γιώργος Οδυσσέας

 

Πηγή: https://roarmag.org/essays/nuit-debout-interview-baki-youssouf/

[i] «Νομοσχέδιο El-Khomri» αποκαλείται η πρόταση νόμου για τις εργασιακές σχέσεις, από το όνομα της αρμόδιας υπουργού της κυβέρνησης Ολλάντ.

[ii] Κυριολεκτικά: Σύγκλιση των αγώνων, συνδικαλιστική οργάνωση.

[iii] Αριστερό Μέτωπο, συνασπισμός που συγκλήθηκε για τις ευρωεκλογές τού 2009, αποτελούμενος από το Γαλλικό Κ.Κ., την Ενωτική Αριστερά και το Αριστερό Κόμμα. Εκτός από τα προαναφερθέντα κόμματα, συμμετέχουν στον συνασπισμό τα ακόλουθα κόμματα και οργανώσεις: Ομοσπονδία για μια Κοινωνική και Οικολογική Εναλλακτική (Fédération pour une alternative sociale et écologique, FASE), Δημοκρατία και Σοσιαλισμός (République et socialisme), Συγκλίσεις και Εναλλακτική (Convergences et alternative), Αντικαπιταλιστική Αριστερά (Gauche anticapitaliste), Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών της Γαλλίας (Parti communiste des ouvriers de France, PCOF) και Οι Εναλλακτικοί (Les Alternatifs).