του Άκη Γαβριηλίδη
Εδώ και λίγες μέρες, έχει δημοσιευθεί όχι μόνο η απόφαση που κηρύσσει επιτέλους αθώο τον Γερμανό ιστορικό Χάιντς Ρίχτερ, αλλά επίσης και το σκεπτικό της –ή τουλάχιστον οι «άξονές» του.
Η απόφαση, η οποία τερματίζει –προς το παρόν- μία δίκη που, όπως είχα γράψει στο παρελθόν, δεν θα έπρεπε καν να είχε αρχίσει, σχολιάστηκε ήδη επαρκώς. Το σκεπτικό όμως της αθώωσης έχει μια σειρά από παράπλευρες συνέπειες, οι οποίες είναι ίσως σημαντικότερες από την ίδια την απόφαση. Ή πάντως ευρύτερες.
Μία από αυτές είναι ότι η απόφαση κρίνει νόμιμη την αμφισβήτηση και την άρνηση της ποντιακής γενοκτονίας. Ακόμα περισσότερο, κρίνει αντισυνταγματική την απαγόρευση της αμφισβήτησης αυτής. Άλλωστε, αυτή ακριβώς η αντισυνταγματικότητα ήταν η αιτία της απαλλαγής του κατηγορουμένου.
Moυ κάνει εντύπωση ότι κανείς μέχρι τώρα δεν φαίνεται να έχει διατυπώσει ρητά τη συνεπαγωγή αυτή. Δεν ξέρω πού μπορεί να οφείλεται αυτό: ίσως οι ενδιαφερόμενοι –ένθεν και ένθεν- να μην το έχουν αντιληφθεί ακόμα, ή ίσως αποφεύγουν να το πουν φωναχτά για να μην προκαλέσουν αντιδράσεις. Ωστόσο το σκεπτικό, όπως δημοσιεύτηκε, είναι απερίφραστο: αναφέρεται ρητά σε δύο νόμους με τους οποίους «η Βουλή έχει αναγνωρίσει γενοκτονίες», τον 2193/94 «με τον οποίον καθιερώνεται η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου» και τον 2645/98 που καθιερώνει αντίστοιχη ημέρα για τη «γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας», και αποφαίνεται ότι οι νόμοι αυτοί «αναγνωρίζουν παρελθοντικά γεγονότα τα οποία χαρακτηρίζουν νομικώς, χωρίς όμως να διαθέτουν κανονιστικό περιεχόμενο ώστε να ανάγονται σε δεσμευτικούς κανόνες δικαίου με έννομες συνέπειες». Ως εκ τούτου, η απόφαση του νομοθέτη να ποινικοποιήσει και αυτές τις κοινοβουλευτικά αναγνωρισμένες γενοκτονίες, και όχι μόνο όσες έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις δικαστηρίων, κρίνεται ρητά ότι υπερβαίνει τη συνταγματική του αρμοδιότητα –πέραν του ότι παραβιάζει την ελευθερία του λόγου και την ακαδημαϊκή ελευθερία.
Βεβαίως, στην ελληνική έννομη τάξη, οι δικαστικές αποφάσεις δεν αποτελούν πηγή δικαίου, αλλά απλώς νομολογιακά προηγούμενα. Έτσι, τα δικαστήρια δεν έχουν τη δυνατότητα να καταργήσουν ένα νόμο. Εάν τον κρίνουν αντισυνταγματικό, έχουν απλώς δικαίωμα, και υποχρέωση, να μην τον εφαρμόσουν. Πράγμα που σημαίνει ότι ένα άλλο δικαστήριο δεν δεσμεύεται να κρίνει το ίδιο σε παρόμοια περίπτωση στο μέλλον, εφόσον ο νόμος αυτός δεν έχει ακόμα καταργηθεί από τη βουλή.
Δεν υπάρχει φυσικά καμιά αμφιβολία ότι εκεί ακριβώς θα στραφούν οι προσπάθειες των επίδοξων λογοκριτών που θέλουν να ποδηγετήσουν την επιστημονική έρευνα του παρελθόντος. Πάντως, προς το παρόν η ελληνική νομολογία θεωρεί νόμιμη την αμφισβήτηση κρίσεων που έχει διατυπώσει κατά πλειοψηφία το ελληνικό κοινοβούλιο για παρελθοντικά γεγονότα.
01 Jan 1946, Nuremberg, Germany — The defendants at the Nuremberg Nazi trials. Pictured in the front row are: Hermann Goering, Rudolf Hess, Joachim Von Ribbentrop, Wilhelm Keitel and Ernst Kaltenbrunner. In the back row are: Karl Doenitz, Erich Raeder, Baldur von Schirach, and Fritz Sauckel. — Image by © Bettmann/CORBIS
Nomadic universality 
Εσύ όμως -παρότι Πόντιος- την έχεις βάψει από χέρι…. Γιατί αν διάβαζες και λίγο παρακάτω τους «άξονες» που απήγγειλε κατά την αθώωση του Ρίχτερ ο πρόεδρος, θα έβλεπες ότι ΔΕΝ ΕΞΑΙΡΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ σαν τη δική σου.
Θεωρεί ότι η «εκφορά ρατσιστικού λόγου που δύναται να προκαλέσει μίσος και δεν αρκείται μόνο στην άρνηση, την επιδοκιμασία ή του ευτελισμό των παραπάνω εγκλήματων (σ. Γενοκτονίας) ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΕΝΤΟΣ των πλαισίων που διαγράφονται από τα θεμελιώδη δικαιώματα και το Σύνταγμα»
Να σου θυμίζω ότι ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία που έχει ο λόγος σου κατά των Ποντίων είναι η «»εκφορά ρατσιστικού λόγου που δύναται να προκαλέσει μίσος..»
Αν θυμάμαι καλά από το κείμενό σου για τους queer-Πόντιους: https://kars1918.wordpress.com/2011/07/28/agtzidis-gabriilidis/
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητέ ανώνυμε κύριε ή κυρία.
α) Πώς εκφράζεστε με τόση βεβαιότητα για την καταγωγή μου; Τη γνωρίζετε;
Αλλά και τι σημασία έχει; Όσα λέει κάποιος, γίνονται μήπως λιγότερο ή περισσότερο σωστά ανάλογα με την καταγωγή του;
β) Πράγματι, στους «άξονες» της απόφασης αναφέρεται ότι ο νόμος 4285, «Σε γενικές γραμμές», κινείται εντός των πλαισίων που διαγράφονται από τα θεμελιώδη δικαιώματα και το Σύνταγμα. Αν όμως διαβάζατε και λίγο παρακάτω, θα βλέπατε ότι αυτό το «Σε γενικές γραμμές» έχει την έννοια του «Ναι μεν». Αμέσως μετά, ακολουθεί το όμως: Σε γενικές γραμμές κινείται εντός, σε ειδικές όμως κινείται εκτός.
γ) Δεν υπάρχει κανένας «λόγος μου κατά των Ποντίων». Υπάρχει μία μεταδιδακτορική έρευνα που έκανα στην πολιτική ανθρωπολογία με αντικείμενο την ποντιακότητα. Η δουλειά της πολιτικής ανθρωπολογίας είναι να μελετά πληθυσμιακές ομάδες και τις πρακτικές τους. Αυτό δεν είναι ούτε «υπέρ» ούτε «κατά» αυτών των ομάδων.
δ) Ο χαρακτηρισμός queer είναι καθιερωμένος όρος της πολιτικής επιστήμης, φιλοσοφίας και πρακτικής, και έχει απολύτως θετικό περιεχόμενο. Αυτοί που τον επινόησαν, τον απέδωσαν πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι στον εαυτό τους με υπερηφάνεια. Δεν βλέπω πώς μπορεί να προκαλέσει μίσος σε οποιονδήποτε. Πέρα από όσους είναι ομοφοβικοί.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παράθεμα: Νόμιμη πλέον η αμφισβήτηση της ποντιακής γενοκτονίας | Ώρα Κοινής Ανησυχίας
Ο ρωμαίικος λαός μας έχει μια πολύ ωραία παροιμία:
«Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει»
Η παραδοσιακή αντίληψη είναι διαφορετική από τη σύγχρονη ομοφοβία ή τον στιγματισμό κοινωνικών ομάδων. Ανήκει στην εποχή της και την ανακαλούμαι για λόγους ιστορικούς
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
κύριέ μου (ή κυρία),
φοβάμαι ότι το σχόλιό σας είναι ακατανόητο.
Τι εννοείτε;
Ποια «παραδοσιακή αντίληψη»; τίνος, για ποιο πράγμα;
«Ανακαλούμαι» είναι το πρώτο ενικό της μέσης φωνής (=με ανακαλούν). Μάλλον δεν κολλάει εδώ.
Και η παροιμία πώς συνδέεται με όλα αυτά; Ποιος θέλει να κρυφτεί από ποιον, και γιατί;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!