της Νέλλης Καμπούρη

Απο προχθές στο Σύνταγμα ζούμε σαν τις κατσαρίδες. Μας ψεκάζουν ασταμάτητα ανεξαρτήτως του τι κάνουμε ή λέμε κι εμείς επιμένουμε. Φεύγουμε για λίγο και μετά ξαναερχόμαστε. Μετακινούμαστε, ξεκουραζόμαστε και μετά πάλι. Στη Βουλής πριν ακόμα αρχίσουν τα δακρυγόνα σήμερα το πρωί καθόμασταν σ’ ένα πεζούλι και τα ΜΑΤ συνέλαβαν τον διπλανό μας που απλά καθόταν. Στις διαμαρτυρίες μας απάντησαν σπάζοντας στο ξύλο έναν άλλο περαστικό που είχε πάει να πάρει καφέ. To να στέκεσαι σε κοντινή απόσταση από το Σύνταγμα μοιάζει επικίνδυνο και σίγουρα ύποπτο. Οι συλλήψεις γίνονται για να διαλύσουν τον κόσμο, ο οποίος όμως μετακινείται ακόμα πιο κοντά αντί να φεύγει.

Καθώς γινόμαστε κατσαρίδες αρχίσουμε να υιοθετούμε χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε τακτικές στάσης, επιμονής και αντοχής που πριν μας ήταν άγνωστες. Ψεκάζουν διαρκώς, κάνουν τρομακτικούς θορύβους – το πλήθος απαντά με το να παραμένει εκεί. Κάπως σαν τις κατσαρίδες που ολοένα και γίνονται πιο ανθεκτικές στα χημικά μεταλλασσόμαστε με διάφορα προσθετικά. Φορώντας μάσκες, μαλόξ, κρέμες και γυαλιά προφυλασσόμαστε και συνεχίζουμε. Οι φιγούρες με τις μάσκες και τα μαλόξ αναγνωρίζονται μεταξύ τους και στέλνουν μηνύματα ακόμα και σε μεγάλη απόσταση από το Σύνταγμα.

Ακόμα και τώρα που ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμό, το πλήθος δεν διαλύεται αλλά ισχυροποιείται. «Να γίνει συνέλευση τώρα» έλεγε κάποιος εν μέσω ενός σύννεφου από δακρυγόνα. «Όπως έγινε κι η συναυλία χθες». Πλέναμε, καθαρίζαμε την πλατεία και από μια μικροφωνική που δεν ακουγόταν και πολύ καλά έπαιζαν ζωντανά οι Tiger Lillies. Τα δακρυγόνα έπεφταν γύρω από την πλατεία κι όλοι κάθονταν εκεί και χόρευαν.

Η κλασσική αντιπαράθεση-πετροπόλεμος μοιάζει και είναι δευτερεύουσα μπροστά σε αυτές τις τακτικές. Οι κατσαρίδες δεν επιτίθενται, δεν κάνουν πολύ θόρυβο και δεν σπάνε τίποτα. Αλλά είναι απείρως πιο ανθεκτικές και παραγωγικές από άλλα ζώα που σιγά σιγά εξαφανίζονται.